Το «αστός» ως μομφή

Υπήρξε μια κοινή συνισταμένη στην κριτική που ασκήθηκε στις συγκεντρώσεις του «Μένουμε Ευρώπη»: ότι οι άνθρωποι που μαζευτήκαμε στην πλατεία Συντάγματος την Πέμπτη ήμασταν «αστοί», «βολεμένοι», «καθηγητές πανεπιστημίου» και οπωσδήποτε κάτοικοι προνομιούχων περιοχών της Αθήνας, που τρέμουμε για τις καταθέσεις μας (αν δεν τις έχουμε βγάλει ήδη έξω) και ζούμε στον «κόσμο μας», δηλαδή χωρίς την ελάχιστη επίγνωση του πόνου που προκάλεσαν τα μέτρα της τελευταίας πενταετίας /   δεν θέλω να πω μόνο το αυτονόητο: ότι η επιτυχία της συγκέντρωσης οδήγησε κατά τεκμήριο σοβαρούς ανθρώπους να πουν πράγματα που δεν τους αξίζουν /
  ήταν ο αιφνιδιασμός από το γεγονός ότι μια χούφτα «φιλελέδων» κατάφερε να γεμίσει την πλατεία και να μεταφέρει μέσω των τηλεοράσεων μια εικόνα απόλυτα συγκρίσιμη με τις συγκεντρώσεις υποστήριξης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. που προκάλεσε σύγχυση και κινητοποίησε τα «καθεστωτικά» αντανακλαστικά ορισμένων κυβερνώντων και των λιγότερο ψύχραιμων από τους υποστηρικτές τους: όποιος δεν τάσσεται στο πλευρό μας, είναι ύποπτος για εθνική προδοσία και, φυσικά, «γερμανοτσολιάς» /   αυτό που κατά τη γνώμη μου συνέβη την περασμένη Πέμπτη είναι ότι μίλησε ένα τμήμα της κοινωνίας που, ναι, σπάνια κατεβαίνει σε συγκεντρώσεις, που, δηλαδή, «μιλάει» σπάνια /   όταν ένα γεγονός σε αιφνιδιάζει και (πρώτον) δεν έχεις χρόνο να το ερμηνεύσεις και (δεύτερον) δεν θέλεις να το ερμηνεύσεις, είναι απολύτως φυσικό να καταλήξεις στα ίδια κουρασμένα κλισέ για «φλώρους» και «παιδιά από τη Φιλοθέη και την Κηφισιά» /   προσωπικά, δεν είδα ούτε τους πρώτους, ούτε τα δεύτερα, αλλά ακόμα κι αν τους έβλεπα, θα ήμουν πολύ χαρούμενος /   από την περασμένη Πέμπτη η Αθήνα είναι ένα κλικ πιο δημοκρατική πόλη γιατί ακούστηκε μια φωνή που δεν ακούγεται συχνά /   κι αν για τους θυμωμένους συντάκτες των πιο βιτριολικών σχολίων το χειρότερο είναι αλήθεια (δηλαδή, όντως ο κόσμος του «Μένουμε Ευρώπη» είναι κατά βάση αστικός), πραγματικά δεν καταλαβαίνω πού είναι το πρόβλημα /   δεν είμαστε όλοι ζωντανό κομμάτι μιας κοινωνίας που, φυσικά, δεν είναι μπετόν αρμέ και συναπαρτίζεται από διαφορετικές ιδέες, σκέψεις και επιθυμίες; /   γιατί αν αρχίσουμε να αξιολογούμε τον κόσμο που κατεβαίνει στον δρόμο και θυμηθούμε την τραγελαφική «συγκατοίκηση» της «επάνω» και της «κάτω» πλατείας τα χρόνια των «Αγανακτισμένων», δεν θα βγάλουμε άκρη /   αυτό, όμως, που μου κάνει πάντα εντύπωση είναι η πολύ εύκολη στοχοποίηση των «κανονικών» ανθρώπων που, ναι, είναι αστοί, που, ναι, μπορεί να έχουν ακόμα τη δουλειά τους, που, ναι, μπορεί να έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό και που για όλους αυτούς τους λόγους δεν έχουν το δικαίωμα να πάνε σε μια συγκέντρωση και είναι a priori «βολεμένοι» και «αναίσθητοι» /   η ανοησία μιας τόσο επιδερμικής ανάλυσης με ξεπερνάει γιατί δεν με αφορά /   αλλά λυπάμαι πολύ όταν συνειδητοποιώ ότι ένα σεβαστό τμήμα των ανθρώπων που ταξιδεύουμε μαζί κάθε μέρα στο λεωφορείο ή στο τρένο σκέφτεται τόσο σχηματικά /   και για να λύσω όλες τις απορίες, σας διαβεβαιώνω ότι υπάρχουν εκατομμύρια «αστοί» στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες ελληνικές πόλεις που δεν μεγάλωσαν στο Παλαιό Ψυχικό, δεν σπούδασαν στο LSE, και παρ' όλα αυτά διατηρούν το δικαίωμα να μην είναι ενθουσιασμένοι με τις κυβερνητικές επιλογές και να διαδηλώνουν /   το ίδιο ισχύει κατά γράμμα και για τους κατοίκους του Παλαιού Ψυχικού, όσο και για τους αποφοίτους του LSE.
http://www.lifo.gr/