Ελλάς - Γαλλία... ανοησία

Ένας απίστευτος ξαφνικός έρωτας για τον Ολάντ έχει προκύψει τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας. Ανάλογος, ίσως, του… «πανικού» που έχει καταλάβει τις αγορές εν όψει της σχεδόν βέβαιης εκλογής του Φρανσουά στη θέση του Σαρκοζί. Ξαφνικά ο... «άχρωμος και άοσμος» Ολάντ τείνει να αναγορευθεί σε οιονεί σωτήρα της Ελλάδας από την «άσπλαχνη» Γερμανία. Προπαγάνδα πανικόβλητων, απίστευτη προχειρότητα ή απλώς... ανοησία;
Υποτίθεται, λοιπόν, ότι ο Ολάντ αμφισβητεί το γερμανικής εμπνεύσεως Δημοσιονομικό Σύμφωνο, κοινώς το σύμφωνο μόνιμης λιτότητας. Είναι όμως έτσι; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, κατηγορηματική: Όχι. Ο Ολάντ, στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας, και μόνο γι’ αυτό, ποτέ δεν ζήτησε κάτι περισσότερο από μια «επένδυση» του συγκεκριμένου συμφώνου με προβλέψεις ανάπτυξης.
Μια αναφορά που ελάχιστα διαφέρει από τις περί ανάπτυξης γενικολογίες Βενιζέλου και Σαμαρά στην Ελλάδα, Μπαρόζο στις Βρυξέλλες και όλων σχεδόν των κορυφαίων παραγόντων της ευρωζώνης.

«Μια κουβέντα είπαμε»...
Αδιάψευστος μάρτυρας για τις πραγματικές διαστάσεις των θέσεων του Ολάντ υπήρξε, προχθές Τετάρτη, ένα πολύ ενδιαφέρον πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ των Financial Times, της εφημερίδας που επαξίως έχει κερδίσει τον ρόλο της «φωνής των αγορών» και ενός εκ των ιδεολογικών και επικοινωνιακών θεμελίων του παγκόσμιου οικονομικού στάτους. Τίτλος: «Ο Ολάντ επιδιώκει να διευρύνει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο».
Πρόκειται για μια ανταπόκριση από το Παρίσι, η οποία ξεκαθαρίζει ότι ο Ολάντ διεκδικεί τροποποίηση και όχι... ανατροπή του Δημοσιονομικού Συμφώνου – για την ακρίβεια τη
συμπλήρωσή του με αναπτυξιακές παραμέτρους. Το ρεπορτάζ μάλιστα βασίστηκε σε δηλώσεις του Μισέλ Σαπέν, επικεφαλής του πολιτικού επιτελείου του Ολάντ, ο οποίος δήλωσε συγκρατημένα:

«Εκείνα που μας ανησυχούν δεν είναι αυτά που προβλέπει το Σύμφωνο, αλλά αυτά που δεν προβλέπει. Διότι ένα Σύμφωνο που βασίζεται μόνο στη δημοσιονομική πειθαρχία είναι ένα Σύμφωνο που θα οδηγήσει την Ευρώπη στον τοίχο. Εμείς πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη της οικονομίας είναι ο μόνος τρόπος για να περιοριστεί η ανεργία και ταυτόχρονα για να αρχίσουν να μειώνονται τα ελλείμματα και το χρέος υπό συνθήκες κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτές».

Μεγάλη φασαρία όμως έχουν προκαλέσει οι θέσεις του Ολάντ για αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προς όφελος «της ανάπτυξης και της απασχόλησης», θέση η οποία ερμηνεύθηκε, πολύ βιαστικά, ακόμη και ως αίτημα... αλλαγής των ευρωπαϊκών συνθηκών!
Όμως, μια και ο πρώτος γύρος των γαλλικών εκλογών πέρασε, μάλλον ήρθε η ώρα να μπει μια... τάξη – μην τυχόν και πιστέψει κανείς στα σοβαρά ότι ο συγκεκριμένος αυτός Ολάντ σκοπεύει να ανατρέψει τα θέσμια της ευρωζώνης και να βάλει την πολιτική και τις κυβερνήσεις υπεράνω της τραπεζικής κυριαρχίας! Ως εκ τούτου ο Σαπέν έσπευσε να «διευκρινίσει» ότι δεν αμφισβητείται ούτε η ανεξαρτησία της ΕΚΤ ούτε το καταστατικό της ούτε οι ευρωπαϊκές συνθήκες.
Ερμήνευσε μάλιστα ως εξής τον Ολάντ – απευθυνόμενος τόσο στην ίδια την ΕΚΤ και τις αγορές, όσο και στο... «πανικόβλητο» Βερολίνο:

«Εκείνο που εννοούσε ο Φρανσουά Ολάντ είναι ότι η ΕΚΤ πρέπει να λάβει υπόψη το ζήτημα της ανάπτυξης στην Ευρώπη – έχει κάνει ήδη πολλά για την ανάπτυξη και πρέπει να κάνει περισσότερα»!

Αφού λοιπόν η ΕΚΤ έχει κάνει τόσα πολλά για την ανάπτυξη, ώστε να έχουν βυθιστεί και η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση στην... ύφεση και την κρίση ελλειμμάτων και χρέους, με θύματα ακόμη και τα υποτιθέμενα «μοντέλα», όπως η Ολλανδία και η Γαλλία, ουδέν πρόβλημα. Με κάτι μικροδιορθώσεις όλα θα πάρουν τον (αναπτυξιακό, φυσικά) δρόμο τους.

«Ουφ!»
Κάπως έτσι φαίνεται να «χαλάρωσε» και η Γερμανία, η οποία, αφού... ανησύχησε σφόδρα από τη γαλλική αμφισβήτηση του συμφώνου λιτότητας, είδε την καρδιά της να πηγαίνει, επιτέλους, στη θέση της. Γι’ αυτό έσπευσε να ικανοποιήσει εκ των προτέρων το αίτημα του Ολάντ.
Αφού λοιπόν με το καλό εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας στις 6 Μαΐου, του δίνει και μερικές μέρες για να απολαύσει τον θρίαμβό του, να φτιάξει την κυβέρνησή του και εν συνεχεία τον έχει ήδη καλεσμένο σε έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, με «αποκλειστικό» θέμα την τόνωση της ανάπτυξης.
Από κοντά και ο Μάριο Ντράγκι, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο άνθρωπος που μας έχει καλέσει να ξεχάσουμε ακόμη και την έννοια «κοινωνικό κράτος», ο οποίος προφανώς δεν έχει κανέναν λόγο να... διαφωνήσει με τον Ολάντ. Ως εκ τούτου δήλωσε κι αυτός ότι έχει έλθει η ώρα για μια συμφωνία για την ανάπτυξη, ταυτόχρονα φυσικά και παράλληλα με το σύμφωνο λιτότητας.
Βλέπει κάποιος διαφορά μεταξύ των δύο – υποτίθεται... – σκληρά συγκρουόμενων Ολάντ και Ντράγκι; Μπα...

Χωρίς ανάσα...
Μόλις χθες σημειώναμε, όχι βεβαίως... κατά σύμπτωση, ειδικά για την Ελλάδα:

«(...) Καμιά ένδειξη δεν υπάρχει ότι η τερατώδης δημοσιονομική "προσαρμογή", όπως συμφωνήθηκε στις δύο δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και τις προσαρμογές τους, θα χαλαρώσει. Ακόμη και ο επιπλέον χρόνος που θα δοθεί από την τρόικα για την επίτευξη της "προσαρμογής" δεν πρόκειται να αναστείλει απολύτως κανένα μέτρο. Αντιθέτως τα όλο και νεότερα μέτρα θα συνεχίσουν να αποφασίζονται με ρυθμό πολυβόλου προκειμένου να "αντιμετωπίζουν" τις παρενέργειες των... προηγούμενων.

Δεν πρόκειται ακόμη να αναστραφεί η ύφεση ούτε θα αναιρεθεί η απόφαση της κατάθεσης των εσόδων του ελληνικού κράτους από όλες τις πηγές στο περίφημο Ταμείο για το Χρέος. Ούτε το ξεπούλημα άνευ όρων ούτε ο έλεγχος των τραπεζών από συμφέροντα... προσκείμενα στους δανειστές».

Διόλου... τυχαία, ένα απολύτως τεκμηριωμένο ρεπορτάζ στο χθεσινό «Ποντίκι» επεσήμαινε για ποιους λόγους δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε αλλαγή πλεύσης δανειστών και τρόικας σε όσα μας αφορούν, αλλά και γιατί, παρότι οι Ευρωπαίοι «εταίροι» και δανειστές προτιμούν μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., υπολήπτονται αυτά τα δύο κόμματα από ελάχιστα έως... καθόλου.
Διόλου τυχαία, επίσης, από άλλη σκοπιά, εξετάζοντας άλλο θέμα και με άλλο σκεπτικό, ο φίλος Αλέξανδρος Μερκούριος κατέληγε στο ταυτόσημο συμπέρασμα:

«Μάλιστα η Τρόικα θεωρεί "καιροσκοπικές" τις πολιτικές δυνάμεις που παραμονές των εκλογών (και κυρίως λόγω της χαλάρωσης της οικονομικής ατζέντας) υπόσχονται "πιθανότητα" επαναδιαπραγμάτευσης όρων και υπογραμμίζει αυτό που οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να διεκδικήσουν την ψήφο μας, φρόντισαν να αποσιωπήσουν:

Την επομένη των εκλογών, και ειδικότερα μετά το Eurogroup της 12ης Μαΐου, θα πρέπει να δοθεί η λίστα των περικοπών και των μέτρων που θα διασφαλίσουν τα πρόσθετα 12 δισ. που απαιτούνται για τη σταθεροποίηση της οικονομίας.

Δηλαδή τα μέτρα που θα φέρουν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ακόμη περισσότερες απολύσεις υπαλλήλων στον ευρύτερο και στενότερο δημόσιο τομέα, το κλείσιμο περισσότερων ΔΕΚΟ και σε μεγάλο βαθμό το τέλος του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα.

Προσοχή, λοιπόν, η παράταση της όποιας προσαρμογής, είναι χρονική ως προς τον στόχο και σε καμία περίπτωση αριθμητική, όπως κάποιοι αφήνουν να εννοηθεί».

Δεν είναι... ψαροκάικο
Καταλήγοντας, λοιπόν, ας σημειώσουμε απλώς ότι οι ανόητες προσδοκίες περί αλλαγής πλεύσης σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, και μάλιστα σε συνάρτηση με τις γαλλικές εκλογές, δεν έχουν ούτε στοιχειώδη βάση.
Εξ άλλου η Γαλλία δεν είναι... ψαροκάικο για να στρίβει μια από εδώ και μια από εκεί. Αντιθέτως αποτελεί τη μια από τις δύο ναυαρχίδες της ευρωζώνης και δεν νοείται καμιά κίνηση εκ μέρους της η οποία θα επέφερε καθ’ οιονδήποτε τρόπο κραδασμούς στο ευρωσύστημα.
Άλλο πράγμα είναι λοιπόν οι όποιες απόπειρες εκμαίευσης ψήφων στις γαλλικές εκλογές, άλλο η απόπειρα διαπραγμάτευσης της Γαλλίας με τη Γερμανία και εντελώς άλλο τα παραμύθια που στην Ελλάδα σερβίρονται από συγκροτήματα ΜΜΕ τα οποία αγωνιούν για τη διάσωση του παραπαίοντος συστήματος εξουσίας και ως εκ τούτου επιχειρούν συνειδητά να παραπλανήσουν όσους – με πραγματική αγωνία για το μέλλον της χώρας μας – αποζητούν μια ελπίδα στροφής λίγο πριν πέσουμε στον γκρεμό.
Δυστυχώς, τίποτε δεν δηλώνει ότι όλη αυτή η κακόγουστη επικοινωνιακή ανοησία έχει κάποια ρεαλιστική βάση. Μακάρι να είχε – κι ας ήμασταν εμείς οι κακόπιστοι...
to pontiki