Ακούγοντας την Παρασκευή το Ρένο Χαραλαμπίδη, υποψήφιο με τη Νέα Δημοκρατία, να εξυμνεί σε εκπομπή του ραδιοσταθμού ΒΗΜΑ-FM σχεδόν παραληρώντας την υπομονή και τη σοφία του Αντώνη Σαμαρά, θυμήθηκα μιαν ιστορία που είχε διηγηθεί κάποτε ο ίδιος ο ηθοποιός. Ήταν για κάποια ταινία που του είχε τηλεφωνήσει ο Νίκος Περάκης και του είχε ζητήσει να παίξει ένα ρόλο. Όταν τον ρώτησε ο Ρένος ποιος θα ήταν ακριβώς ο ρόλος του ο γνωστός σκηνοθέτης του είπε απλά: Θα κάνεις τον εαυτό σου, αυτό που είσαι. Την επόμενη φορά που του τηλεφώνησε για να προχωρήσουν, πάλι τον ρώτησε ο ηθοποιός τι θα κάνει στην ταινία. Ο Περάκης τότε έγινε πιο συγκεκριμένος: Να, θα κάνεις έναν μα..κα.
Θεωρώ χαϊδεμένα παιδιά τους ηθοποιούς και τους δημοσιογράφους που κατεβαίνουν στις εκλογές και πιστεύω ότι έστω και άθελά τους βρίσκονται ήδη μερικά μέτρα πιο μπροστά από άλλους συνυποψηφίους τους στην εκκίνηση. Δεν πιστεύω όμως ότι οι περισσότεροι το αξίζουν. Και για τους ηθοποιούς, ειδικά σε αυτές τις εκλογές δεν νομίζω ότι αξίζει να σταθώ περισσότερο. Οι αναγνώστες του protagon σίγουρα έχουν γνώμη και μάλλον όχι την καλύτερη. Ας σταθώ λοιπόν λίγο περισσότερο στους δημοσιογράφους, γιατί πήρε το μάτι μου και ένα άρθρο στο protagon υπέρ της υποψηφιότητάς τους. Εγώ έχω την ακριβώς αντίθετη άποψη.
Κατ’ αρχάς οι προηγούμενες παρουσίες δημοσιογράφων στα βουλευτικά έδρανα δεν έχουν αφήσει και τις καλύτερες αναμνήσεις στους ψηφοφόρους. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ. Τον Γιώργο Λιάνη, τον Γιάννη Δημαρά, τον Δημήτρη Κωνσταντάρα, τον Μάνο Αντώναρο, τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο και παλιότερα έναν Βασίλη Κοραχάη; Όποιος αναγνώστης έχει να θυμάται κάτι θετικό από τους παραπάνω ας μου το γράψει στα σχόλια και εγώ να ζητήσω συγγνώμη για την αφηρημάδα μου. Αν κάποιος πάλι σπεύσει να αναφέρει τα ονόματα των Γιάννη Μαρίνου, Γιώργου Ρωμαίου και Μανώλη Μαυρομάτη θα σπεύσω κι εγώ να του θυμίσω ότι πρόκειται για ευρωβουλευτές και εκεί είναι πολύ πιο εύκολο να συνεχίσεις να φέρεσαι σαν κύριος, αν φυσικά το έχεις αυτό.
Όταν όμως υποτίθεται ότι μια ζωή ασκούσες έλεγχο στην εξουσία και μετά αλλάζεις ρούχα και γίνεσαι εκπρόσωπος Τύπου, ας πούμε, και προσπαθείς να μην ενημερώνεις τους πρώην συναδέλφους σου και κατ’ επέκταση και το κοινό είναι σαν να κατεβαίνει ο διαιτητής στο δεύτερο ημίχρονο σαν παίκτης στην ενδεκάδα της μιας από τις δυο ομάδες. Οπότε και σου αφήνει αρκετές αμφιβολίες για το πώς σφύριζε στο πρώτο ημίχρονο και δεν σου πάει να τον βλέπεις. Ας θυμηθούμε μόνο την τηλεοπτική παρουσία του κ. Θ. Ρουσόπουλου και το πώς συμπεριφερόταν μετά σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αλλά εκτός αυτού αναρωτιέμαι τι ακριβώς πέρα από το ρόλο του εκπροσώπου Τύπου έχει να προσφέρει σε ειδικές γνώσεις στα συντριπτικής σοβαρότητας σημερινά προβλήματα, που απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις, ένας που υπήρξε μόνο «Δημοσιογράφος». (Χωρίς φυσικά να αγνοώ ότι ακόμη και καθηγητές ανωτάτων σχολών έχουν αποδειχθεί πάφιλες, δηλαδή τελείως άσχετοι και άχρηστοι μέσα στο Κοινοβούλιο).
Εξαιτίας του κ. Ρουσόπουλου, που κι εκείνος το έκανε, θυμήθηκα κάτι ακόμη. Ότι μερικοί από τους δημοσιογράφους αυτούς, πέρα από το ότι είναι γνωστοί στο κοινό, πολλές φορές μάλιστα και για λόγους άσχετους με την πολιτική (π.χ. οι τηλεοπτικοί αστέρες των αθλητικών εκπομπών) φροντίζουν να εξασφαλίζουν εκ των προτέρων και την εκλογή τους. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση των κκ Μιχελάκη και Λαζαρίδη. Πρώτη και δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Καταστρατηγώντας τελείως και το πνεύμα του θεσμού, που θέλει σε αυτό το ψηφοδέλτιο πρόσωπα με ιδιαίτερο ειδικό βάρος στην κοινωνία μας. Και αλίμονο αν ο «συμπαθέστατος» κ. Μιχελάκης και ο «μαχητικότατος» κ. Λαζαρίδης ήταν ό,τι βαρύτερο είχε να παρουσιάσει η Νου Δου.
Αν λοιπόν είναι ένας καλός δημοσιογράφος ή καλός ηθοποιός προτιμώ να μην τον ψηφίσω για να μη χάσω ακριβώς αυτό που μου έδινε μέχρι τώρα και τον έκανε να διαπρέψει. Αν πάλι είναι ένας που δεν ήταν ούτε καλός δημοσιογράφος ή καλός ηθοποιός γιατί να τον ψηφίσω; Μάλλον πρόκειται να πολιτευτεί όταν εκλεγεί σαν αυτούς που ήδη μας «υπηρέτησαν» σαν εθνοπατέρες. Ας μείνει απ’ έξω. Ας πει και κάποιος ένα όχι σε αυτά τα τόσο χαϊδεμένα παιδιά.
protagon.gr
Κατ’ αρχάς οι προηγούμενες παρουσίες δημοσιογράφων στα βουλευτικά έδρανα δεν έχουν αφήσει και τις καλύτερες αναμνήσεις στους ψηφοφόρους. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ. Τον Γιώργο Λιάνη, τον Γιάννη Δημαρά, τον Δημήτρη Κωνσταντάρα, τον Μάνο Αντώναρο, τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο και παλιότερα έναν Βασίλη Κοραχάη; Όποιος αναγνώστης έχει να θυμάται κάτι θετικό από τους παραπάνω ας μου το γράψει στα σχόλια και εγώ να ζητήσω συγγνώμη για την αφηρημάδα μου. Αν κάποιος πάλι σπεύσει να αναφέρει τα ονόματα των Γιάννη Μαρίνου, Γιώργου Ρωμαίου και Μανώλη Μαυρομάτη θα σπεύσω κι εγώ να του θυμίσω ότι πρόκειται για ευρωβουλευτές και εκεί είναι πολύ πιο εύκολο να συνεχίσεις να φέρεσαι σαν κύριος, αν φυσικά το έχεις αυτό.
Όταν όμως υποτίθεται ότι μια ζωή ασκούσες έλεγχο στην εξουσία και μετά αλλάζεις ρούχα και γίνεσαι εκπρόσωπος Τύπου, ας πούμε, και προσπαθείς να μην ενημερώνεις τους πρώην συναδέλφους σου και κατ’ επέκταση και το κοινό είναι σαν να κατεβαίνει ο διαιτητής στο δεύτερο ημίχρονο σαν παίκτης στην ενδεκάδα της μιας από τις δυο ομάδες. Οπότε και σου αφήνει αρκετές αμφιβολίες για το πώς σφύριζε στο πρώτο ημίχρονο και δεν σου πάει να τον βλέπεις. Ας θυμηθούμε μόνο την τηλεοπτική παρουσία του κ. Θ. Ρουσόπουλου και το πώς συμπεριφερόταν μετά σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αλλά εκτός αυτού αναρωτιέμαι τι ακριβώς πέρα από το ρόλο του εκπροσώπου Τύπου έχει να προσφέρει σε ειδικές γνώσεις στα συντριπτικής σοβαρότητας σημερινά προβλήματα, που απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις, ένας που υπήρξε μόνο «Δημοσιογράφος». (Χωρίς φυσικά να αγνοώ ότι ακόμη και καθηγητές ανωτάτων σχολών έχουν αποδειχθεί πάφιλες, δηλαδή τελείως άσχετοι και άχρηστοι μέσα στο Κοινοβούλιο).
Εξαιτίας του κ. Ρουσόπουλου, που κι εκείνος το έκανε, θυμήθηκα κάτι ακόμη. Ότι μερικοί από τους δημοσιογράφους αυτούς, πέρα από το ότι είναι γνωστοί στο κοινό, πολλές φορές μάλιστα και για λόγους άσχετους με την πολιτική (π.χ. οι τηλεοπτικοί αστέρες των αθλητικών εκπομπών) φροντίζουν να εξασφαλίζουν εκ των προτέρων και την εκλογή τους. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση των κκ Μιχελάκη και Λαζαρίδη. Πρώτη και δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Καταστρατηγώντας τελείως και το πνεύμα του θεσμού, που θέλει σε αυτό το ψηφοδέλτιο πρόσωπα με ιδιαίτερο ειδικό βάρος στην κοινωνία μας. Και αλίμονο αν ο «συμπαθέστατος» κ. Μιχελάκης και ο «μαχητικότατος» κ. Λαζαρίδης ήταν ό,τι βαρύτερο είχε να παρουσιάσει η Νου Δου.
Αν λοιπόν είναι ένας καλός δημοσιογράφος ή καλός ηθοποιός προτιμώ να μην τον ψηφίσω για να μη χάσω ακριβώς αυτό που μου έδινε μέχρι τώρα και τον έκανε να διαπρέψει. Αν πάλι είναι ένας που δεν ήταν ούτε καλός δημοσιογράφος ή καλός ηθοποιός γιατί να τον ψηφίσω; Μάλλον πρόκειται να πολιτευτεί όταν εκλεγεί σαν αυτούς που ήδη μας «υπηρέτησαν» σαν εθνοπατέρες. Ας μείνει απ’ έξω. Ας πει και κάποιος ένα όχι σε αυτά τα τόσο χαϊδεμένα παιδιά.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου