Εφιάλτης στο δρόμο με τα ευρώ

Από την ώρα που έγινε το διάγγελμα με το οποίο ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα και μετά, η τηλεόρασή μου έμεινε ανοιχτή. Θες από περιέργεια, θες από μαζοχισμό, θες για να ξέρω από πρώτο χέρι το μέγεθος του γκεμπελισμού, πάντως όχι για να ενημερωθώ, βλέπω όλη μέρα ειδήσεις. Ειδήσεις παντού. Και παραπληροφόρηση. Χτυπιούνται οι δημοσιογράφοι της συμφοράς (μας) μιλώντας για το κακό που μας βρήκε. Σκορπούν την τρομοκρατία στους ανυποψίαστους τηλεθεατές, προσπαθώντας να κρατήσουν τις αυτοκρατορίες τους ακέραιες, ασύστολα κερδοφόρες και τις τσέπες τους γεμάτες. Στο παιχνίδι παίζουν μέχρι και επιστήμονες (αυτοί που καταξιώθηκαν από το ίδιο σύστημα) οι οποίοι, υποτίθεται, θα μας πούνε υπεύθυνα τη γνώμη τους. Και ακούμε για παράδειγμα ιστορικό να λέει πως το δίλημμα είναι αν θα
μείνουμε ή θα φύγουμε από την ΕΕ. Κι ο κακομοίρης που έχει πειστεί πως εκεί είναι το καταφύγιό μας, να πιστεύει ότι θα μείνουμε ξεκρέμαστοι και να ετοιμάζεται να πει το ναι σε όλα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αν νομίζεις πως η βρωμιά και η σαπίλα κυκλοφορεί μόνο στα κανάλια, κάνεις λάθος. Διαβάζω και εφημερίδες. (Αυτές που κάποτε είχαν αρθρογραφία επιπέδου και τώρα έχουν κακογραμμένα ξερατά). Πάρε ένα αντιεμετικό γιατί σου έχω δείγματα από τίτλους. «Γκρίζα σημεία...», «αγκάθια στο δρόμο...», «μαύρα σύννεφα...», υψηλή ποίηση με τίτλους όπως «η χώρα σε αχαρτογράφητα νερά», «ο εφιάλτης στο δρόμο με τις δραχμές» (εντάξει, αυτό δεν το διάβασα αλλά δεν το θεωρώ απίθανο να υπήρχε παρακάτω, εκεί που δεν άντεξα να συνεχίσω). Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πείσουν και τον τελευταίο φοβισμένο από την ανέχεια ότι οι ευρωπαίοι δεν αστειεύονται.
Δε θα μιλήσω για την ανάγκη να κλείσουμε την τηλεόραση. Το θέμα μου είναι να αναπτύξουμε σ’ αυτές τις λίγες μέρες που μας απομένουν, την κριτική μας ικανότητα που θα μας βοηθήσει να αναγνωρίσουμε το λόγο που γίνονται όλα αυτά τόσα χρόνια στην πλάτη μας. Να καλλιεργήσουμε τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να διώξουμε και αυτούς που μας οδήγησαν σ’ αυτήν την κατάσταση και όσους τους στηρίζουν και μας τους προτείνουν ως μοναδική λύση. Δεν πρέπει να μας πείσουν.
Θεωρώ πως το δημοψήφισμα είναι αυτονόητο όταν πρέπει να παρθούν σοβαρές αποφάσεις. Θεωρώ πως έπρεπε να γίνει από την αρχή, χωρίς να έχουμε μπει σ’ όλες αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις χωρίς νόημα και χωρίς αποτέλεσμα. Βέβαια, ίσως οι φοβισμένοι και οι αναποφάσιστοι έπρεπε να δούνε τη σκληρότητα των λεγόμενων θεσμών. Έπρεπε να καταλάβουν όλοι ότι θέλουν να μας αποτελειώσουν. Δεν πειράζει. Αν είναι να ξυπνήσουν κι όσοι είναι ακόμη ναρκωμένοι (δε θεωρώ ασφαλώς πως οι μενουμευρωπαίοι είναι ναρκωμένοι, αντιθέτως πιστεύω πως είναι αυτοί που μοιράζουν τα «ναρκωτικά») χαλάλι το χασομέρι. Πρέπει όμως όσοι ξύπνησαν κι όσοι βρίσκονται στη φάση της αφύπνισης, να είναι ενημερωμένοι. Πριν γίνουν τρομοκρατημένοι.
Το μεγάλο λάθος της κυβέρνησης ήταν ότι δε μας ξεκαθάρισαν τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Για παράδειγμα, το δεύτερο διάγγελμα του πρωθυπουργού ήταν γεμάτο ποιητικές εκφράσεις αλλά καμιά ξεκάθαρη θέση. Πρέπει να το κάνουν επειγόντως. Να καθησυχάσουν τους φοβισμένους. Να μας μιλήσουν για τις πρώτες δυσκολίες που δεν απέχουν και πολύ από τις δυσκολίες που όλοι περάσαμε. Να μας πουν για τα σχέδιά τους και για τις προοπτικές. Να μας θυμίσουν αυτό που ήδη ξέρουμε: ότι χειρότερο από τον εφιάλτη που ζούμε, δε θα δούμε. Να μας δώσουν να καταλάβουμε ότι έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τον γιουσουφακισμό. Πως αν επιλέξουμε το δεύτερο, την αποδοχή του εγκλήματος που γίνεται στην πλάτη μας, θα γίνουν ακόμη πιο ανελέητοι. Θα τους δώσουμε το δικαίωμα να λένε το περίφημο «τα ήθελε ο κώλος της» που λέει ο κτηνώδης βιαστής για το θύμα του.
Κι αν και πάλι οι φοβισμένοι πουν το ναι στο βιασμό τους, να παραιτηθούν. Να δηλώσει ο Τσίπρας πως δε θα γίνει Τσολάκογλου και να μας πάει σε εκλογές. Να μας στείλει πάλι πίσω στον Άδωνι, τον Βορίδη, τους Βαρβιτσιώτη και Μητσοτάκη τζούνιορ και τα υπόλοιπα μέλη του τσίρκου που μας τσάκιζε τόσα χρόνια, γιατί θα μας αξίζει. Θα μας αξίζουν όσα κι αν επιβάλουν, γιατί θα είναι δική μας επιλογή. Εκτός κι αν ξυπνήσουμε, έστω την τελευταία στιγμή.
Ήδη προκαλέσαμε μια αναταραχή. Ήδη φάνηκε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να είναι ένωση ουσιαστική. Το ευρώ δεν είναι και τόσο ισχυρό κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες. Και εφόσον το χρήμα είναι αυτό που μας ενώνει, μάλλον κάποιοι πρέπει να το σκεφτούν καλύτερα. Λέω να μην κάνουμε πίσω (να μην κάνουν ούτε αυτοί για να καταλήξουμε σε αμοιβαίες υποχωρήσεις) και να προχωρήσουμε σ’ αυτό που πρέπει. Να φέρουμε την αλλαγή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη μορφή που την ξέραμε, αυτή η άγρια καπιταλιστική συμμορία που φτωχοποιεί κάποιους για να πλουτίσουν άλλοι, είναι καιρός να διαλυθεί. Είναι καιρός να μεταλλαχτεί, να γίνει ανθρώπινη και αλληλέγγυα. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε την αρχή της προσπάθειας. Ας μην τη χάσουμε.
http://www.toportal.gr/