του Γιάννη Μακριδάκη
το άρθρο αυτό είναι μετάφραση από το κείμενο στη Le Monde
Η Ελλάδα ζει αυτή την εποχή το σοκαριστικό τέλος μιας 5ετούς βίαιης διαδικασίας μετατροπής του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο, με ταυτόχρονες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ζητούνται εκβιαστικά από τους ευρωπαίους εταίρους της ως προϋποθέσεις για τη συνέχιση ενός φαύλου κύκλου… Ενός φαύλου κύκλου δανειδοτήσεων με στόχο την αποπληρωμή των παλαιών της δανείων και τη διάσωση των εγχώριων και ξένων τραπεζών. Μεταρρυθμίσεις, οι οποίες έχουν ως
αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση του πληθυσμού της χώρας, τη διάρηξη του κοινωνικού της ιστού και την εκποίηση των φυσικών πόρων και του δημόσιου πλούτου της.
Και είναι σοκαριστικό το τέλος αυτής της διαδικασίας επειδή το 3ο κατά σειρά μνημόνιο που συμφωνήθηκε να υπογραφεί με τους ευρωπαίους εταίρους της, αυτή η τόσο σκληρή και ταπεινωτική συμφωνία, που δίνει τη χαριστική βολή στην ελληνική κοινωνία και μετατρέπει το ελληνικό κράτος σε ευρωπαϊκή αποικία χρέους, μια συμφωνία που καμία δεξιά κυβέρνηση δεν θα ήταν σε θέση να εφαρμόσει, ανέλαβε να την υπογράψει και να τη φέρει εις πέρας η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, μία μόλις εβδομάδα μετά το βροντερό “Όχι στα μνημόνια και στους εκβιασμούς”, που φώναξαν με ποσοστό 62% οι Έλληνες πολίτες στο δημοψφισμα που η ίδια προκάλεσε, αλλά και 5 μόλις μήνες κατόπιν των εκλογών, τις οποίες κέρδισε υποσχόμενη με πάθος ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που τελικά πράττει.
Δυστυχώς αυτή η εξέλιξη της Ιστορίας είναι πολύ δυσάρεστη, σημαίνει την πλήρη απαξίωση και ουσιαστικά το τέλος της πολιτικής στο σύγχρονο νεοελληνικό κράτος, γεγονός που ευνοεί την ανάπτυξη και την επικράτηση φασιστικών πολιτικών μορφωμάτων και εγκυμονεί τραγικά αποτελέσματα όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το νεοελληνικό κράτος είναι βέβαιον ότι εδώ και δεκαετίες νοσεί. Νοσεί λόγω του πελατειακού μηχανισμού που έστησαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης και του αλόγιστου δανεισμού στον οποίον προέβησαν για την εξυπηρέτηση πολυπληθών κομματικών στρατών και για μίζες αναίσχυντων, μικρόνοων και επίορκων πολιτικών. Νοσεί όμως και λόγω της παγκοσμιοποιημένης εφαρμογής πολιτικών απομάκρυνσης των ανθρώπων από τις αξίες και από την πρωτογενή παραγωγή, και μετάλλαξής τους σε χειραγωγούμενους καταναλωτές, δέσμιους ενός μηνιαίου μισθού για την επιβίωση, αλλά και λόγω της μεθοδευμένης απαξίωσης οτιδήποτε δημόσιου με ταυτόχρονη εξύμνηση της ιδιωτικότητας και της καταστροφικής άκρατης “ανάπτυξης” του συγκεντρωτισμού και του γιγαντισμού.
Η Ελλάδα λοιπόν νοσεί διπλά. Ως ένα νοσηρό κράτος, μέσα σε ένα εξίσου νοσηρό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταναλωτικό περιβάλλον, το οποίο λειτουργεί βίαια και απομυζητικά για το οικοσύστημα σε μια εποχή που η λιτότητα φαντάζει ως μοναδική πλέον επιλογή της ανθρωπότητας για να έχει μέλλον. Η λιτότητα όμως με την έννοια της συνολικής πολιτικής εξοικονόμησης και αναπληρωσης των φυσικών πόρων και όχι ως μια τυραννική διαδικασία τιμωρίας κάποιων υπερχρεωμένων χωρών και των πολιτών τους, την ίδια στιγμή που ο παγκόσμιος καταναλωτισμός συνεχίζει να γιγαντώνεται.
Η Ευρώπη πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της την τραγική πολιτική κατάσταση, στην οποίαν οδήγησε εκβιαστικά την Ελλάδα. Πρέπει να τρομάξει με τα όσα συμβαίνουν ήδη στους κόλπους της. Να αλλάξει πολιτική κατεύθυνση αμέσως, να επαναπροσεγγίσει τις αξίες της για να προλάβει να αποτρέψει τα χειρότερα που είναι προ των πυλών της.
Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχθηκε τελικά και εντελώς απροσδόκητα ένας “Ολαντρέου”, όπως είχε αποκαλέσει ο ίδιος τον Γάλλο Πρόεδρο πριν μερικά χρόνια, το ότι δέχτηκε δηλαδή, προφανώς εκβιαζόμενος και δίχως να αποτελεί αυτό ελαφρυντικό για την ενδοτική στάση του, να καταπατήσει τις αρχές του, να προδώσειτους συντρόφους του και τους Έλληνες πολίτες και να συναινέσει με τους Ευρωπαίους εταίρους στην υλοποίηση μιας ταπεινωτικής για τη χώρα του και εξοντωτικής για τους πολίτες της συμφωνίας, την οποίαν δεν πιστεύει ο ίδιος και την θεωρεί καταστροφική, όπως είπε στην ομιλία του στη Βουλή, αυτό δεν αποτελεί επιτυχία της ευρωπαϊκής πολιτικής, απεναντίας μαρτυρά την πλήρη, τελειωτική και παταγώδη αποτυχία της.
Διότι αποτελεί απαξίωση της Δημοκρατίας, προσβολή μιας ευρωπαϊκής κυβέρνησης και των ευρωπαίων πολιτών που την εξέλεξαν και οι οποίοι νιώθουν πλέον ότι δεν έχουν κανένα απολύτως ουσιαστικό πολιτικό δικαίωμα αφού οι κυβερνήσεις τους είναι διακοσμητικές και χειραγωγούμενες πλήρως από την παραδωμένη στην κυνικότητα των Αγορών Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία αντί να καλλιεργεί την πολιτισμική διαφορετικότητα και να μεριμνά για την ευημερία και την αλληλοσυμπλήρωση των πολιτών της, αντί να στέκει στο ύψος του πολιτισμού της και να αποτελεί αντίβαρο στο υπερατλαντικό μοντέλο της αδιέξοδης και καταστροφικής για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα πολιτικής του άκρατου καταναλωτισμού και της υβριστικής παραφύση ανάπτυξης, έχει θέσει σε απόλυτη προτεραιότητα τη μετατροπή της σε μια σφιχτή οικονομική ζώνη και θέτει σε σκληρό και άκαμπτο νάρθηκα τα κράτη μέλη της, με αποτέλεσμα να τα ισοπεδώνει πολιτικά, πολιτισμικά, περιβαλλοντικά και βεβαίως πολιτικά, υπηρετώντας έτσι μονάχα τα ευτελή ιδανικά και τις αξίες του χρηματοοικονομικού συστήματος και ανοίγοντας βέβαια μεγάλη πόρτα για την είσοδο και την εγκαθίδρυση διαλυτικών και αυτοκτονικών τάσεων και πολιτικών μισαλλοδοξίας, εθνικισμού και νεοναζισμού στο έδαφός της
http://www.thepressproject.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου