Δεν είμαστε 36% αριστεροί

Έχουμε κάνει πολλή υπομονή για να φτάσουμε μέχρι εδώ σχετικά ψύχραιμα, ήρθε όμως νομίζω η ώρα να γυρίσουμε σελίδα –την πρώτη του κεφαλαίου που άνοιξε την 25^η Ιανουαρίου 2015. Ξαφνικά, μετά από μια διαδρομή που σημαδεύτηκε με προσωπικές επιτυχίες του Αλέξη Τσίπρα και τεράστια δική του επένδυση, εκείνη την χειμωνιάτικη Κυριακή μετρηθήκαμε στις κάλπες και βρεθήκαμε να είμαστε το 36% των Ελλήνων, «σύντροφοι» και «αριστεροί». Έτσι το είδαν όπως φαίνεται κάποιοι της λογικής του Παναγιώτη Λαφαζάνη ή της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ότι δηλαδή γίναμε ξαφνικά πολλοί οι οπαδοί του ορθόδοξου μαρξισμού και του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού. Και από εκεί ξεκίνησε μια παρεξήγηση που αυτές τις μέρες κορυφώνεται. Η ασάφεια των ασκήσεων επί ενός ολόκληρου λαού του Γιάνη Βαρουφάκη έγινε
δόγμα και εγκαταστάθηκε σε πολλούς εγκεφάλους εντός και γύρω από την Κουμουνδούρου. Και αυτό συνέβη κυρίως γιατί εμείς, η μεγάλη μάζα του 36%, δεν έχουμε ακόμα βρει τον τρόπο να γίνουμε πιο σαφείς και να διευκρινίσουμε σε όποιον ενδιαφέρεται πως είμαστε ψηφοφόροι του Αλέξη Τσίπρα και όχι της αριστερής ασάφειας που ονειρεύεται το ξανθό γένος, λιμπίζεται τα 22 δις της Τράπεζας της Ελλάδος και δηλώνει πως θα συλλάβει στην ανάγκη και τον Στουρνάρα προκειμένου να μας βγάλει από την πλάνη της Ευρωζώνης και να μας οδηγήσει στην δραχμούλα και τον για πάντα πεθαμένο πατερούλη της νεκρής Σοβιετίας.
Είναι νομίζω πια καιρός να ξεκαθαριστεί αυτή η παρεξήγηση. Η αριστερά είναι η αριστερά (στις διάφορες αποχρώσεις και εκφάνσεις της που ένας μη αριστερός σαν και μένα δεν μπορεί καν να διακρίνει) και είναι απολύτως αξιοσέβαστη. Έχει αγωνιστεί, έχει πολεμήσει, έχει συνεισφέρει πολιτισμικά, κοινωνικά, ιστορικά – και της χρωστάμε πολλά. Αυτά είναι γνωστά αλλά ανήκουν στο παρελθόν και στην ιστορία. Το αριστερό παρόν είναι στο χέρι των αριστερών – αν θέλουνε να ξαναζωντανέψει. Και αν το θέλουν έχουν κάθε δικαίωμα να το προσπαθήσουν και να οδηγηθούν και στην επανάσταση ακόμα, αν καταφέρουν να πείσουν ποσοστά του Ελληνικού λαού που δεν είναι μονοψήφια.
Το τρίτο Μνημόνιο που είναι μία ύβρις και μια ντροπή της Γερμανικής Ευρώπης, πήγε κυριολεκτικά «με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο» να ψηφιστεί από το Ελληνικό κοινοβούλιο. Το κουβάλησε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, το μόνο πολιτικό πρόσωπο που διαθέτει αντίκρισμα στην κοινωνία και ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο, όταν κατάλαβε πως η Γερμανική Ευρώπη πράγματι κάνει πόλεμο και δεν αστειεύεται. Δεν μπορούσε να κάνει και αλλοιώς. Χωρίς μια νέα συμφωνία η Ελλάδα θα έμενε για πολλούς μήνες ή και για χρόνια με κλειστές τράπεζες, άφραγκη και εντελώς απροετοίμαστη για αντεπίθεση απέναντι σε όλη αυτή την σκληρότητα. Όπως λοιπόν δήλωσε, σαν υπεύθυνος πρωθυπουργός της χώρας, δεσμεύτηκε να φέρει για υπογραφή αυτό το τρίτο κεφάλαιο της επίθεσης κατά της Ελλάδας και των πολιτών της από την υπό Γερμανική επικυριαρχία Ευρώπη. Και το έφερε. Και αφού το παρέλαβε και το υπέγραψε είναι αποφασισμένος και να το εφαρμόσει ώστε να κερδηθεί χρόνος μέσα σε ένα περιβάλλον όπου θα μπορούν να γίνουν και παραγωγικές προσπάθειες, μέχρι να καταφέρει η Ελλάδα των Ελλήνων να ξανασταθεί στα πόδια της και, αν το καταφέρει, να οργανώσει το μέλλον της αλλοιώς, αν η Ευρώπη σε λίγα χρόνια συνεχίζει να βρίσκεται κάτω από την φρικιαστική «αυστηρότητα» του Σόιμπλε και της Άνγκελα που θέλουνε να μας κάνουνε όλους παραγωγικά στρατιωτάκια που θα ζούμε κάτω από την φασιστική αυτή νοοτροπία που ευνοεί μια χούφτα ανθρώπους και οδηγεί στην απελπισία, την ανέχεια, την ανεργία, την φτώχεια και την απουσία ουσιαστικού νοήματος για την επιβίωση, εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους (για να περιοριστούμε στην δική μας ήπειρο).
Για τον Τσίπρα δεν υπήρχε άλλη επιλογή: Αγωνίστηκε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο στην Σύνοδο Κορυφής των 17 ωρών και τελικά πήρε στα χέρια του αυτό που προέκυψε από όλον αυτόν τον αγώνα των πέντε μηνών – το τρίτο μνημόνιο. Η εναλλακτική, επαναλαμβάνω, θα ήταν να γυρίσει με άδεια χέρια χωρίς καμία προετοιμασία και καμία προοπτική λέγοντας «δεν υπάρχει έλεος, θέλουνε να μας πνίξουν, έφυγα». Δεν το έκανε γιατί οι ουρές στα ΑΤΜ που πρόλαβε να δει μέσα σε λίγες μόνο μέρες θα γινόντουσαν μόνιμες ουρές για συσσίτια σε όλη την Ελλάδα που θα ζούσε με «ανθρωπιστική βοήθεια», χωρίς συμμαχίες, δίπλα σε γειτόνους φιλοπόλεμους – και θα έπαιρνε στο λαιμό του το χειρότερο κρίμα: Να γινότανε η Ελλάδα έρμαιο στα χέρια των εδώ φίλων του Σόιμπλε (δεν εννοώ συγκεκριμένους πολιτικούς και παρακαλώ να μην παρεξηγηθώ) και οι πολίτες της, οι Έλληνες, να ζήσουνε για χρόνια σαν πεινασμένα πειραματόζωα σε μιαν Ελλάδα γκρεμισμένη από παντού. Πήρε λοιπόν το Μνημόνιο και το έφερε προς ψήφιση και είδε 30 ή 40 από τους «συντρόφους» να τον αδειάζουνε –χωρίς όμως να αδειάζουνε και τις καρέκλες τους στα υπουργεία ή τα όποια άλλα προνόμια βρέθηκαν να κατέχουν χάρη στις ηγετικές ικανότητες του Τσίπρα που τον στηρίζει πιά η μισή Ελλάδα και βάλε.
Συγχρόνως μάθαμε όλοι ποιοι και με ποιες σκέψεις ετοιμάζανε την «δραχμούλα» που τόσο ονειρεύονται. Και τώρα ξέρουμε. Και ξέρει και ο Τσίπρας.
Με θάρρος και γενναιότητα, όπως πορεύτηκε μέχρι σήμερα, πρέπει να χωρίσει τα τσανάκια του από τους «ιδεολογικά καθαρούς αριστερούς» που θα συλλάμβαναν και τον Στουρνάρα (μέσα στην «καθαρότητα’» τους) αρπάζοντας και τα (ανύπαρκτα) 22 δις – για να θεμελιώσουνε την επανάστασή τους.
Δεν πάει άλλο έτσι. Θα χρειαστεί ομοψυχία, θα χρειαστούν θυσίες – και όποτε ξαναγίνουν εκλογές και τις ξανακερδίσει ο Τσίπρας θα πρέπει να είναι σαφές για όλους εμάς που θα τον ξαναψηφίσουμε ότι μαζί του δεν κερδίζει και η νοοτροπία του Λαφαζάνη, της Κωνσταντοπούλου και της Ραχήλ Μακρή.
Πρέπει να πορευτεί χωρίς αυτούς και να βοηθήσει τον τόπο να ανασυνταχθεί – τον θέλουμε μπροστάρη και τον εμπιστευόμαστε.
Χωρίς αυτό το παρεάκι όμως.
http://www.toportal.gr/