Αυτό, όμως, μ' έκανε να σκεφτώ ανάποδα. Για το αν εμείς εδώ, στη νότια βαλκανική, μπορούμε να κατανοήσουμε τη δική μας θέση μέσα στην Ευρώπη και γενικότερα στον κόσμο. Και βέβαια τη μεγάλη μας αντίθεση με την κοινωνία των Αμερικανών. Εκεί δηλαδή, η άγνοια του χώρου και των συσχετισμών, περιορίζεται μόνο στις ημιμαθείς μάζες και όχι στους πολιτικούς ενώ σε μας ξεκινάει από τους πολιτικούς και διαχέεται στον «λαό».
Είμαι από αυτούς που πέρασαν δύσκολες μέρες, πριν φτάσουμε στην προσωρινή αποφυγή του
Grexit. Και αυτό γιατί γνώριζα με βεβαιότητα, τρία τουλάχιστον σενάρια που βρίσκονταν σε εξέλιξη. Εννοείται, πως και στα τρία, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζαν οι Αμερικάνοι χωρίς όμως να τα υποκινούν. Άλλωστε αυτό καταγράφεται πλέον ξεκάθαρα από τις αποκαλύψεις στην ελληνική και ευρωπαϊκή ειδησεογραφία.
Πέρα, βέβαια, από τη δική τους εμπλοκή, απογοητευτική ήταν η στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Για άλλη μία φορά, αποδείχτηκε πως, αφού τα στελέχη της έκαναν έναν «περίπατο» επαιτείας σε διάφορες χώρες, κατέληξαν στους γνωστούς «ευεργέτες», που πάντα σπεύδουν σαν «από μηχανής θεοί» να μας σώσουν. Είναι τόσο προβλέψιμο πια το κάθε σενάριο που η αγωνία αφορά μόνο το ατύχημα που μπορεί να προκαλέσει η ανευθυνότητα των δικών μας παρά οι διαθέσεις των άλλων. Να, για παράδειγμα ο Βαρουφάκης, παραλίγο να τους ξεφύγει χωρίς να προλάβουν να τον μαζέψουν.
Τα χρόνια περνούν, οι γενιές αλλάζουν αλλά οι σχέσεις παραμένουν ίδιες. Οι Έλληνες με τους Ευρωπαίους, οι Ευρωπαίοι με τους Αμερικάνους και στο τέλος οι Έλληνες και πάλι με τους Αμερικάνους. Στη Σμύρνη, ο πρόξενος Χόρτον έσωσε χιλιάδες Έλληνες από τη σφαγή του ΄22 και οι Αμερικανοί εγγυήθηκαν για την αποφυγή μεγαλύτερων δεινών. Όταν μάλιστα, ο ελληνικός στρατός είχε ήδη εγκαταλείψει τους συμπατριώτες του. Στο τέλος του Εμφυλίου, ο Τρούμαν με 366 εκατομμύρια δολάρια και στρατιωτικό υλικό επανέφερε τη χώρα στην κανονικότητα. Το σχέδιο Μάρσαλ έδωσε τεράστια ώθηση στην κατεστραμμένη Ελλάδα, μολονότι πάλι οι εγχώριοι «φύλαρχοι» βρήκαν τον τρόπο να το ξεκοκαλίσουν.
Στη δικτατορία, στην Κύπρο, στη συναίνεση για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, στα Ίμια, στην Ευρωζώνη και τώρα στα μνημόνια. Πίσω από κάθε κακή ή καλή εξέλιξη για τη χώρα, θα βρεις κάποιον Αμερικάνο να κλείνει πρώτος εκείνος τις συμφωνίες και να ακολουθούμε εμείς. Είτε το deal γίνεται στην Ουάσινγκτον είτε σε κάποιο γραφείο στο «διοικητήριο» της Βασιλίσσης Σοφίας…
Όλα αυτά κάποτε απασχολούσαν την Αριστερά. Άλλωστε, η πορεία της μέσα στον χρόνο βασίστηκε εξολοκλήρου στον αντιαμερικανισμό και στην «αποκάλυψη» του σκοτεινού ρόλου των αμερικανικών υπηρεσιών στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Τώρα, όμως, μετά τις πρώτες ενισχυμένες θέσεις του Τσίπρα στις δημοσκοπήσεις, ξεχάστηκαν και ο μεγάλος «εχθρός» μετατοπίστηκε στη Γερμανία. Ο «Θείος Σαμ» και οι ύποπτοι πράκτορές του αντικαταστάθηκαν από τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και άλλα ευρωπαϊκά «φαντάσματα» που θέλουν το κακό του λαού.
Τέλος πάντων. Μ' αυτά και μ' αυτά, ο Δραγασάκης ευχαρίστησε για άλλη μία φορά τους αγαπημένους μας «φίλους», έστειλε τα δέοντα στο οβάλ γραφείο και υποσχέθηκε τα καλύτερα συναισθήματα για το μέλλον.
Εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό, όπως λέει κι ο Καβάφης, «…τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία… ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή…».
Πού να τον βρούμε όμως τον «Αναμορφωτή», που μας αρέσει πάντα να τρέχουμε, εξαντλημένοι από την εσωτερική μας επανάσταση, για ζητιανιά στους ξένους; 35 χρόνια, μας δόθηκαν τόσες ευκαιρίες να σταθούμε όρθιοι αλλά δεν θέλουμε. Κεφάλαια, θεσμοί, φόρα, συμφωνίες, οδηγίες μας προσφέρθηκαν να σταθούμε με αξιοπρέπεια ως Ευρωπαίοι αλλά δεν τα θέλαμε.
Ποιος ξέρει, μάλλον συνηθίσαμε και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τους Αμερικάνους. Προτιμάμε να τα κάνουμε όλα λάθος, για να έρχεται το «ιππικό» να μας γλιτώσει από τους «βαρβάρους» που πάντα επινοούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου