Ανήκουμε στο πουθενά

Από μακριά η Ελλάδα μοιάζει με ένα καράβι σε τρικυμία που βαδίζει προς την ξέρα- σχεδόν την αγγίζει. Καράβι ακυβέρνητο. Οι παλιοί καπετάνιοι βρίσκονται άλλοι κλειδωμένοι στο αμπάρι με τα ποντίκια, κι άλλοι έχουν γίνει ήδη τροφή για τα σκυλόψαρα. Το πλήρωμα αλαλάζει – άλλοι βρίζουν και άλλοι κάνουν πάρτι στη φουρτούνα- και ψάχνει για νέους καπετάνιους. Ο επικρατέστερος είναι αυτός που όχι μόνο δεν θέλει να αποφύγει την ξέρα, αλλά υπόσχεται να συγκρουστεί μαζί της μια ώρα αρχύτερα.

Τι άλλο μπορεί να είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Πρόγραμμα ο Θεός να το κάνει, εδώ που τα λέμε. Τα προγράμματα έχουν ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, τεκμηρίωση και ρεαλισμό, βασίζονται σε πραγματικά δεδομένα και επιδιώκουν εφικτές λύσεις. Δεν τάζουν τον ουρανό με τα άστρα. Εδώ έχουμε απλώς μια διακήρυξη προθέσεων. Το εύπεπτο περιτύλιγμα των πάντων, δηλαδή του τίποτα. Όταν υπόσχεσαι τον παράδεισο, το πιθανότερο είναι να φτάσεις στην κόλαση.

Αν επιχειρήσει κάποιος να αναλύσει ένα προς ένα τα σημεία του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ απλώς θα χάσει την ώρα του. Περιέχονται διακηρύξεις, προθέσεις, συνθήματα και μαξιμαλισμοί που δεν έχουν συνοχή, λογική και ορθολογική βάση. Εξαντλούνται σε γενικότητες, με εμφανή πρόθεση να κολακεύσουν αυτιά. Υπόσχονται το γενικό, το αόριστο και το απλησίαστο επειδή δεν μπορούν –δεν είναι και εύκολο άλλωστε- να αναδείξουν το ειδικό, το συγκεκριμένο, το εφικτό. Δεν φέρνει και ψήφους αυτό άλλωστε.

Συνεπώς αν έχει αξία να αξιολογήσει κανείς κάτι σε αυτό το πρόγραμμα είναι η γενική πολιτική
επιλογή που αποτυπώνει. Και αυτή η επιλογή είναι εκτός τόπου και χρόνου για ένα λόγο: στηρίζεται αποκλειστικά στην καταγγελία του Μνημονίου.
Αλλά έτσι δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα της χώρας δεν είναι φυσικά το Μνημόνιο. Είναι ότι χωρίς ανάπτυξη και πόρους, η χώρα χρεοκοπεί. Η οικονομία δεν παράγει, η διοίκηση δεν λειτουργεί, το πολιτικό σύστημα δεν εμπνέει, το κράτος καταρρέει, η διεθνής θέση κλονίζεται. Αυτό είναι το πρόβλημα και επ’ αυτού ζητούνται λύσεις.

Το Μνημόνιο προβλήθηκε ως μια λύση. Δεν ήταν. Όχι μόνο γιατί επέβαλε θυσίες. Άλλωστε καμιά λύση δεν μπορεί να υπάρξει για την Ελλάδα χωρίς θυσίες- εκτός από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ίσως. Αλλά γιατί δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Αντίθετα επιδείνωσε τα πράγματα σε πολλούς τομείς. Άρα το Μνημόνιο είναι μια κακή λύση.

Στο σύνολο του; Όχι. Γιατί στο Μνημόνιο περιλαμβάνονται δυο κεφάλαια που είναι περισσότερο από αναντικατάστατα. Το ένα είναι η δανειακή σύμβαση- άσχετα αν ο ΣΥΡΙΖΑ την αποσυνδέει. Χωρίς αυτά τα λεφτά η ελληνική οικονομία παύει να υπάρχει. Και το δεύτερο είναι ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων που έπρεπε ήδη να έχουν γίνει στη χώρα από χρόνια, για να μπορεί να λειτουργήσει ως σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Άρα λοιπόν το Μνημόνιο είναι κακή λύση ως προς τα μέσα που χρησιμοποιεί για να πετύχει συγκεκριμένους στόχους. Και ως προς αυτά τα μέσα πρέπει να αναθεωρηθεί ριζικά. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί η αναθεώρηση των μέσων, να καταργήσει τους στόχους και να ακυρώσει την τρέχουσα χρηματοδότηση της οικονομίας. Αν συμβεί αυτό μιλάμε απλώς για μια χώρα εκτός Ευρώπης.

Και όμως αυτό ακριβώς υπόσχεται – αντικειμενικά - ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με τα ξερά, όπως είναι τα αναποτελεσματικά μέτρα πολιτικής που απέλαβε το Μνημόνιο, να ρίξει στη φωτιά και τα χλωρά, όπως είναι η δανειοδότηση της χώρας και η δραστική μεταρρύθμιση των εσωτερικών λειτουργιών της.

Συνεπώς το πρόβλημα με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι υπόσχεται πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν. Αυτό το έκαναν κι άλλοι και πολλές φορές μάλιστα στο παρελθόν και αυτούς αντιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν τους ανέθεσε κιόλας να του γράψουν το πρόγραμμα.

Το πρόβλημα είναι ότι το πρόγραμμα λίγο πριν την πρόσκρουση στην ξέρα καταστρέφει και τα τελευταία σωσίβια. Γιατί τι άλλο είναι η θεωρία ότι το δόγμα «ανήκουμε στη Δύση είναι παρωχημένο» και η πρόθεση αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ- πέρα από το ενδεχόμενο αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη. Πέντε γραμμάρια μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι δεν είναι και η καλύτερη επιλογή να ανήκουμε στο πουθενά.

protagon.gr