Μήπως μας αξίζει να βουλιάξουμε;

Επέστρεφα χθες βράδυ σπίτι και αναρωτιόμουν πόσο σοβαρό είναι το κράτος που ανακοινώνει ότι θα εκπροσωπηθεί από έναν υπουργό του σε Σύνοδο Κορυφής και περιμένει τις αρμόδιες υπηρεσίες της Ε.Ε. να του διαμηνύσουν στο παρά πέντε ότι αυτό δεν γίνεται. Λες και δεν υπάρχουν εδώ υπηρεσίες που θα έπρεπε να το υποδείξουν στους αρμόδιους.

Ένιωσα άσχημα γι’ αυτό το νέο ρεζιλίκι που ήρθε να προστεθεί σε πολλά ακόμα του προηγούμενου διαστήματος, τα οποία μας έχουν κάνει αποδιοπομπαίους τράγους ακόμα και για λαούς παραδοσιακά φιλικούς, όπως οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί. Δεν τα λέω εγώ. Το έδειξε μια δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε αυτές τις μέρες ταυτόχρονα σε Βερολίνο, Ρώμη, Μαδρίτη και Παρίσι.

Οι Ευρωπαίοι όλο και πιο πολύ μας νιώθουν σαν βάρος. Και για να είμαι ειλικρινής, οδηγώντας στους δρόμους του Παλαιού Φαλήρου χθες βράδυ συνειδητοποίησα πως όλο και περισσότερο απομακρυνόμαστε από την υπόλοιπη Ευρώπη. Τουλάχιστον την δυτική. Όχι μόνο επειδή χρωστάμε πολλά κι έχουμε μεγάλο έλλειμμα.

Περνώντας τον έναν μετά το άλλον τους δρόμους δεν βρήκα ΟΥΤΕ ΜΙΑ πινακίδα κυκλοφορίας που να μην ήταν σκεπασμένη από αυτοκόλλητα η βαμμένη με σπρέι. ΟΥΤΕ ΜΙΑ κυριολεκτικά. Στα παλιά παπούτσια όσων ρυπαίνουν με αυτό τον τρόπο ότι μπορεί να θέτουν ζωές σε κίνδυνο. Κανείς δεν τους το έμαθε ποτέ.

Μετά παρατηρούσα τους τοίχους και τις μάντρες. Όλες χωρίς σχεδόν καμιά εξαίρεση γεμάτες συνθήματα και υποτιθέμενα γκράφιτι. Βρισιές, ασυναρτησίες ή απλώς η επιθυμία κάποιων να καταστρέψουν τις περιουσίες κάποιων άλλων.
Η εικόνα καταθλιπτική στο προάστιο που μεγάλωσα και που με τη «φροντίδα» σχεδόν όλων μας έχει κακοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που προκαλεί θλίψη. Όπως σχεδόν ολόκληρη η Αθήνα πια.

Τι να σου κάνουν οι εργάτες καθαριότητας όταν οι πιο πολλοί θεωρούμε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια σαν ένα μεγάλο κοινόχρηστο τασάκι;

Τι ανακύκλωση να γίνει ότι ελάχιστοι είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν με διαφορετικό τρόπο τους μπλέ από τους πράσινους κάδους; Όταν μπροστά στα μάτια μου ο γονιός στην παιδική χαρά αφήνει το παιδί του να κάνει την «μεγάλη» του ανάγκη σε μια γωνία και δεν νιώθει την υποχρέωση να καθαρίσει ότι άφησε το βλαστάρι του.

Προσωπικά έχοντας ταξιδέψει λόγω της δουλειάς σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη θεωρώ ότι την εικόνα που παρουσιάζει πλέον η Αθήνα την βλέπει κανείς μόνο σε μεμονωμένες γειτονιές πόλεων της δυτικής Ευρώπης και ορισμένων του λεγόμενου πρώην Ανατολικού μπλοκ.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να συμπεριφέρονται στην πόλη που ζουν και στους συνανθρώπους τους με τρόπο πολιτισμένο. Φοβάμαι απλώς ότι αποτελούν μια μειοψηφία. Μικρή, μεγάλη δεν ξέρω αλλά πάντως μειοψηφία.

Μακάρι να κάνω λάθος. Φοβάμαι όμως ότι ο δρόμος τον οποίο έχουμε πάρει-και όχι μόνο λόγω Μνημονίου- είναι χωρίς επιστροφή. Κι ίσως να μας αξίζει κιόλας.
protagon.gr