Η "διαπραγμάτευση" ως αρχή του τέλους

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης συνεργασίας δεν συνοδεύτηκε … από τους καλύτερους των οιωνών. Οιωνοί οι οποίοι με τη σειρά τους προκάλεσαν όχι τους καλύτερους συνειρμούς όσον αφορά τον συμβολικό χαρακτήρα της κυβέρνησης. Ένα σχήμα όπου το ασθενές πάλαι ποτέ κυρίαρχο πολιτικό- οικονομικό και τραπεζικό θα προσπαθήσει να ηγηθεί (επιβληθεί) μιας χώρας κατεστραμμένης, οδηγώντας την, το πιθανότερο, στα βράχια.
Ακόμη κι εκείνοι που ερμήνευαν τους τελευταίους μήνες τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων αλλά και το αποτέλεσμα των εκλογών της 6^ης Μαϊου ως εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας και πίεζαν προς αυτή την κατεύθυνση πάση θυσία, τώρα και πάλι δε νιώθουν ικανοποιημένοι με το σχήμα που παρουσιάστηκε, καθώς δύο από τους εταίρους – Βενιζέλος και Κουβέλης – έδειξαν διατεθειμένοι να λάβουν μέρος στην συγκεκριμένη κυβέρνηση… όσο πατάει η γάτα. Όπερ μεθερμηνευόμενον: ασταθής ή «ασθενής» λειτουργία του κυβερνητικού σχήματος, αδυναμία να επιτελέσει σωστά το βαρύ και ιστορικό έργο που της ανατίθεται, κ.λπ., κ.λπ.
Ο ένοχος, στα μάτια εκείνων που λυσσωδώς προωθούν τις «μεταρρυθμίσεις» και τις «αποκρατικοποιήσεις» ως μονοσήμαντα ωφέλιμες για όλους ανεξαρτήτως περιεχομένου, έχει βρεθεί εκ των προτέρων, κατά το μοτίβο, «δεν εφαρμόστηκε σωστά το μνημόνιο»…
Ωστόσο, και χωρίς τα περιστατικά ασθενείας του νέου πρωθυπουργού και του νέου «Τσάρου» της οικονομίας να σηματοδοτούν αρνητικά την αρχή της κυβέρνησης, τα «εχέγγυα» δεν είναι τα καλύτερα ακόμη και για όσους περιμένουν κάτι από αυτήν: είτε για το σύστημα που καραδοκεί να επωφεληθεί από τη συνέχιση του μνημονίου με λίγο διαφορετική συνταγή, είτε από τους πολίτες που περιμένουν ότι ένα σύστημα που έχει φρακάρει θα κάνει παραχωρήσεις αναγκαστικά. Άσε και που «η Ευρώπη αλλάζει». Πιο σθεναρά, εντός της κυβέρνησης, προβάλλει αυτή την αντίληψη ο Φώτης Κουβέλης ο οποίος σε συνέντευξή του στο Έθνος της Κυριακής σημειώνει:

«Η ίδια n πραγματικότητα επιβάλλει την αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής για την οικονομική διακυβέρνηση με στόχο να προωθηθεί πλέον η ανάπτυξη. Η απουσία της ανάπτυξης δεν απειλεί μόνο τις χώρες του Νότου, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Οι εταίροι μας οφείλουν να αντιληφθούν και το αντιλαμβάνονται σε σημαντικό βαθμό ότι στο βαθμό που η ευρωπαϊκή πορεία δεν αποκτά συνεκτικά στοιχεία και κοινή οικονομική διακυβέρνηση, τότε θα είναι μία Ευρώπη που θα δημιουργεί φυγόκεντρες τάσεις».
Αν όμως η «σκληρή» διαπραγμάτευση με προσανατολισμό την πάση θυσία παραμονή στο ευρώ αποδειχτεί «μαλακή» κανείς δεν δίνει εγγυήσεις για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι διαφαινόμενες επιλογές είναι δύο:
-είτε παραμονή στο ευρώ με «μαστίγιο» μέχρι κατάρρευσης της ευρωζώνης- με την ελπίδα ότι την ευθύνη θα τη χρεωθούν οι ευρωπαίοι εταίροι, οι οποίοι όμως έχοντες το μαχαίρι και το πεπόνι θα δείξουν τον «έλληνα ασθενή» ως κύριο ένοχο .
-είτε αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας «θα είναι η τελευταία κυβέρνηση εντός του ευρώ». Και τότε το σύστημα θα επιμερίσει ευθύνες σε όλους: στον Σαμαρά που δεν τα κατάφερε, στους Βενιζέλο και Κουβέλη που δεν έκαναν τα αδύνατα δυνατά αλλά σκέφτηκαν το πολιτικό κόστος, στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν συνεργάστηκε, στον λαό που δεν έκανε «θυσίες» και προτίμησε την αριστερή «δημαγωγία», κ.ο.κ.
Τα παραπάνω ήδη διαγράφονται στη δημόσια συζήτηση και περιγράφουν το τι επακολουθεί.
Και είναι μόνο η αρχή. Της συγκεκριμένης κυβέρνησης.
Και του … «τέλους»….
to pontiki