Το στίγμα!

Έχω έναν φίλο. Καλό παιδί. Γέννημα θρέμμα Εξαρχείων, ψαγμένος, με το σκύλο του, τις παράξενες μουσικές του, τα εναλλακτικά μπαράκια του και τα κοντά πλέον μαλλιά του. Ο φίλος μου έχει ένα πρόβλημα. Ντρέπεται να πει που δουλεύει. Ίσως επειδή τα τελευταία χρόνια δουλεύει ως ιδιαίτερος σε υπουργικό γραφείο. Ή ίσως επειδή έχει σταθερή δουλειά ενώ οι περισσότεροι φίλοι μας, ο ένας μετά τον άλλον, μένουν άνεργοι. Στο twitter πάντως που συναντιόμαστε μου ΄χει ζητήσω να μην αποκαλύψω ποτέ που δουλεύει. Το παράξενο είναι πως το δέχτηκα χωρίς να ρωτήσω γιατί. Περίπου σαν αυτονόητο.

Το ίδιο συμβαίνει και σε μια φίλη που δουλεύει στο γραφείο τύπου κάποιου υπουργού. ‘Ένας τρίτος φίλος, απ’ αυτούς που δεν χάνουν ποτέ σοβαρή πορεία ή διαμαρτυρία, πρωτεργάτης για τη σωτηρία του μικρού πάρκου στη Ναυαρίνου επίσης δεν μιλάει ποτέ για τη δουλειά του. Το ότι δουλεύει στο υπ. Εξωτερικών το ξέρουμε μόνο οι πολύ στενοί του φίλοι. Και δεν το συζητάμε ούτε μεταξύ μας. Τι ακριβώς κάνει εκεί κανείς δεν ξέρει. Τέτοια μυστικοπάθεια.

Τις προάλλες στο Twitter ένας καλός δημοσιογράφος, γνωστός για τα ενδιαφέροντα ρεπορτάζ του στην τηλεόραση, κράδαινε το επάγγελμα της συνομιλήτριας του και το έσειε ως επιχείρημα και ως μομφή επειδή εκείνη δούλευε ως οικονομική σύμβουλος γνωστού υπουργού κι είχε το θράσος να εκφέρει γνώμη. Ο Νταλάρας επίσης την πλήρωσε όχι μόνο για τις δηλώσεις του αλλά κυρίως επειδή η γυναίκα του είναι μέρος ενός πολιτικού συστήματος .

Είναι στίγμα λοιπόν να δουλεύεις πια για οποιονδήποτε πολιτικό ή ακόμα και να έχεις συγγενή πολιτικό.

Είναι περίπου το ίδιο σαν να συμμάχησες με τον εχθρό. (Το μόνο που απομένει είναι να αρχίσουμε να κουρεύουμε όσους εργάζονται στο δημόσιο κοντά σε πολιτικά πρόσωπα με την ψιλή μηχανή).


Είναι το σύγχρονο Στίγμα.

Αν όμως οι -ας πούμε- 295 της Βουλής που θα ζητήσουν αύριο την ψήφο μας είναι στη συνείδησή μας κιόλας καταγεγραμμένοι ως εχθροί, δεν θέλει μεγάλη φαντασία για το που οδηγεί αυτό τη Δημοκρατία μας. Έτσι δεν είναι;
Με τα πολιτικά σχήματα που υπάρχουν σήμερα ο Έλληνας ψηφοφόρος έχει μείνει ουσιαστικά χωρίς σοβαρή επιλογή. Υπάρχει ένα 28,2% «αναποφάσιστων» που δεν είναι αναποφάσιστοι αλλά απελπισμένοι. Είναι όλοι αυτοί που προσεύχονται για το αουτσάιντερ που θα εμφανιστεί την τελευταία στιγμή και θα πάρει το βάρος της διάσωσής μας στις πλάτες του σαν άλλος Superman.

Φοβάμαι όμως πως στην ερώτηση «ποιος θα μας σώσει» η απάντηση που θα ακουστεί και πριν και μετά τις εκλογές θα είναι:
"Όχι εγώ, όχι εγώ…".
protagon.gr