Η διαπραγμάτευση που ολοκληρώνεται από ώρα σε ώρα υπήρξε το πολιτικό ισοδύναμο του “γκολ εσείς – σέντρα εμείς”. Για όποιον δεν γνωρίζει το συγκεκριμένο σύνθημα, διευκρινίζω ότι έπειτα από κάθε γκολ που δέχεται μία ομάδα στο ποδόσφαιρο, επαναφέρει τη μπάλα με λάκτισμα στην σέντρα του γηπέδου. Δεν χρειάζεται να διευκρινίσω και το ποιός έβαλε τα γκολ, εν προκειμένω...Τον λογαριασμό αυτής της διαπραγμάτευσης θα τον λάβουμε όλοι μας, κατ'οίκον. Δεν ξέρω αν θα είναι μοιρασμένος ακριβοδίκαια, αλλά διατηρώ τις αμφιβολίες μου γνωρίζοντας την μακρά παράδοση των ελληνικών κυβερνήσεων και των κομμάτων.
Γι αυτό και δεν με συγκινούν τα δραματικά διαγγέλματα των τελευταίων 24ωρων, περί δήθεν μαχών και λυσσαλέων αντιστάσεων στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Δεν τα πίστεψα ούτε για ένα δευτερόλεπτο – και δεν φαντάζομαι ότι είμαι ο μόνος. Όπως δεν πρέπει ούτε μία στιγμή να τους επιτρέψουμε να μας πείσουν, ότι δήθεν κόπτονται για την εθνική, ή την δική μας αξιοπρέπεια.
Σκούζουν για την εθνική αξιοπρέπεια, αυτοί που έκοψαν και έραψαν στα μέτρα τους το σημερινό ελληνικό κράτος. Ενα κράτος που εξευτελίζει την αξιοπρέπεια κάθε πολίτη ξεχωριστά και τον υποχρεώνει να προσαρμοστεί στους κανόνες του για να “ενσωματωθεί”: Στα πολιτικά γραφεία όπου πατεράδες σκύβουν το κεφάλι για να διορίσουν τα παιδιά τους. Στα νοσοκομεία όπου ο άνθρωπος γίνεται σκουπίδι. Στα σχολεία που ωθούν μαθητές, γονείς και δασκάλους στην παραπαιδεία. Στις εφορίες του λαδώματος και της προστατευόμενης φοροδιαφυγής. Στην ανέλιξη και στις μεταθέσεις δημοσίων υπαλλήλων με “μέσον”. Στους συνδικαλισταράδες τύπου Φωτόπουλου που το παίζουν Ρομπέν των Δασών με το χαράτσι αλλά θεωρούν κεκτημένο το τσάμπα ηλεκτρικό στα σπίτια τους και τις παροχές για επαγγελματίες εργατοπατέρες. Στα πόθεν έσχες των πολιτικών που όλοι τους συμφωνούν ότι είναι της πλάκας αλλά ως δια μαγείας ποτέ δεν αλλάζουν. Στους μισθούς των βουλευτών που φούσκωναν από τα επιδόματα και τα προνόμια (και που καλά θα κάνουν να μην μας παριστάνουν τους ευαίσθητους, γιατί μόνο εσχάτως και με τις φωνές των ΜΜΕ ψιλο-μαζεύτηκαν), αλλά και με τις επιδοτήσεις των κομμάτων που Κύριος οίδε πως χρηματοδοτούνται.
Από χθες, ακούω ορισμένους διακεκριμένους εκροσώπους του ως άνω συστήματος να σκούζουν και για το κλειδωμένο ταμείο, όπου θα μπουν τα χρήματα των δανειστών που προορίζονται για τους τόκους των ομολόγων, λέγοντας ότι και αυτό προσβάλει δήθεν την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί αποδείχθηκαν (φυσικά) ευφυέστεροι των δικών μας φωστήρων και βρήκαν αυτό τον τρόπο, αντί του επιτρόπου, ώστε να εξασφαλίσουν ότι δε θα φαγωθούν με κάποιο μυστήριο τρόπο στην Ελλάδα αυτά τα δανεικά. Δεν τους αδικώ. Εσείς θα δανείζατε σε ελληνική κυβέρνηση για να κάνει ό,τι νομίζει με τα λεφτά σας; Και αν αυτό συνιστά προσβολή της αξιοπρέπειας, τότε μήπως όλοι εμείς που ξεπληρώνουμε ακόμη στεγαστικά δάνεια, ή επισκευαστικά, ή έχουμε αγοράσει αυτοκίνητο με δάνειο, ή έχουμε χρησιμοποιήσει πιστωτικές κάρτες, είμαστε όλοι αναξιοπρεπείς; Εγώ, πάντως, δεν το νομίζω. Γιατί, εξ όσων γνωρίζω, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα δάνεια χορηγούνται “δι ορισμένον σκοπόν” και δεν τα παίρνεις στο χέρι για να εξαφανιστείς προς άγνωστη κατεύθυνση...
Περιμένοντας να ακούσουμε και να κρίνουμε όλοι μαζί σε λίγες ώρες (ελπίζω) τα μέτρα που ενέκριναν οι πολιτικοί αρχηγοί μας, ως κατάλληλα και συμβατά με την εθνική μας αξιοπρέπεια, έχω μόνο ένα πράγμα να παρατηρήσω. Οτι ακούγοντας όσους σκούζουν περί εθνικής αξιοπρέπειας, καλά θα κάνουμε όλοι εμείς να σκεφτούνμε λίγο παραπάνω, πώς ακριβώς αυτή διασφαλίζεται. Και τί θα σημαίνει η δήθεν “υπερήφανη” πτώχευση, η έξοδος από την ευρωζώνη, ή έστω η περιθωριοποίηση της Ελλάδας – έστω και εντός ΕΕ. Τί θα σημαίνει για τα εθνικά μας θέματα, για το μέλλον των παιδιών μας, για την υπόσταση της χώρας μας που συμβαίνει να βρίσκεται σε μία διακεκαυμένη ζώνη του πλανήτη. Τί θα σημαίνει όχι μόνο για την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά και για την εθνική μας επιβίωση. Και μήπως θα ήταν καλύτερο να μην αναθέσουμε ποτέ ξανά την διασφάλισή τους σε αυτούς τους ίδιους, που τις “διασφάλιζαν” μέχρι σήμερα. Ετσι μπορεί και να την ανακτήσουμε. Εδώ που τα λέμε, εγώ νομίζω ότι γι αυτό φοβούνται και σκούζουν.
Γι αυτό και δεν με συγκινούν τα δραματικά διαγγέλματα των τελευταίων 24ωρων, περί δήθεν μαχών και λυσσαλέων αντιστάσεων στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Δεν τα πίστεψα ούτε για ένα δευτερόλεπτο – και δεν φαντάζομαι ότι είμαι ο μόνος. Όπως δεν πρέπει ούτε μία στιγμή να τους επιτρέψουμε να μας πείσουν, ότι δήθεν κόπτονται για την εθνική, ή την δική μας αξιοπρέπεια.
Σκούζουν για την εθνική αξιοπρέπεια, αυτοί που έκοψαν και έραψαν στα μέτρα τους το σημερινό ελληνικό κράτος. Ενα κράτος που εξευτελίζει την αξιοπρέπεια κάθε πολίτη ξεχωριστά και τον υποχρεώνει να προσαρμοστεί στους κανόνες του για να “ενσωματωθεί”: Στα πολιτικά γραφεία όπου πατεράδες σκύβουν το κεφάλι για να διορίσουν τα παιδιά τους. Στα νοσοκομεία όπου ο άνθρωπος γίνεται σκουπίδι. Στα σχολεία που ωθούν μαθητές, γονείς και δασκάλους στην παραπαιδεία. Στις εφορίες του λαδώματος και της προστατευόμενης φοροδιαφυγής. Στην ανέλιξη και στις μεταθέσεις δημοσίων υπαλλήλων με “μέσον”. Στους συνδικαλισταράδες τύπου Φωτόπουλου που το παίζουν Ρομπέν των Δασών με το χαράτσι αλλά θεωρούν κεκτημένο το τσάμπα ηλεκτρικό στα σπίτια τους και τις παροχές για επαγγελματίες εργατοπατέρες. Στα πόθεν έσχες των πολιτικών που όλοι τους συμφωνούν ότι είναι της πλάκας αλλά ως δια μαγείας ποτέ δεν αλλάζουν. Στους μισθούς των βουλευτών που φούσκωναν από τα επιδόματα και τα προνόμια (και που καλά θα κάνουν να μην μας παριστάνουν τους ευαίσθητους, γιατί μόνο εσχάτως και με τις φωνές των ΜΜΕ ψιλο-μαζεύτηκαν), αλλά και με τις επιδοτήσεις των κομμάτων που Κύριος οίδε πως χρηματοδοτούνται.
Από χθες, ακούω ορισμένους διακεκριμένους εκροσώπους του ως άνω συστήματος να σκούζουν και για το κλειδωμένο ταμείο, όπου θα μπουν τα χρήματα των δανειστών που προορίζονται για τους τόκους των ομολόγων, λέγοντας ότι και αυτό προσβάλει δήθεν την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί αποδείχθηκαν (φυσικά) ευφυέστεροι των δικών μας φωστήρων και βρήκαν αυτό τον τρόπο, αντί του επιτρόπου, ώστε να εξασφαλίσουν ότι δε θα φαγωθούν με κάποιο μυστήριο τρόπο στην Ελλάδα αυτά τα δανεικά. Δεν τους αδικώ. Εσείς θα δανείζατε σε ελληνική κυβέρνηση για να κάνει ό,τι νομίζει με τα λεφτά σας; Και αν αυτό συνιστά προσβολή της αξιοπρέπειας, τότε μήπως όλοι εμείς που ξεπληρώνουμε ακόμη στεγαστικά δάνεια, ή επισκευαστικά, ή έχουμε αγοράσει αυτοκίνητο με δάνειο, ή έχουμε χρησιμοποιήσει πιστωτικές κάρτες, είμαστε όλοι αναξιοπρεπείς; Εγώ, πάντως, δεν το νομίζω. Γιατί, εξ όσων γνωρίζω, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα δάνεια χορηγούνται “δι ορισμένον σκοπόν” και δεν τα παίρνεις στο χέρι για να εξαφανιστείς προς άγνωστη κατεύθυνση...
Περιμένοντας να ακούσουμε και να κρίνουμε όλοι μαζί σε λίγες ώρες (ελπίζω) τα μέτρα που ενέκριναν οι πολιτικοί αρχηγοί μας, ως κατάλληλα και συμβατά με την εθνική μας αξιοπρέπεια, έχω μόνο ένα πράγμα να παρατηρήσω. Οτι ακούγοντας όσους σκούζουν περί εθνικής αξιοπρέπειας, καλά θα κάνουμε όλοι εμείς να σκεφτούνμε λίγο παραπάνω, πώς ακριβώς αυτή διασφαλίζεται. Και τί θα σημαίνει η δήθεν “υπερήφανη” πτώχευση, η έξοδος από την ευρωζώνη, ή έστω η περιθωριοποίηση της Ελλάδας – έστω και εντός ΕΕ. Τί θα σημαίνει για τα εθνικά μας θέματα, για το μέλλον των παιδιών μας, για την υπόσταση της χώρας μας που συμβαίνει να βρίσκεται σε μία διακεκαυμένη ζώνη του πλανήτη. Τί θα σημαίνει όχι μόνο για την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά και για την εθνική μας επιβίωση. Και μήπως θα ήταν καλύτερο να μην αναθέσουμε ποτέ ξανά την διασφάλισή τους σε αυτούς τους ίδιους, που τις “διασφάλιζαν” μέχρι σήμερα. Ετσι μπορεί και να την ανακτήσουμε. Εδώ που τα λέμε, εγώ νομίζω ότι γι αυτό φοβούνται και σκούζουν.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου