 |
«Σε μια διακήρυξη-έκκληση για τη σωτηρία της χώρας, υπό τον τίτλο «Τολμήστε», καλούν τους πολιτικούς να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και τονίζουν ότι χρειάζεται ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης, σημειώνοντας πως μόνο με ομοψυχία μπορεί να αποτραπεί η καταστροφή.
Ζητούν να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για τη σοβαρότητα της κατάστασης, ενώ καταγγέλλουν τις φωνές του λαϊκισμού και τις ανευθυνότητας που -όπως λένε- κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο.
«Τους καλούμε όλους -σημειώνουν- να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους».
Ποιοί υπογράφουν; Μα οι εξής:
Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος
Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αλέκος Φασιανός, Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Άγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης, Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, Βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας, Νίκος Μουζέλης, Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Γιάννης Στουρνάρας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος Τσούκας.
Μια περίλαμπρη επιβεβαίωση της παροιμίας «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» αποτελεί αυτό το κείμενο.
Τώρα που ο πολιτικός κόσμος χρεωκόπησε μαζί με τη χώρα, να μην ξυλευτούν κι αυτοί λιγάκι; Σε όλες τις καταστάσεις αυτό κάνουν οι περισσότεροι, ξυλεύονται.
Τώρα είναι η εποχή που περνά η αντίσταση και η επίδειξη αναστήματος. Ας κουνήσουν λοιπόν το δακτυλάκι -ακριβώς όπως το κάνουν ο Τσοχατζόπουλος και ο Παυλίδης στη Βουλή- και ας συστήσουν στους πολιτικούς «να αλλάξουν νοοτροπία».
Νοοτροπία, η οποία, σημειωτέον, δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη πολλών από τους ίδιους. Κι εννοώ τους προβεβλημένους διανοούμενους, εκείνους δηλαδή που η υπογραφή τους έχει αίγλη ικανή να κοσμήσει μια «διακήρυξη-έκκληση για τη σωτηρία της χώρας». Επειδή οι όντως διανοούμενοι είναι πολύ περισσότεροι. Δεν τους ξέρουν οι πολλοί κι έχουν επιλέξει να δουλέουν αθόρυβα και μακριά από εξουσίες, θέσεις και τιμητικούς τίτλους.
Όπως και οι πολιτικοί, έτσι και πολλοί από τους υπογράφοντες, αλλά και πάρα πολλοί άλλοι της ιδίας κατηγορίας μη υπογράφοντες εδώ, είναι της νοοτροπίας του βολέματος με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.
- Παλιοί αριστεροί, που κάποτε μετά βδελυγμίας καταφέρονταν μαζί με την υπόλοιπη αριστερά εναντίον της «συντηρητικής» Ακαδημίας Αθηνών, που «άκουγε απαθής τον δικτάτορα Παπαδόπουλο να την εξευτελίζει» φίλησαν κατουρημένες ποδιές για να γίνουν οι ίδιοι Ακαδημαικοί, και κάποιοι το κατάφεραν.
- Άλλοι, καθηγητές στα Πανεπιστήμια όντες, ανέχονται εδώ και τριάντα χρόνια το μπάχαλο των Πανεπιστημίων και της Παιδείας χωρίς να βγάζουν άχνα. Ανέχονται την αγραμματοσύνη των φοιτητών τους, την κατάπτωση του κύρους των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, της ιδιότητάς του και την κομματικοποίηση της εκλογής καθηγητών, την απόλυτη εξουσία των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων, αλλά και το να κρίνεται η καθηγητική τους συμπεριφορά και πορεία από αυτές.
- Δεν βγάζουν λέξη για το φιάσκο του Πανεπιστημιακού Άσυλου και ανέχονται στα Πανεπιστήμια λαθρεμπόρια και αλητείες.
- Δεν έχουν υψώσει ποτέ ούτε ένα κιχ για την ηθική εξαθλίωση της κοινωνίας. Αντίθετα, στο ποσοστό που τους αναλογεί κάνουν οτιδήποτε για να προσαρμοστούν σε αυτήν: Φροντίζουν να διορισθούν νεαρές γκομενίτσες τους σε κρατικές επιστημονικές επιτροπές, μόνο και μόνο για να μπορέσουν να επηρρεάζουν τις αποφάσεις των επιτροπών και να τις ανταλάσσουν με κάτι άλλο που τους ωφελεί. Επιδίδονται σε αλισβερίσια και ίντριγκες του τύπου «θα σε στηρίξω εδώ, θα με στηρίξεις εκεί». Ορμούσαν στα επιστημονικά προγράμματα της ΕΕ κάνοντας πασαλείμματα αντί για ουσιαστική δουλειά, μόνο και μόνο για να πέσει το χρήμα.
- Διαγκωνίζονται για μια τόσο δα διάκριση, για το παραμικρό αξίωμα και βγάζουν μαχαίρια για να τα καρφώσουν στην πλάτη συναδέλφων τους, αν θεωρήσουν ότι φράζουν το δρόμο είτε στους ίδιους, είτε στους κολλητούς τους, αδιαφορώντας για το τι επιστημονικό έργο έχει να επιδείξει ο καθένας.
- Γεροξούρηδες πλέον, αρκετοί από αυτούς , αν και πολλές φορές τιμημένοι από φορείς και Πολιτεία, κάνουν τα πάντα για να αποσπάσουν ακόμα ένα κρατικό ή άλλο βραβείο, μπας και το πάρει κανένας νεώτερος.
- Σιωπούν και γλείφουν κάθε κατάσταση για να προαχθούν ή για να τοποθετηθούν σε μια ακόμα προσοδοφόρα θέση συμβούλου, Διοικητικό Συμβούλιο ή επιτροπή.
- Πασχίζουν να μπουν κάτω από την προστασία ενός ισχυρού των ΜΜΕ, αυτοπεριορίζοντας την ελευθερία της γνώμης, ώστε να δίνουν και να παίρνουν.
- Και το κυριότερο, κάποιοι από αυτούς αντί να καθίσουν να γράψουν καμμιά μελέτη ή κανένα έργο της προκοπής και να είναι μετρημένοι, ως επίγονοι των προ της Δικτατορίας σημαντικότατων επιστημόνων και δημιουργών, τους οποίους ούτε καν στο δακτυλάκι δεν μπορούν να φτάσουν, όχι μόνο σε ποιότητα, αλλά και σε εργατικότητα, καταλαμβάνονται από έπαρση και οίηση θεωρώντας πως οι πάντες πρέπει να τους θεωρούν σαν το κέντρο της γης.
Θα μου πείτε: Μα όλοι; Όχι βέβαια! Μόνο που ο διανοούμενος δεν ευθύνεται μόνο για όσα κάνει, αλλά και για όσα κάνει πως δεν βλέπει.
Πόσο μάλλον όταν περνά τη μίζερη ζωή του με το κεφάλι σκυφτό, για έναν μισθουλάκο του Δημοσίου και για μια προαγωγούλα κι από πάνω θέλει να θεωρείται και διανοούμενος.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα από όπου πέρασαν διανοούμενοι, πραγματικοί πνευματικοί ηγέτες.
Σαν να μην έφταναν αυτά, άλλα λένε εδώ και τα αντίθετα εκεί, με μια αξιοθαύμαστη διγλωσσία ώστε να είναι αρεστοί σε όλους από τους οποίους έχουν κάτι να αποκομίσουν, αλλά και επαναστάτες συγχρόνως.
Ιδού πώς σχολιάζει αυτόν τον χαμαιλεοντισμό τους με αφορμή την ίδια αυτή ανακοίνωση ο Γιάννης Τριάντης στην «Ελευθεροτυπία»:
Μίλησαν, λοιπόν, οι «διανοούμενοι».
Κάποιοι από αυτούς. Πρώτα ονόματα, σοβαροί άνθρωποι οι περισσότεροι. Μια στιγμή, όμως: μήπως οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ήδη μιλήσει για τη σημερινή, τραγική κατάσταση της χώρας; Και ποια είναι η άποψή τους για την κρίση, τους χειρισμούς της κυβέρνησης, τη συμπεριφορά των εταίρων μας και το περιώνυμο Μνημόνιο; Ναι. Εχουν μιλήσει. Ανοιχτά, καθαρά, χωρίς περιστροφές. Υπέρ του Μνημονίου. Αναφανδόν! Σχεδόν χωρίς καμία κριτική στους ολέθριους χειρισμούς της κυβέρνησης, η οποία τίποτε, ούτε το παραμικρό δεν διαπραγματεύθηκε… Ομως στο κείμενο που υπέγραψαν, υπό τον τίτλο «Τολμήστε», δεν είχαν την τόλμη να επαναλάβουν ανοιχτά αυτό που πιστεύουν και εκθέτουν στα κείμενά τους… Υπάρχει, βέβαια, και δεύτερο ατόπημα. Ενώ στο κείμενο αποφεύγουν να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, το έπραξαν… διευκρινιστικά στα ράδια και στην τηλοψία! Και παραδέχτηκαν ότι θεωρούν σωτήριο το Μνημόνιο (Δοξιάδης). Οτι καταλογίζουν «ασυγχώρητη ιδιοτέλεια» όχι στους εταίρους, που μας πουλάνε δάνεια με τοκογλυφικό επιτόκιο και λαϊκίζουν ασύστολα λέγοντας πως είμαστε τάχα τεμπέληδες -ποιοι; οι σκληρότερα εργαζόμενοι στην Ενωση-, αλλά καταλογίζουν ιδιοτέλεια στον Σαμαρά, «γιατί επιμένει να επενδύει στην κατάρρευση της χώρας» (Μουτσόπουλος). Είπαν επίσης -στα ράδια, φυσικά, όχι στο κείμενο- ότι η αγανάκτηση δεν είναι λύση (πολύ… σοβαρή διαπίστωση αυτή). Οτι οι συγκεντρώσεις εκφυλίζονται και τα τοιαύτα (Θεοδωρόπουλος)… Με δυο λόγια, είπαν αυτά που πάντοτε διεκήρυτταν. Μόνιμη δυσανεξία έναντι των λαϊκών κινητοποιήσεων (π.χ. Κερατέα), εμμονική και άκριτη υποστήριξη του αποτυχημένου Μνημονίου (οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ασκούν τουλάχιστον κάποια κριτική στην κυβέρνηση) και, βέβαια, μια συνεχής επίκληση προσωπικών απόψεων -τόσο κοινών στον «εκσυγχρονιστικό» λειμώνα- στις οποίες επιχειρούν να προσδώσουν χαρακτήρα δόγματος
Οπότε, σε τι διαφέρουν από τους πολιτικούς τους οποίους επιχειρούν -τάχα μου- να κάνουν «ντα» υπογράφοντας διακηρύξεις και φιρμάνια;
politismos politis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου