Πολιτικό αδιέξοδο

Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο είναι μεγαλύτερο του οικονομικού αδιεξόδου.

Πρώτον, η κυβέρνηση βαρύνεται με τις σοβαρές αποκαλύψεις Στρως Καν, σύμφωνα με τις οποίες ο Γιώργος Παπανδρέου μεθόδευσε την προσφυγή στο ΔΝΤ πριν καν εξαντλήσει τις δυνατότητες δανεισμού της χώρας και πριν λάβει μεταρρυθμιστικά μέτρα, το φθινόπωρο του 2009, προκαλώντας έτσι κρίση δανεισμού και ουσιαστική χρεωκοπία.
Δεύτερον, έχει καταστεί σαφές πως ο οικονομικός σχεδιασμός της κυβέρνησης ήταν εντελώς λανθασμένος, καθώς χρησιμοποίησε μόνον εισπρακτικά μέτρα και όχι διαρθρωτικά, με σκοπό την αποφυγή του πολιτικού κόστους για το ΠΑΣΟΚ. Έτσι, μειώθηκαν οριζόντια τα εισοδήματα, γεγονός που οδήγησε στην επιδείνωση των μεγεθών που σχετίζονται με την ζήτηση και τα κρατικά έσοδα, ενώ παράλληλα δεν θίχτηκε ούτε στο ελάχιστο το καθεστώς προνομίων της κρατικής γραφειοκρατίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που παραδοσιακά στηρίζει το ΠΑΣΟΚ και έτσι δεν βελτιώθηκε το επενδυτικό περιβάλλον, που είναι μια ουσιαστική προϋπόθεση για την δημιουργία πλεονασμάτων και την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Τρίτον, η ΝΔ, δεν φαίνεται να αφήνει πολιτικά περιθώρια ελιγμών στην κυβέρνηση, καθώς αντιλαμβάνεται πως κάτι τέτοιο θα την καθιστούσε πολιτικά συνένοχη και επιλέγει μια τακτική γενικής πολιτικής σύγκρουσης με φόντο τις εκλογές.
Τέταρτον, η πολιτική ενότητα της κυβέρνησης έχει υποστεί σοβαρά ρήγματα, καθώς η πλειοψηφία της, εκφράζοντας τα συμφέροντα της κρατικής γραφειοκρατίας, δεν έχει καμία πρόθεση να εφαρμόσει τα κρίσιμα μέτρα που προβλέπει το Μνημόνιο, φοβούμενη την πλήρη πολιτική της απαξίωση. Προτιμά λοιπόν να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές και πολιτική αλλαγή, ώστε να αποφύγει το πικρό ποτήρι της σύγκρουσης με τις κοινωνικές δυνάμεις που παραδοσιακά εκφράζουν το ΠΑΣΟΚ.
Και πέμπτον, είναι προφανές πως ΕΕ και ΔΝΤ, μετά το νέο δάνειο που θα εγκρίνουν, θα επιμείνουν απολύτως στην εφαρμογή του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων και πώλησης δημοσίων επιχειρήσεων και ακινήτων.
Επομένως, αν συνυπολογισθούν όλες αυτές οι παράμετροι και αν επίσης ληφθεί υπόψη η βαθιά κοινωνική κρίση σε όλους τους τομείς, με αποκορύφωμα την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, την καταστροφή της Αθήνας από τα φαινόμενα μαζικού εποικισμού και την απώλεια του ελέγχου εκ μέρους των κατασταλτικών δυνάμεων του κράτους, τότε καταλήγουμε με ασφάλεια στο εξής συμπέρασμα: η κυβέρνηση έχει χάσει πλήρως τον πολιτικό έλεγχο και αδυνατεί να υλοποιήσει το οικονομικό σχέδιο του μνημονίου και το δικό της πολιτικό σχέδιο.
Οι εκλογές είναι έτσι αναπόφευκτες και θα είχαν ήδη γίνει, εάν δεν αντιδρούσαν μέχρι πρότινος οι κύκλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ. Όμως, με προφανή την πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης, είναι φανερό ότι οι αντιρρήσεις αυτές αργά ή γρήγορα θα καμφθούν, εφόσον θα γίνει σαφές πως οι εκλογές είναι πλέον προϋπόθεση για την υλοποίηση του μνημονίου και την αποφυγή της χρεωκοπίας του ελληνικού δημοσίου.
Η κυβέρνηση ίσως κάνει μια τελευταία προσπάθεια ανάκαμψης μέσω ενός εντυπωσιακού ανασχηματισμού, αλλά πλησιάζοντας στην κρίσιμη σύνοδο του Ιουνίου και εφόσον εκεί συμφωνηθεί έναν νέο δάνειο και έναν νέο μνημόνιο, τότε δεν μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως θα καταστεί δυνατή η αποδοχή του, χωρίς την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έπρεπε να είχε προσφύγει σε εκλογές πολύ νωρίτερα, όταν ακόμη είχε την πολιτική πρωτοβουλία. Τελευταία του ευκαιρία ήταν οι δημοτικές εκλογές. Τώρα η πρωτοβουλία δεν είναι στα δικά του χέρια, αφού οι εξελίξεις έχουν πάρει αναπότρεπτο χαρακτήρα.

Το τι θα επακολουθήσει πολιτικά, μετά τις εκλογές, δεν είναι καθόλου σαφές. Το σίγουρο είναι πως θα προκύψει κάποια κυβέρνηση συμμαχική, ανάλογα με το ποιο κόμμα θα έχει την πρώτη θέση. Εάν το ΠΑΣΟΚ καταφέρει, παρά την κρίση, να βγει πρώτο κόμμα, θα επιδιώξει να σχηματίσει κυβέρνηση με την ΝΔ, είτε με άλλες πρόθυμες πολιτικές δυνάμεις. Το εγχείρημα θα είναι πολύ δύσκολο, αλλά ίσως αναπόφευκτο και θα φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον Α. Σαμαρά που θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να συναινέσει.
Εάν πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ, τότε θα οδηγηθούμε είτε σε κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΛΑΟΣ- Ντόρας (εφόσον μπει στη Βουλή), είτε στο ίδιο σενάριο της συνεργασίας ΝΔ- ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον πρόεδρο του πλειοψηφούντος κόμματος, δηλαδή τον Σαμαρά.
Τελευταία λύση είναι μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, που θα έχει τη στήριξη των δύο μεγάλων κομμάτων, τα οποία θα επιδιώξουν να αποφύγουν το μεγάλο πολιτικό κόστος των διαρθρωτικών αλλαγών και θα προετοιμάσουν τις δυνάμεις τους για την τελική πολιτική μάχη, μετά την υλοποίηση του μνημονίου, δηλαδή μετά την κρίση.
Αυτή είναι η κατάσταση και όπως συνάγεται εκ των πραγμάτων, οι εκλογές πρέπει να γίνουν το ταχύτερο δυνατόν, αφού η παρούσα κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει άλλη δυναμική και η παρουσία της προκαλεί σοβαρές καθυστερήσεις στο ζήτημα των διαρθρωτικών αλλαγών που είναι άμεσα αναγκαίες. Από την άλλη, εάν η κυβέρνηση προχωρήσει η ίδια στην πλήρη υλοποίηση των όρων του μνημονίου, θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε πλήρη σύγκρουση με την κοινωνική του βάση και σε στρατηγική πολιτική ήττα.
Επομένως ούτε ίσως η ίδια η κυβέρνηση δεν έχει συμφέρον από την παράταση αυτής της πολιτικής εκκρεμότητας. Οι εκλογές είναι έτσι η μόνη λύση ώστε να ξεμπλοκάρει το πολιτικό σύστημα και να αποφευχθεί ο μέγιστος κίνδυνος, που είναι η ταχεία οδός προς την πλήρη οικονομική και πολιτική χρεωκοπία.
protagon.gr