Βενιζέλος - Λοβέρδος μονομαχούν...

Το κενό πολιτικής ηγεσίας που άφησε ο πρωθυπουργός τους τε­λευταίους δύο μήνες, διάστημα στο οποίο και ο ίδιος δείχνει κουρασμέ­νος και αποστασιοποιημένος από την προσπάθεια ελέγχου της κυβέρνησης, επιχειρούν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο όλα τα κορυφαία στελέχη.
Πολλοί είναι αυτοί που βγήκαν από τα… λαγούμια της εσωκομματικής νομι­μότητας στέλνοντας ηχηρό μήνυμα κυ­ρίως στο εκδοτικό - οικονομικό σύστη­μα ότι μπορεί να προβάλλουν ως εναλ­λακτική λύση.
Η κινητικότητα που παρατηρείται εντός του ΠΑΣΟΚ σιωπηλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες είναι έντονη, αφού πολλά στελέχη εκτιμούν ότι τους επό­μενους μήνες θα πυκνώσουν οι εξελί­ξεις.
Δύο κορυφαία στελέχη, δύο πρώην στενοί συνεργάτες, ο Βαγγέλης Βενιζέ­λος και ο Ανδρέας Λοβέρδος, έδωσαν ηχηρό παρών την περασμένη εβδομά­δα, προκαλώντας αναταραχή στο εσω­τερικό του κόμματος, αφού οι παρεμ­βάσεις τους δεν προβλημάτισαν μόνο το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και όλους τους επίδοξους δελφίνους εντός του κυβερνώντος κόμματος.
Η περπατησιά Λοβέρδου, ο οποίος έκανε παρέμβαση στήριξης του μνημο­νίου, της τρόικας και εμμέσως του Γιώρ­γου Παπανδρέου, προβάλλοντας ταυ­τόχρονα ως εναλλακτική λύση, σημα­τοδότησε και το οριστικό διαζύγιο στις ήδη κλονισμένες σχέσεις με τον άλλοτε στενό πολιτικό του σύμμαχο Ευάγγελο Βενιζέλο.
Στήριξη
Η σχέση τους σφυρηλατήθηκε στη δύσκολη (και οδυνηρή τελικά) σύγκρου­ση του 2007, όπου ο υπουργός Υγείας πρόσφερε γενναιόδωρη και απλόχε­ρη στήριξη στον νυν υπουργό Άμυνας, οργώνοντας την Ελλάδα και οργανώνο­ντας το δίκτυο δημοσίων σχέσεων και προβολής του,
προβάλλοντας ταυτό­χρονα ως το νούμερο δύο, αν ο Βενιζέ­λος έπαιρνε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Αμέσως μετά την οδυνηρή ήττα ο Λοβέρδος άρχισε σιγά σιγά να αποστασιο­ποιείται από τη σκιά του Βαγγέλη. Ήδη πολύ πριν από την εκλογική νίκη του 2009 πολλά βενιζελικά στελέχη μουρ­μούριζαν ότι ο Λοβέρδος ρίχνει γέφυ­ρες προς την παπανδρεϊκή φρουρά και ισχυρίζονταν ότι την περίοδο της μάχης του 2007 έφτιαχνε δίκτυο για λογαρια­σμό του και όχι για τον κοινό αγώνα.
Η αλήθεια είναι ότι αμέσως μετά την ήττα Βενιζέλου η πολιτική παρουσία Λοβέρδου διαφοροποιήθηκε. Την ώρα που ο ηττημένος μονομάχος βυθιζόταν στη σιωπή και την πολιτική απομόνωση προκειμένου να ανασυγκροτηθεί, ο Αν­δρέας έδινε έντονο πολιτικό παρών, συ­χνά με διαφοροποιημένες θέσεις από την επίσημη ηγεσία, χωρίς όμως ποτέ να διαταράξει τις σχέσεις του. Ακόμα και προεκλογικά το 2009, όταν ο Ευάγ­γελος Βενιζέλος, με έκδηλη αμηχανία να προασπίσει το πολιτικό του προφίλ χωρίς να θεωρηθεί ότι υπονομεύει την ηγεσία Γιώργου Παπανδρέου, ο Λοβέρδος βγήκε ανοιχτά και αμφισβήτησε ότι «υπάρχουν λεφτά», προτείνοντας ένα σχεδόν νεοφιλελεύθερο σχέδιο που πατούσε στις απόψεις Αλέκου Παπα­δόπουλου. Πολλοί τότε είπαν ότι ο Λοβέρδος επιχειρεί να «κλέψει» από την αγκαλιά του Βενιζέλου τους ορφανούς εκσυγχρονιστές που είδαν τον Κώστα Σημίτη να μην είναι στα ψηφοδέλτια του κόμματος και να αποστασιοποιείται από την εσωκομματική διαπάλη και τον Βαγγέλη να επιμένει σε ένα ιδιόμορφο πολιτικό αναχωρητισμό.
Πάντως ούτε εκείνη τη στιγμή ο Αν­δρέας φάνηκε να πείθει έμπειρα πολιτι­κά στελέχη για τις προοπτικές του, αλλά και την πολιτική του βαρύτητα, κυρίως γιατί πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι ο προσωπικός συναισθηματικός μελοδραματισμός μπορεί να ενισχύει τη δημοτικότητά του, αλλά δεν προσδίδει ηγετικά χαρακτηριστικά. Ακόμα και τώ­ρα για πολλούς ο συναισθηματικός λυ­ρισμός και οι ψυχαναλυτικές προσεγγί­σεις της πολιτικής, που επιχειρεί συχνά πυκνά ο υπουργός Υγείας, ηχούν στα αυτιά πολλών εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ ως λαϊκίστικες κορώνες.
Άλλωστε όλοι αυτοί που εν δυνάμει θα αποτελούσαν την κομματική μαγιά του Λοβέρδου έχουν συνηθίσει στο κρύο αίμα του λογιστή Κώστα Σημίτη, που ουδέποτε μπήκε στον πειρασμό του συναισθηματισμού. Και φτάνουμε στη νίκη του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2009.
Ο Βενιζέλος, που στο μεταξύ έχει ανακάμψει από την ήττα, εισέρχεται στην κυβέρνηση αποφασισμένος να παίξει το χαρτί της νομιμότητας, γνωρί­ζοντας ότι για το όποιο πολιτικό μέλλον η απόφαση ανήκει στην κοινωνία και όχι στα εσωκομματικά χαρακώματα.
Μπορεί να δυσφορεί αρχικά για την τοποθέτηση Μπεγλίτη ως αναπληρωτή υπουργού Άμυνας, αλλά η στάση του δεύτερου τον πείθει ότι δεν κινδυνεύει με άγονες αντιπαραθέσεις.
Τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ασκεί τυπικά τα καθήκοντά του και δί­νει αγώνα να πείσει το σύστημα Παπαν­δρέου, αλλά και όλη την Ελλάδα για τη νομιμοφροσύνη του. Διατηρώντας πά­ντα έναν μεστό και σύνθετο πολιτικό λόγο, μπορεί να διακρίνει κανείς την τά­ση του να αυτονομείται πολιτικά, σε μια προσπάθεια να πείσει τους πάντες ότι λειτουργεί ενοποιητικά και ότι θέτει τις ικανότητές του στην υπηρεσία του ΠΑΣΟΚ και της χώρας.
Μικρές αμυχές
Ο Ανδρέας Λοβέρδος, από την πλευ­ρά του, είδε την υπουργοποίησή του στο Εργασίας και την οικονομική κρί­ση ως τη χρυσή ευκαιρία να ξεχωρίσει από την κυβερνητική πλέμπα και να αποδείξει ότι δεν είναι τυχαία ο πρώ­τος σε σταυρούς βουλευτής πανελλα­δικά. Με «όχημα» δραματικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, τις οποίες περνάει με μικρές αμυχές, αφού δραματοποιεί στο έπακρο την κα­τάσταση, κάνοντας συνεχείς τηλεοπτι­κές εμφανίσεις, που του προσδίδουν το παρατσούκλι της «Μάρθας Βούρτση» της πολιτικής. Με την επικοινωνι­ακή αυτή τακτική όμως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις ως ο πιο επιτυχη­μένος υπουργός και έτσι μεταπηδά στο υπουργείο Υγείας, όπου και εκεί διε­κτραγωδεί την κατάσταση, ενώ απειλεί συνεχώς ότι θα παραιτηθεί αν δεν κα­τορθώσει να ελέγξει την παρακμή και τη διαφθορά στον χώρο της δημόσιας υγείας.
Στο μεταξύ η απόσταση Βαγγέλη - Ανδρέα μεγαλώνει και η καχυποψία του υπουργού Άμυνας προς τον υπουρ­γό Υγείας και την τακτική του κορυφώ­νεται. Και οι δύο επιχειρούν να αποδείξουν ότι είναι από τους πιο πρόθυμους υπουργούς της κυβέρνησης στην εφαρ­μογή του μνημονίου και ότι συμβάλ­λουν με τις δυνάμεις τους στην αντιμε­τώπιση της κρίσης.
Ο υπουργός Άμυνας αποφεύγει τις δημόσιες δηλώσεις που μπορεί να εκληφθούν ως διαφοροποίηση, συχνά πυκνά όμως διαρρέει στα Μέσα Ενη­μέρωσης ενημερωτικά σημειώματα με πολιτικές του θέσεις για την αντιμετώ­πιση της κρίσης, σε αντίθεση με τον υπουργό Υγείας, που κάνει το ίδιο με δημόσιες τοποθετήσεις του και συνε­ντεύξεις του.
Λάβρος
Ο Βενιζέλος σιγά σιγά παίρνει πιο κεντροαριστερές θέσεις, επικρίνοντας συχνά, έστω και έμμεσα, την απουσία αναπτυξιακού σχεδίου από την κυβέρ­νηση, ενώ ο Ανδρέας διατηρεί μια πιο άκαμπτη και δεξιά θέση κοντά στις από­ψεις της τρόικας.
Η τελευταία πράξη του δράματος παί­χτηκε την περασμένη εβδομάδα. Μετά τις εξελίξεις στο Λουξεμβούργο ο Λοβέρδος βγήκε λάβρος κατά συναδέλ­φων του που δεν στηρίζουν το μνημό­νιο, ενώ ο Βενιζέλος διέρρευσε θέσεις του για έλλειμμα πολιτικής διεύθυνσης, με αποτέλεσμα να κληθεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ανασκευάσει, κά­τι που έκανε, παρότι ο ίδιος προσπάθη­σε να μας πείσει για το αντίθετο.
Μπορεί ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης να είναι στα… κάγκελα από την κινητικότη­τα των δύο συναδέλφων του, αλλά αυ­τή που πραγματικά τσίμπησε ήταν η Άν­να Διαμαντοπούλου, η οποία ήταν ιδι­αίτερα επικριτική για τη δημόσια δρα­ματοποίηση της κατάστασης από τον υπουργό Υγείας.
Όλα αυτά δείχνουν ότι τα ηγετικά στε­λέχη του ΠΑΣΟΚ εκτιμούν πως οι εξελί­ξεις τρέχουν, το φθινόπωρο το πολιτικό τοπίο μπορεί να είναι εντελώς διαφορε­τικό απ’ αυτό που γνωρίζουμε τώρα και φροντίζουν να πιάσουν... θέση.
Λοβέρδος και Βενιζέλος φρόντισαν να στείλουν το μήνυμα ότι θα είναι πα­ρόντες την επόμενη μέρα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και το μήνυ­μα δεν αφορά την κοινωνία, όσο το εκ­δοτικό - επιχειρηματικό σύστημα και βέβαια τους δανειστές μας εκτός Ελ­λάδας
to pontiki