Αγαπητοί μου πολιτικοί.

Αγαπητοί μου πολιτικοί. Σας παρακολουθώ με ενδιαφέρον. (Λατρεύω να χρησιμοποιώ εκφράσεις σας). Νιώθω την αμηχανία σας, το ξάφνιασμά σας, νιώθω ακόμα και την πρεμούρα σας να βρείτε τα μεμπτά σημεία, τα παράταιρα, τα διάτρητα των συγκεντρώσεων του κόσμου σε πλατείες. Χαμογελώ με τη διάθεση σας ν΄αναλύσετε με προσεχτικές τοποθετήσεις το φαινόμενο. Από χθες απολαμβάνω τον συντονισμό σας…Τι αξιοθαύμαστα που συντονιστήκατε όλοι! Νάταν να είχατε τον ίδιο συντονισμό σε τόσα και τόσα… Απολαμβάνω την εμμονή σας στη λέξη «κατεύθυνση». Ποια είναι η «κατεύθυνση»; Διερωτάστε όλοι. Πόσο σαρκάζω με την «κατεύθυνση» που εναγώνια αναζητάτε! Να ξέρατε πόσα χρόνια σας θυσίασα αναζητώντας τη δική σας κατεύθυνση. Το δικό σας-μας στίγμα. Το κατά που πάει το καράβι της χώρας μου. Σε ποιο λιμάνι συναπαντιέται με τα καράβια της ανθρωπότητας.

Κυβερνούσατε πάντα αλλοπρόσαλλα. Οι δεξιοί μασκαρεμένοι σε σοσιαλιστές, οι σοσιαλιστές ως δήθεν σοσιαλιστές. Κυβερνητικές αλλαξοκολιές, οικογενειοκρατία τύπου Κυνόδοντα, νεποτισμός, ομφαλοσκόπηση . Μια καμόρα που έπνιγε δεξιοτεχνικά κάθε τι αυτόνομο και υγιές. Και ρίζες που απλώνονταν σε έδαφος και υπέδαφος. Συνθήματα, οχλαγωγίες, ταχυδακτυλουργοί…Τύφλα νάχε ο Κόπερφιλντ. Σας παρακολουθούσα εσάς τους δυο σε πρώτο πλάνο…Πότε ο ένας, πότε ο άλλος. «Εγώ δε σας διέκοψα»…Αυτό όλος κι όλος ο ρόλος! Και σε δεύτερο πλάνο ένα κομμουνιστικό κόμμα που ποτέ δεν έκανε την αυτοκριτική του και περιέφερε αενάως την παντογνωσία του ωσάν να είχε στις τσέπες του δικού του συστήματος, τα κλειδιά του παραδείσου… Λες και δεν ήρθε ποτέ ο κόσμος τούμπα. Λες και δεν γκρέμισαν οι λαοί αγάλματα. Μουχλιασμένοι, μουμιοποιημένοι, μονότονοι. Και από κοντά ένας θλιβερός Συνασπισμός που εξαντλούσε το ρεπερτόριο σε εντυπωσιασμούς της
δεκάρας…(Όπως η αγκαζέ εμφάνιση με μια έγχρωμη γυναίκα στο Προεδρικό Μέγαρο)…

Αγαπητοί πολιτικοί. Σας παρακολουθούσα να διοικείτε Υπουργεία χωρίς να γνωρίζετε τον αριθμό των υπαλλήλων, να πληρώνετε μισθοδοσίες χωρίς να γνωρίζετε το ποσό μισθοδοσίας, ν΄ανοίγετε διάπλατα τις πόρτες του δημοσίου…Γιατί θα έπρεπε ο λαός να γνωρίζει την χωρητικότητα του λεωφορείου; Σας παρατηρούσα να μεταρρυθμίζετε την παιδεία σχεδόν κάθε τέσσερα χρόνια. Να μεταμορφώνετε τα σύνορα της χώρας σε άφραγο αμπέλι. Να σακατεύετε μια ολόκληρη πρωτεύουσα και να κάθεστε αμέριμνοι. Ποιά είναι η κατεύθυνση; Ψελλίζαμε όσοι δεν καταδεχτήκαμε να γίνουμε ομοτράπεζοι σας εναγώνια.

Σας παρατηρούσα να μπαίνετε στην πολιτική χωρίς να σας γνωρίζει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας σας και να μεταμορφώνεστε σε μιλιονέρ σνομπάκια…Όχι όλοι θα πείτε. Σωστά! Σιωπήσατε όμως όλοι. Περιθάλψατε. Σας χάζευα να κάνετε επιτροπές και επιτροπές…Βαρέθηκα ν΄ακούω το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκαλο. Παχύσαρκο το σύστημα. Που να βρεθεί κόκαλο. Σας παρακολουθούσα με ενδιαφέρον να ξεπετάτε παράλογα συνθήματα, πιασάρικα ωστόσο…«Μαζί θα κυβερνήσουμε». Αυτό όντως το κάνατε πράξη. H πιο διαβολική μετατόπιση ευθύνης στην ιστορία της πολιτικής. Άντε να βγάλεις συμπέρασμα «κατεύθυνσης» αν «μαζί θα κυβερνήσουμε». Και υποδεικνύετε ωρέ κλεφτόπουλα ότι δεν έχει βγάλει ακόμα ο πληθυσμός της πλατείας πολιτικό στίγμα και κατεύθυνση σε τρεις μέρες…Τόσο ανασφαλείς στην παντοδυναμία σας…

Αγαπητοί πολιτικοί
Σας θυμάμαι να ξεπετάτε στο πλήθος «Λεφτά υπάρχουν» και εκείνο ν΄ ανταποκρίνεται με ευκολοπιστία παιδιού σε επιδειξία…Πόσο χαμηλά πέσαμε; Πόσο ξιπαστήκαμε διαχρονικά; Πόσο εκμαυλιστήκαμε; Πόσο ρόμπα καταντήσαμε; Και πόσο καιρό ικετεύουμε σχεδόν απελπισμένα «Κυβερνήστε μας»…Δεν νομίζω άλλος λαός να ικέτευσε πιο πολύ από μας «Κυβερνήστε μας επιτέλους»…Και ο Πρωθυπουργός σαν ταξιτζής να μας αλλάζει διαδρομές…Να γράφει το κοντέρ…Να γράφει, να γράφει…Που μας πας ρε παλικάρι; Πού είναι η κατεύθυνση;

Η κατεύθυνση της πλατείας σας μάρανε!

Αγαπητοί πολιτικοί. Μεθοδικά αναθρέψατε ένα κακομαθημένο, ξερόλα, βουτυρόπαιδο για να σας χειροκροτεί. Μην παίξετε και με την ενηλικίωση του δημιουργήματός σας. Αφήστε το τουλάχιστον σε καλά χέρια και αναλογιστείτε μόνο αυτό. Τόση διαδρομή που κάναμε ως εδώ! Τόση χολή που χύσαμε ο ένας πολίτης για τον άλλον. Τόση ευθύνη που κουβαλήσαμε στις πλάτες κι ας μη την καταδέχτηκε η πολιτική μας ηγεσία. Τόση προσγείωση από τα μεγαλεία της Ολυμπιάδας στο μεγαλείο του Δ.Ν.Τ. Τόσο δρόμο που έχουμε ακόμα… Ιδίως αυτό! Δικαιούμαστε μια πλατεία και έναν ουρανό…Νύχτες...Έστω για να υπόσχονται ότι θα ξημερώσει.

protagon.gr