Η ζωή μου όλη: Τι κρίμα κύριε Πρόεδρε!

Αν τα πράγματα δεν ήσαν τόσο απειλητικά, αν τα πρόσωπα δεν ήσαν τόσο επικίνδυνα στην απύθμενη ανικανότητά τους, τότε θα πρεπε όλοι, με την καλαμπουρτζίδικη χαβαλοδιάθεση που ως έθνος μας χαρακτηρίζει να περπατάμε σφυρίζοντας το ανώδυνο εκείνο τραγουδάκι του Γιάννη Λογοθέτη «Τράβα μου μία φωτογραφία». Πλην όμως δεν είναι η περίσταση. Ο μόνος που επιμένει να το σφυρίζει, καθώς φαίνεται, είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός του οποίου σοβαρό μέλημα κατά τη συνάντηση στο προεδρικό ήταν να απαθανατίσει τη σκηνή .

Διάβαζα το κείμενο της Κατερίνας Γκίκα και δεν πίστευα στα μάτια μου: ανταγωνισμός των ipad και των iphone και διάλογοι του καφενέ. Και στην κεφαλή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, χάρτινος ή πλέον virtual κι αυτός στο ψηφειακό μεγαλείο των φιλοξενουμένων του. Αυτός που ακόμη χαίρει του σεβασμού πολλών ελλήνων, κατά την ταπεινή μου κρίση όφειλε ει μη τι άλλο - από σεβασμό προς το αξίωμά του και κυρίως τη συγκεριμένη χρονική συγκυρία - να σηκωθεί από τη θέση του και να ανεβάσει ένα τόσο δα σκαλάκι πιο ψηλά το επίπεδο της συνάντησης.

Δεν μπορώ να μην κάνω την αναγωγή: θα τόλμαγε κανείς «αρχηγός» να βγάλει τη μηχανούλα του ή το κομπιουτεράκι του ή το αγαπημένο του κοσκινάκι και να κάνει τέτοιες πλακίτσες τέτοιες ώρες μπροστά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή; Θα συνέχιζε το χόμπυ του; Θα παρέμενε στην αίθουσα;

Μπορεί η εποχή των ηγετών να έχει παρέλθει αλλά φαίνεται ότι πλήρως έχει παρέλθει και η εποχή της στοιχειώδους ευθύνης έναντι των καταστάσεων. Εκτός κι αν όλο αυτό, η συνάντηση του Προεδρικού ήταν όντως, όπως εκτιμάται από πολλούς, ένα θέατρο που σχεδίασε ο πρωθυπουργός οπότε κι ο
αιθουσάρχης έκρινε ότι έπρεπε να μείνει πιστός στον σκηνοθέτη της παράστασης.
protagon.gr