Διεκδικώντας... τη χώρα

«Και να ξεχρεώναμε σή­μερα, σε 10 χρόνια θα ήμασταν πάλι χρεωμέ­νοι». Έτσι περιέγραψε την κατάσταση της ελληνικής οικονο­μίας ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ Σάββας Ρομπόλης. «Το χρέος είναι 350 δισ. ευρώ. Και να βρισκόταν κάποιος να μας δώσει όλα τα χρήματα σήμερα, αν δεν ανασυστήσουμε την παραγωγική βά­ση και δεν προχωρήσουμε σε ανακατανομή των πόρων, τότε σε 10 χρόνια θα είχαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα» δή­λωσε χαρακτηριστικά στην εκπομπή «ΣΚΑΪ Τώρα» (26.4).
Τι μας λέει ο επιστημονικός συνερ­γάτης του κορυφαίου συνδικαλιστι­κού οργάνου της χώρας, της ΓΣΕΕ; Μας λέει ότι το χρέος δεν πρέπει να μας απασχολεί και τόσο, γιατί, ακόμη κι αν το ξεφορτωνόμασταν, τότε με τις παρούσες συνθήκες πάλι στα ίδια θα καταλήγαμε. Προσέξτε λογική. Σε μια εποχή όπου το μνημόνιο έχει απο­δειχτεί ότι αναγεννά το πρόβλημα της υπερχρέωσης με εκρηκτικό τρόπο, ο επιστημονικός συνεργάτης της ΓΣΕΕ μας λέει ότι δεν πρέπει να μας απα­σχολεί και τόσο. Πώς αλλιώς θα αφή­σουμε ήσυχους τους δανειστές και το πολιτικό τους προσωπικό να ξεζουμί­σουν τη χώρα και τους εργαζόμενους; Πώς αλλιώς θα τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν την κατεδάφιση δικαιω­μάτων, συνθηκών και όρων εργασίας; Πώς αλλιώς θα τους δώσουμε τη δυ­νατότητα να ολοκληρώσουν τη δου­λοπαροικία του χρέους που οικοδο­μούν στη χώρα;
Αλήθεια, είναι τόσο απλή υπόθεση το να ξεφορτωθούμε το χρέος, ώστε οι επιστημονικοί συνεργάτες της ΓΣΕΕ ασχολούνται με την «επόμενη ημέ­ρα»; Εκτός κι αν σκέφτονται στα σο­βαρά ότι μπορεί να υπάρξει «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» με δε­δομένη την κατάσταση του χρέους. Αν λοιπόν είναι τόσο απλή υπόθεση, γιατί δεν μας λένε τις προτάσεις τους; Για­τί η ΓΣΕΕ δεν έχει βγάλει κουβέντα για το τι πρέπει να γίνει με το χρέος και το καθεστώς που οικοδομείται πάνω του;
Την ενδιαφέρει ή τα έχει βρει με δα­νειστές και τοκογλύφους και γι' αυτό περιορίζεται σε προτάσεις διαχείρι­σης της κρίσης;
Προπαγάνδα υποταγής
Η στάση αυτή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και ορισμένων από τους επιστημο­νικούς συνεργάτες της είναι η άλ­λη πλευρά της κυρίαρχης πολιτικής. Σε μια περίοδο που η κυρίαρχη προ­παγάνδα και πολιτική αγωνίζεται να πείσει εργαζόμενους και κοινωνία ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη διέξοδος εκτός από την πτώχευση άπαξ ή την πτώχευση με δόσεις, οι δυνάμεις που ελέγχουν τη ΓΣΕΕ προσπαθούν να πεί­σουν ότι δεν αξίζει και πολύ τον κόπο να ασχοληθούν οι εργαζόμενοι με το χρέος. Δεν είναι, ρε αδερφέ, το κύ­ριο ζήτημα. Υπάρχουν άλλα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Το μεροκάματο, η ανεργία, τα εργασιακά, τα ασφα­λιστικά. Δεν έχει σημασία αν κανένα από όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπο­ρεί να αντιμετωπιστεί όσο υπάρχει και ενισχύεται η λεηλασία της χώρας και του λαού της από τη χρηματιστική ολι­γαρχία. Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά έχουν δοθεί ως υποθήκη στους δανει­στές και στο «ισχυρό ευρώ».
Αυτό που έχει σημασία είναι να μεί­νουν οι εργαζόμενοι να ασχολούνται με τα χάλια τους, με τις συνέπειες της κυρίαρχης πολιτικής, να κλαίνε τη μοί­ρα τους και να ονειρεύονται την «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» σε καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους και συμφώνου για το ευρώ, για να μην αντιληφθούν ότι οφείλουν να ανατρέ­ψουν όχι μόνο τις πολιτικές που εφαρ­μόζονται, αλλά και το καθεστώς που επιβάλλεται στη βάση του χρέους και του ευρώ.
Καθώς εντείνεται ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με απανωτά σενά­ρια αναδιάρθρωσης, που μόνο σκοπό έχουν τον εθισμό του εργαζόμενου κόσμου στο δήθεν αναπόφευκτο της δικής του κοινωνικής και εργασιακής υποβάθμισης, αναπτύσσεται μια «ανί­ερη συμμαχία» δυνάμεων που επιμέ­νουν ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ασχολούνται με το χρέος και το ευρώ.
Συμπολίτευση και αντιπολίτευση, Δεξιά και Αριστερά, πιασμένοι χερά­κι - χεράκι τραγουδούν όλοι μαζί το ίδιο μοτίβο. Μονόδρομος αποφαίνε­ται με μπάσα φωνή η κυρίαρχη προ­παγάνδα. Μπορεί να τα χάσουν όλα οι εργαζόμενοι, μπορεί να χρειαστεί να ζήσουν χειρότερα και από τους παππούδες τους, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να μην πληρώσουμε το χρέος και, προς θεού, ούτε σκέψη δεν πρέπει να περνά από το μυαλό κανε­νός ότι μπορούμε να αμφισβητήσου­με το ευρώ και την ΟΝΕ.
Από κοντά και οι αντιπολιτευόμε­νοι. Είναι πρόβλημα μείγματος πολιτι­κής και όχι επιβαλλόμενου καθεστώ­τος, μας λέει η Ν.Δ. Μόνο στην επου­ράνια βασιλεία του Υψίστου, που στην ορολογία της ηγεσίας του ΚΚΕ αποκαλείται «λαϊκή εξουσία», έχει νόημα να διεκδικεί ο λαός το να μην πληρώσει το χρέος και να φύγει από τη σφηκο­φωλιά του ευρώ και της Ε.Ε. Και μέχρι τότε τι πρέπει να κάνει; Μα φυσικά να πληρώνει, να εξαθλιώνεται και να συ­ντρίβεται, μέχρις ότου, ως άλλος Λά­ζαρος, κληθεί να αναστηθεί εκ του τάφου. Μην τυχόν και τολμήσει να πιστέψει στις δυνάμεις του ότι μπορεί να τα βάλει με το σύστημα για να σω­θεί από την καταστροφή που τον στοιχειώνει, γιατί θα υποστεί μύρια όσα κακά και πανωλεθρίες. Προσευχή, νη­στεία και τυφλή πίστη στην επουράνια βασιλεία διδάσκουν οι ιεράρχες της συνθηκολόγησης.
Όσο για τον ΣΥΝ, αυτός έχει λύσει το πρόβλημα προ πολλού. Πολύ απλά, έχει αναθέσει σε άλλους να λύσουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώ­ρα και ο λαός της. Θα της το λύσουν οι Ευρωπαίοι, καθότι το πρόβλημα εί­ναι διεθνές και ευρωπαϊκό, όχι εθνικό και ελληνικό. Η παλιά θεωρία της Ψω­ροκώσταινας σε όλο της το μεγαλείο. Βεβαίως, δεν μας εξηγούν τι θα έχει απογίνει ο ελληνικός λαός και η χώρα του μέχρις ότου οι τρόφιμοι των ευρωπαϊκών κονδυλίων της ηγεσίας του ΣΥΝ ανακαλύψουν εκείνους τους Ευρωπαί­ους που θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Ούτε βέβαια μας εξηγούν πώς θα γίνει να υπάρξει «ευρωπαϊκή λύση» από τη στιγμή που οι θεσμοί της «Ευ­ρώπης» δεν δίνουν κανένα περιθώριο για τη δράση των λαών. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι μην τυχόν και χάσουν κεχρί, τα ευρωπαϊκά κονδύ­λια. Η ιδεολογία της επαιτείας και του λεβαντινοραγιαδισμού με τα χρώματα της ροζ Αριστεράς.
Από την εποχή που η επαναστατική δημοκρατία τα έβαλε με τον ευρωπαϊ­κό οικουμενισμό της Ιερής Συμμαχίας, το πρώτιστο μέλημα κάθε λαού που σηκώνει κεφάλι ενάντια στον ζυγό και την τυραννία, είναι να διεκδικήσει τη χώρα του. Έτσι ξεκινά κάθε κοινωνικό κίνημα, ιδίως όταν παίρνει διαστάσεις εξέγερσης. Αυτό απέδειξαν πρόσφατα και οι αραβικές εξεγέρσεις. Χωρίς να διεκδικήσει το δικαίωμά του να γίνει αφέντης στον τόπο του, κανένας λαός, κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε άλλο στο επίπε­δο της εργασίας και της δημοκρατίας.
Δεν είναι τυχαίο που κανέναν από τους Ηρακλείς της αντιπολίτευσης του μνημονίου δεν ενδιαφέρει η επιβολή του συμφώνου Euro Plus και της «οι­κονομικής διακυβέρνησης». Τα εμφα­νίζουν απλώς σαν μια πιο συντηρητική, πιο αντεργατική πολιτική. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι στερούν από τα κράτη - μέλη το δικαίωμα στην άσκη­ση της οικονομικής πολιτικής, ακόμα και το δικαίωμα στη σύνταξη ανεξάρ­τητου προϋπολογισμού. Κι επομένως στερούν από τους λαούς και τους εργαζόμενους κάθε μέσο επηρεασμού και διαμόρφωσης των πολιτικών στις χώρες τους. Αλλά τι πειράζει; Οι κοι­νοτικές ενισχύσεις να τρέχουν κι όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Έτσι είναι ο «διεθνισμός» στις μέρες μας. Τιμάται τοις μετρητοίς.
Σχέδιο διεξόδου
Όπως είπαμε, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ασχολούνται με τετριμμέ­να πράγματα, όπως είναι το χρέος και το ευρώ. Μόνο η «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» της οικονομίας πρέπει να τους απασχολεί, η οποία, καθώς φαίνεται, μπορεί με κάποιον μαγικό τρόπο να γίνει εντός του ευρώ και υπό καθεστώς χρέους. Θαυμάσια.
Ας δούμε όμως τι σημαίνει στ' αλήθεια μια παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με βάση τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Μια τέτοια κατεύθυνση απαιτεί την εφαρμογή πρώτα απ' όλα ενός άμε­σου και μακροπρόθεσμου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας που θα ενεργοποιήσει το πα­ραγωγικό δυναμικό της, θα ανανεώσει τεχνολογικά τη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία και τις υπηρεσί­ες, θα δημιουργήσει νέους βιομηχα­νικούς κλάδους και θα εκσυγχρονίσει τους παραδοσιακούς, θα προωθήσει την αναδιάρθρωση των αγροτικών καλλιεργειών σε καθεστώς επιλεκτι­κής ανταγωνιστικής προστασίας και προς όφελος των ίδιων των αγροτών και της εθνικής οικονομίας.
Συστατικό στοιχείο αυτής της ανα­συγκρότησης είναι η προώθηση νέων επενδύσεων σε κρίσιμους και αποδοτικούς για τη χώρα τομείς, όπως σε αυτούς που διαθέτει συγκριτικά μεγα­λύτερες δυνατότητες (ορυκτός πλού­τος, αλιεία, βιομηχανική επεξεργασία των προϊόντων της αγροτικής οικονο­μίας, κ.λπ.), στους τομείς των νέων τεχνολογιών, σε σημαντικά έργα υπο­δομής, έργα ανάπτυξης της εγχώριας ενεργειακής βάσης, σε τομείς υποκα­τάστασης των εισαγωγών, επιστημο­νικής και τεχνολογικής έρευνας, δημι­ουργίας σύγχρονης, ορθολογικής και πιο αποδοτικής τουριστικής υποδο­μής, και άλλους.
Μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν η χώρα δεν κατακτήσει μια νέα θέση στο πλαίσιο του διεθνούς καταμερι­σμού εργασίας, αν δεν σπάσει τα δε­σμά της υποτέλειας, της εξάρτησης και της μονοπωλιακής εκμετάλλευσης που της έχουν επιβληθεί; Μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν το κράτος δεν ανα­κτήσει το σύνολο της δημοσιονομικής, νομισματικής, φορολογικής και πιστω­τικής πολιτικής που έχει εκχωρήσει στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ο ποιοτικά διάφορος χαρακτήρας αυτής της ανάπτυξης δεν συνίσταται μόνο στη νέα συγκρότηση, τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των παρα­γωγικών δυνάμεων. Αναντικατάστατο συστατικό του είναι η ποιοτική αλλα­γή στους όρους λειτουργίας της οικο­νομίας και στο περιεχόμενο των διε­θνών σχέσεων.
to pontiki