Πρωτομαγιά σήμερα, που δεν είναι αργία, αλλά απεργία. Κι όπως γίνεται επί 36 χρόνια, από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα «παλαίβει η εργατιά!».
Με άλλα λόγια η εργατιά επί 36 χρόνια στερείται το «λουλούδια ας διάλέξωμεν», την ανοιξιάτικη εξοχή δηλαδή, όπου είναι «μάγεμα κι όνειρο» η φύση, για να μείνει στην πόλη και να απεργεί με «σημαίες και με ταμπούρλα» για τα «δίκαια αιτήματά της».
Πού να τολμήσεις, ιδίως μέχρι το 1980 να μην πας στην πορεία! Οι άλλοι, οι συνειδητοποιημένοι, σε θεωρούσαν κάτι μεταξύ ασυνείδητου και ούφο. Πήγαινες κι εσύ στο Πεδίο του Άρεως να μπεις κάτω από την συνδικαλιστική/κομματική ομπρέλα σου και να βροντοφωνάξεις -να επαναλάβεις τα συνθήματα των συνδικαλιστικών ηγετών δηλαδή- για τη βέβαιη νίκη της εργατικής τάξης και το «καλύτερο αύριο».
Και να που το αύριο ήλθε! Το σήμερα δηλαδή! Και λες: 36 επαναστατικές Πρωτομαγιές -και χιλιάδες άλλες απεργίες, στάσεις εργασίας, πορείες κλπ- για να καταλήξουμε στο σημερινό χάλι;
Το λες όμως; Γιατί αν το λες, πώς γίνεται και εξακολουθείς να ακολουθείς τα κελεύσματα των ίδιων εκείνων παρατάξεων, των ίδιων εκείνων κομμάτων, των ίδιων εκείνων συνδικαλιστικών ηγετών -ή των τάλε-κουάλε επιγόνων τους- και να ξεκινάς σήμερα Πρωτομαγιάτικα να πας να ακούσεις τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» τους και τα βγαλμένα από τη ναφθαλίνη -36 χρόνια είναι αυτά- επαναστατικά τραγούδια τους;
Πώς γίνεται όλα «τριγύρω» να «αλλάζουνε κι όλα τα ίδια» να «μένουν», εκτός από το επίπεδο της ζωής μας, την ασφάλειά μας, τους μισθούς μας, το μέλλον το δικό μας και της χώρας, την διεθνή εικόνα μας;
Με άλλα λόγια: Πώς γίνεται να εξακολουθούμε να ακολουθούμε τους ίδιους ηγέτες και να πηγαίνουμε σήμερα στις πορείες κλπ. του διοργανώνουν, ενώ πλέον όλοι τους έχουν ξεμπροστιαστεί και κανείς μας δεν είναι που να μην ξέρει ποιοι είναι και τι ρόλο βαράνε;
Είναι δυνατόν οι θύτες αυτής της εθνικής εκατόμβης να παριστάνουν συγχρόνως και τους ηγέτες των θυμάτων κι εμείς να τους ακούμε και να τους κοιτάμε;
Μήπως η καλύτερη απάντησή μας είναι να μην πηγαίνει ψυχή πλέον
στις πορείες -καλύτερα στις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής- που διοργανώνουν;
Ή μήπως κι εμείς -η γενιά του Πολυτεχνείου εννοώ- γίναμε τόσο συντηρητικοί, που δεν τολμάμε ούτε να ομολογήσουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μου ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος», ούτε να
politismos politis
 |
Με άλλα λόγια η εργατιά επί 36 χρόνια στερείται το «λουλούδια ας διάλέξωμεν», την ανοιξιάτικη εξοχή δηλαδή, όπου είναι «μάγεμα κι όνειρο» η φύση, για να μείνει στην πόλη και να απεργεί με «σημαίες και με ταμπούρλα» για τα «δίκαια αιτήματά της».
Πού να τολμήσεις, ιδίως μέχρι το 1980 να μην πας στην πορεία! Οι άλλοι, οι συνειδητοποιημένοι, σε θεωρούσαν κάτι μεταξύ ασυνείδητου και ούφο. Πήγαινες κι εσύ στο Πεδίο του Άρεως να μπεις κάτω από την συνδικαλιστική/κομματική ομπρέλα σου και να βροντοφωνάξεις -να επαναλάβεις τα συνθήματα των συνδικαλιστικών ηγετών δηλαδή- για τη βέβαιη νίκη της εργατικής τάξης και το «καλύτερο αύριο».
Και να που το αύριο ήλθε! Το σήμερα δηλαδή! Και λες: 36 επαναστατικές Πρωτομαγιές -και χιλιάδες άλλες απεργίες, στάσεις εργασίας, πορείες κλπ- για να καταλήξουμε στο σημερινό χάλι;
Το λες όμως; Γιατί αν το λες, πώς γίνεται και εξακολουθείς να ακολουθείς τα κελεύσματα των ίδιων εκείνων παρατάξεων, των ίδιων εκείνων κομμάτων, των ίδιων εκείνων συνδικαλιστικών ηγετών -ή των τάλε-κουάλε επιγόνων τους- και να ξεκινάς σήμερα Πρωτομαγιάτικα να πας να ακούσεις τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» τους και τα βγαλμένα από τη ναφθαλίνη -36 χρόνια είναι αυτά- επαναστατικά τραγούδια τους;
Πώς γίνεται όλα «τριγύρω» να «αλλάζουνε κι όλα τα ίδια» να «μένουν», εκτός από το επίπεδο της ζωής μας, την ασφάλειά μας, τους μισθούς μας, το μέλλον το δικό μας και της χώρας, την διεθνή εικόνα μας;
Με άλλα λόγια: Πώς γίνεται να εξακολουθούμε να ακολουθούμε τους ίδιους ηγέτες και να πηγαίνουμε σήμερα στις πορείες κλπ. του διοργανώνουν, ενώ πλέον όλοι τους έχουν ξεμπροστιαστεί και κανείς μας δεν είναι που να μην ξέρει ποιοι είναι και τι ρόλο βαράνε;
Είναι δυνατόν οι θύτες αυτής της εθνικής εκατόμβης να παριστάνουν συγχρόνως και τους ηγέτες των θυμάτων κι εμείς να τους ακούμε και να τους κοιτάμε;
Μήπως η καλύτερη απάντησή μας είναι να μην πηγαίνει ψυχή πλέον
στις πορείες -καλύτερα στις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής- που διοργανώνουν;
Ή μήπως κι εμείς -η γενιά του Πολυτεχνείου εννοώ- γίναμε τόσο συντηρητικοί, που δεν τολμάμε ούτε να ομολογήσουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μου ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος», ούτε να
politismos politis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου