Σε ετοιμότητα για να δώσουν «ένα μεγάλο εκλογικό 'παρών'», στο μέλλον, μετά την 6η Μαΐου, θέτει τις «Σπίθες» ο ιδρυτής του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών (ΚΑΠ), μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.
Μάλιστα προαναγγέλλει, ουσιαστικά, τη δημιουργία πολιτικού φορέα με εκλογική στόχευση, ο οποίος να παίξει ρόλο από την επομένη της 6ης Μαΐου.
Μετονομάζει η Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (Ε.ΛΑ.ΔΑ.) σε Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ.) – όπως ήταν ο αρχικός τίτλος, που δεν «πέρασε», λόγω διαφωνιών για το «ελληνική», κατά τη συγκρότηση του μετώπου ΕΛΛΑΔΑ τον περασμένο Φεβρουάριο – στην οποία καλεί να συσπειρωθούν όλοι, διεκδικώντας την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών με κυρίαρχους άξονες την Εθνική Ανεξαρτησία, την Παλλαϊκή Εξουσία και την Πατριωτική Αναγέννηση.
Πάντως, για τις εκλογές της 6ης Μαΐου καλεί τον κόσμο να ψηφίσει, κατά συνείδηση, αντιμνημονιακά κόμματα.
Η παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη συνυπολογίζει, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το ενδεχόμενο νέας εκλογικής αναμέτρησης, σε περίπτωση μη σχηματισμού κυβέρνησης , όπως και την προοπτική να είναι βραχύβια η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις κάλπες της 6ης Μαΐου.
Και όχι μόνο. Έχει ενδιαφέρον ότι ο Μίκης Θεοδωράκης υπογραμμίζει με έμφαση ότι ξαναδίνει στην ΕΛΛΑΔΑ τα δύο λάμδα και «από ''Ενιαία'' την ξανακάνουμε ''Ελληνική'' (ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ)» , εκπέμποντας αιχμές προς εκείνους, που τα έκοψαν γιατί «δεν θέλουν ούτε να ακούνε το όνομα της πατρίδας μας (εκεί φτάσαμε...)»…
Είναι εμφανές ότι κάτι έχει αλλάξει από τον Φεβρουάριο του 2012, όταν οι κ.κ. Μίκης Θεοδωράκης, Μανώλης Γλέζος και Γιώργος Κασιμάτης, δημιούργησαν την κίνηση Ε.ΛΑ.ΔΑ. με στόχο τη συγκρότηση ενός αντιμνημονιακού μετώπου μέσα από την αντίσταση και την αλληλεγγύη των πολιτών.
Όπως όλα δείχνουν οι πολιτικές επιλογές και η εκλογική τακτική που ακολούθησαν οι ηγεσίες αντιμνημονιακών κομμάτων, αλλά και στελέχη τους που μετείχαν στην κίνηση Ε.ΛΑ.ΔΑ, έχουν προκαλέσει πλέον ρήγμα εντός της και τη δυσαρέσκεια του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος στόχευε, όπως ο ίδιος σημειώνει, στη συγκρότηση ενός ενιαίου πατριωτικού μετώπου.
Έτσι, καλεί τα μέλη του ΚΑΠ σαν «Σπίθες» και σαν συσπείρωση μέσα στην ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (και όχι πλέον Ε.ΛΑ.ΔΑ.) να δουλέψουν «με φιλοδοξία να την καταστήσουμε τόσο πλατιά και δυνατή, εφοδιασμένη με πρόγραμμα και με λύση, ώστε να είμαστε έτοιμοι στο μέλλον να πούμε ένα μεγάλο εκλογικό ''παρών'' προετοιμασμένοι να αναλάβουμε τη μεγάλη ευθύνη της κυβερνητικής Εξουσίας που θα ´χει τη δύναμη και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα βασικά μας ιδανικά. Την Εθνική Ανεξαρτησία, την Παλλαϊκή Εξουσία και την Πατριωτική Αναγέννηση».
Ο κ. Θεοδωράκης θεωρεί ότι ο στόχος για μια Ελλάδα αυτοδύναμη και αυτόνομη είναι εφικτός. Με δύο προϋποθέσεις, όπως σημειώνει: «Η πρώτη είναι η εκπόνηση ενός Προγράμματος Εξουσίας που να λαμβάνει υπ' όψιν του το σύνολο των προϋποθέσεων και συνθηκών που θα μας εξασφαλίζουν Ανεξαρτησία, Ελευθερία και Ανάπτυξη. Και η δεύτερη να εξασφαλίσει την αποδοχή αυτού του προγράμματος από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και την ενεργοποίησή του για να το επιβάλει».
Μέμφεται «όχι μόνο το ΚΚΕ» αλλά, όπως τονίζει, «την Αριστερά και τον Προοδευτικό κόσμο» που αρνούνται την «πατριωτική συσπείρωση» κατά του της «νέας κατοχής». Σε κείμενο με τίτλο «Για μια νέα ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ» (1.5.2012) σημειώνει ότι δεν βρίσκει ουσιαστικές διαφορές από την επίθεση και εισβολή των ξένων στρατευμάτων του 1940, «τότε που ο Ζαχαριάδης καλούσε τους κομμουνιστές σε κοινό πατριωτικό αγώνα από τη σημερινή επίθεση και εισβολή των διεθνών οικονομικών κολοσσών».
Και διερωτάται: «Τι είναι αυτό που εμποδίζει όχι μόνο το ΚΚΕ αλλά την Αριστερά και τον Προοδευτικό κόσμο να αντιμετωπίσουν τη νέα εισβολή και ουσιαστική κατοχή με τον ίδιο τρόπο που επέλεξε τότε ένας κομμουνιστής ηγέτης, δηλαδή με την πατριωτική συσπείρωση, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο λαός ιδεολογικά-πολιτικά και οργανωτικά, για να μπορέσει να αντισταθεί σύσσωμος οργανώνοντας παράλληλα την επόμενη μέρα που εμείς στο ΚΑΠ την έχουμε συμπεριλάβει μέσα σε τρία συνθήματα: Εθνική Ανεξαρτησία, Παλλαϊκή Εξουσία και Πατριωτική Αναγέννηση».
Εξηγεί ότι ο ίδιος επεδίωξε με διάφορους τρόπους την ενότητα της Αριστεράς όσο και την Πατριωτική Συσπείρωση . Και απαριθεμεί τις εξής περιπτώσεις: «Πρώτον στα 1963 με τη δημιουργία των Λαμπράκηδων. Δεύτερον στα 1967 με το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο. Τρίτον στα 1974 συμμετέχοντας στην Ενωμένη Αριστερά. Και τέταρτον στα 1977 με το Κίνημα για την Ενότητα της Αριστεράς (ΚΕΑ). Κάποια προσπάθεια στα 2007 για κοινό ψηφοδέλτιο (που είχε και την ευχή του Χαρίλαου Φλωράκη), δεν ευοδώθηκε».
Κι όλα αυτά, όπως τονίζει ο Μίκης Θεοδωράκης, «για να είμαστε έτοιμοι όπως τώρα που ο ελληνικός λαός εγκαταλείπει τα δύο Μνημονιακά κόμματα και αναζητά μια προοδευτική πατριωτική λύση. Να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε προτείνοντας Πρόγραμμα και Λύση. Και όχι να παρουσιάζουμε αυτό το πρωτοφανές θέαμα, όπου ο Λαός να ''κυνηγά'' την Αριστερά κι εκείνη να το βάζει στα πόδια γιατί δεν έχει ούτε Ενότητα ούτε Κοινό Πρόγραμμα ούτε κοινή Λύση για να μπορεί να κυβερνήσει».
Αναγνωρίζει ως καθοριστική τη συμβολή του ΚΑΠ, «στην πτώση του ΠΑΣΟΚ (του βασικού ενόχου) και του Γιώργου Παπανδρέου ήταν καθοριστική. Το ίδιο και με τη Ν.Δ. που την περιμένουμε στη γωνία (αν τύχει και γίνει κυβέρνηση) επιφυλάσσοντας γι' αυτήν το ίδιο τέλος».
Και μιλά πλέον για επιστροφή στη «βάση του λαού», μετά την προσπάθεια που έγινε με την Ε.ΛΑ.ΔΑ. να δημιουργηθεί ένα ενιαίο πατριωτικό μέτωπο.
ΤΟ ΒΗΜΑ online
Μάλιστα προαναγγέλλει, ουσιαστικά, τη δημιουργία πολιτικού φορέα με εκλογική στόχευση, ο οποίος να παίξει ρόλο από την επομένη της 6ης Μαΐου.
Μετονομάζει η Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (Ε.ΛΑ.ΔΑ.) σε Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ.) – όπως ήταν ο αρχικός τίτλος, που δεν «πέρασε», λόγω διαφωνιών για το «ελληνική», κατά τη συγκρότηση του μετώπου ΕΛΛΑΔΑ τον περασμένο Φεβρουάριο – στην οποία καλεί να συσπειρωθούν όλοι, διεκδικώντας την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών με κυρίαρχους άξονες την Εθνική Ανεξαρτησία, την Παλλαϊκή Εξουσία και την Πατριωτική Αναγέννηση.
Πάντως, για τις εκλογές της 6ης Μαΐου καλεί τον κόσμο να ψηφίσει, κατά συνείδηση, αντιμνημονιακά κόμματα.
Η παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη συνυπολογίζει, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το ενδεχόμενο νέας εκλογικής αναμέτρησης, σε περίπτωση μη σχηματισμού κυβέρνησης , όπως και την προοπτική να είναι βραχύβια η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις κάλπες της 6ης Μαΐου.
Και όχι μόνο. Έχει ενδιαφέρον ότι ο Μίκης Θεοδωράκης υπογραμμίζει με έμφαση ότι ξαναδίνει στην ΕΛΛΑΔΑ τα δύο λάμδα και «από ''Ενιαία'' την ξανακάνουμε ''Ελληνική'' (ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ)» , εκπέμποντας αιχμές προς εκείνους, που τα έκοψαν γιατί «δεν θέλουν ούτε να ακούνε το όνομα της πατρίδας μας (εκεί φτάσαμε...)»…
Είναι εμφανές ότι κάτι έχει αλλάξει από τον Φεβρουάριο του 2012, όταν οι κ.κ. Μίκης Θεοδωράκης, Μανώλης Γλέζος και Γιώργος Κασιμάτης, δημιούργησαν την κίνηση Ε.ΛΑ.ΔΑ. με στόχο τη συγκρότηση ενός αντιμνημονιακού μετώπου μέσα από την αντίσταση και την αλληλεγγύη των πολιτών.
Όπως όλα δείχνουν οι πολιτικές επιλογές και η εκλογική τακτική που ακολούθησαν οι ηγεσίες αντιμνημονιακών κομμάτων, αλλά και στελέχη τους που μετείχαν στην κίνηση Ε.ΛΑ.ΔΑ, έχουν προκαλέσει πλέον ρήγμα εντός της και τη δυσαρέσκεια του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος στόχευε, όπως ο ίδιος σημειώνει, στη συγκρότηση ενός ενιαίου πατριωτικού μετώπου.
Έτσι, καλεί τα μέλη του ΚΑΠ σαν «Σπίθες» και σαν συσπείρωση μέσα στην ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (και όχι πλέον Ε.ΛΑ.ΔΑ.) να δουλέψουν «με φιλοδοξία να την καταστήσουμε τόσο πλατιά και δυνατή, εφοδιασμένη με πρόγραμμα και με λύση, ώστε να είμαστε έτοιμοι στο μέλλον να πούμε ένα μεγάλο εκλογικό ''παρών'' προετοιμασμένοι να αναλάβουμε τη μεγάλη ευθύνη της κυβερνητικής Εξουσίας που θα ´χει τη δύναμη και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα βασικά μας ιδανικά. Την Εθνική Ανεξαρτησία, την Παλλαϊκή Εξουσία και την Πατριωτική Αναγέννηση».
Ο κ. Θεοδωράκης θεωρεί ότι ο στόχος για μια Ελλάδα αυτοδύναμη και αυτόνομη είναι εφικτός. Με δύο προϋποθέσεις, όπως σημειώνει: «Η πρώτη είναι η εκπόνηση ενός Προγράμματος Εξουσίας που να λαμβάνει υπ' όψιν του το σύνολο των προϋποθέσεων και συνθηκών που θα μας εξασφαλίζουν Ανεξαρτησία, Ελευθερία και Ανάπτυξη. Και η δεύτερη να εξασφαλίσει την αποδοχή αυτού του προγράμματος από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και την ενεργοποίησή του για να το επιβάλει».
Μέμφεται «όχι μόνο το ΚΚΕ» αλλά, όπως τονίζει, «την Αριστερά και τον Προοδευτικό κόσμο» που αρνούνται την «πατριωτική συσπείρωση» κατά του της «νέας κατοχής». Σε κείμενο με τίτλο «Για μια νέα ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ» (1.5.2012) σημειώνει ότι δεν βρίσκει ουσιαστικές διαφορές από την επίθεση και εισβολή των ξένων στρατευμάτων του 1940, «τότε που ο Ζαχαριάδης καλούσε τους κομμουνιστές σε κοινό πατριωτικό αγώνα από τη σημερινή επίθεση και εισβολή των διεθνών οικονομικών κολοσσών».
Και διερωτάται: «Τι είναι αυτό που εμποδίζει όχι μόνο το ΚΚΕ αλλά την Αριστερά και τον Προοδευτικό κόσμο να αντιμετωπίσουν τη νέα εισβολή και ουσιαστική κατοχή με τον ίδιο τρόπο που επέλεξε τότε ένας κομμουνιστής ηγέτης, δηλαδή με την πατριωτική συσπείρωση, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο λαός ιδεολογικά-πολιτικά και οργανωτικά, για να μπορέσει να αντισταθεί σύσσωμος οργανώνοντας παράλληλα την επόμενη μέρα που εμείς στο ΚΑΠ την έχουμε συμπεριλάβει μέσα σε τρία συνθήματα: Εθνική Ανεξαρτησία, Παλλαϊκή Εξουσία και Πατριωτική Αναγέννηση».
Εξηγεί ότι ο ίδιος επεδίωξε με διάφορους τρόπους την ενότητα της Αριστεράς όσο και την Πατριωτική Συσπείρωση . Και απαριθεμεί τις εξής περιπτώσεις: «Πρώτον στα 1963 με τη δημιουργία των Λαμπράκηδων. Δεύτερον στα 1967 με το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο. Τρίτον στα 1974 συμμετέχοντας στην Ενωμένη Αριστερά. Και τέταρτον στα 1977 με το Κίνημα για την Ενότητα της Αριστεράς (ΚΕΑ). Κάποια προσπάθεια στα 2007 για κοινό ψηφοδέλτιο (που είχε και την ευχή του Χαρίλαου Φλωράκη), δεν ευοδώθηκε».
Κι όλα αυτά, όπως τονίζει ο Μίκης Θεοδωράκης, «για να είμαστε έτοιμοι όπως τώρα που ο ελληνικός λαός εγκαταλείπει τα δύο Μνημονιακά κόμματα και αναζητά μια προοδευτική πατριωτική λύση. Να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε προτείνοντας Πρόγραμμα και Λύση. Και όχι να παρουσιάζουμε αυτό το πρωτοφανές θέαμα, όπου ο Λαός να ''κυνηγά'' την Αριστερά κι εκείνη να το βάζει στα πόδια γιατί δεν έχει ούτε Ενότητα ούτε Κοινό Πρόγραμμα ούτε κοινή Λύση για να μπορεί να κυβερνήσει».
Αναγνωρίζει ως καθοριστική τη συμβολή του ΚΑΠ, «στην πτώση του ΠΑΣΟΚ (του βασικού ενόχου) και του Γιώργου Παπανδρέου ήταν καθοριστική. Το ίδιο και με τη Ν.Δ. που την περιμένουμε στη γωνία (αν τύχει και γίνει κυβέρνηση) επιφυλάσσοντας γι' αυτήν το ίδιο τέλος».
Και μιλά πλέον για επιστροφή στη «βάση του λαού», μετά την προσπάθεια που έγινε με την Ε.ΛΑ.ΔΑ. να δημιουργηθεί ένα ενιαίο πατριωτικό μέτωπο.
ΤΟ ΒΗΜΑ online
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου