«…εάν δεν το κατάλαβαν ξαναπέστο διαφορετικά»

Σήμερα δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα νέων δημοσκοπήσεων που βρίσκουν την ΝΔ να προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιπαρέρχομαι τα χιλιοειπωμένα σχόλια για την πραγματική αξία των δειγματοληπτικών ευρημάτων και προσλαμβάνω τα ευρήματα, αν και όχι “τοις μετρητοίς”, ως μία σοβαρή “υπόθεση εργασίας”. Δηλαδή ότι η εντόπιος καμπάνια αποδόμησης του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα του Α. Τσίπρα σε συνδυασμό με την “μονολιθική” στάση, δηλώσεις και επεμβάσεις του έξωθεν “Ευρωπαϊκού” παράγοντα παρήγαγαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. (θα μπορούσα βέβαια να υποθέσω ότι τα «ευρήματα» διαμορφώθηκαν για να παράγουν τα προσδοκώμενα, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση που δεν δικαιούμαι να κάμω).
Το χειρότερο που μπορεί να κάνει η άλλη πλευρά είναι να υποτιμήσει τα φαινόμενα ή να αρκεσθεί μόνο στην καταγγελία της τρομοκράτησης του Έλληνα ψηφοφόρου. Το χείριστο είναι να μη διδαχθεί από τα λάθη της.

Είμαι σχεδόν σίγουρος για το πως θα αναπτυχθεί στις επόμενες μέρες η προπαγάνδα του “Μνημονιακού Μετώπου”. Θα συνεχίσει να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια επιχειρήματα και θα καταλήγει στην περιγραφή ενός πεδίου ήττας και δεινών σε περίπτωση άρνησης του μνημονίου, υποστηριζόμενη από νέες δηλώσεις-τελεσίγραφα των Ευρωπαίων επισήμων.
Η τακτική αυτή δεν χρωστά την αποτελεσματικότητά της στο γεγονός ότι “η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως” αλλά αντίθετα στο ότι η επανάληψη ενεργοποιεί υποσυνείδητες λειτουργίες.
Ενεργοποιείται εκείνο το μειονέκτημα του υποσυνείδητου, το οποίο δέχεται ως αληθείς προτάσεις-γεγονότα-αντιλήψεις, έστω και εάν είναι εντελώς ψευδείς, όταν επαναλαμβάνονται συνεχώς και διατυμπανίζονται από πολλά κέντρα (παπαγαλάκια). Εφαρμόστηκε με μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν και εν τέλει ανέδειξε τα ΜΜΕ σε μη θεσμοθετημένη εξουσία στις σύγχρονες δημοκρατίες.

Επί του προκειμένου, εγώ ο πολίτης αισθάνομαι την προπαγάνδα να με παρασύρει και να με μεταφέρει στον ίδιο τόπο αλλά σε παλιότερους χρόνους. Βλέπω απέναντί μου τον Μέτερνιχ και τους ομότιμους της Ιεράς Συμμαχίας, τους εντόπιους δημογέροντες και τον κλήρο, ριζοσπαστικές φωνές σαν του Ρήγα να στραγγαλίζονται, τους κλέφτες να γίνονται αρματολοί και οι αρματολοί κλέφτες… και το δίλημμα: να μείνουμε στο κακό ή να διακινδυνεύσουμε το χειρότερο; Το ίδιο δίλημμα που θέτουν οι Αθηναίοι στου Μηλίους, στην ομώνυμη δημηγορία του Θουκυδίδη.

Από την άλλη μεριά η αριστερά θα πρέπει να εκφέρει “αντισταθμιστικό” λόγο. Δεν νομίζω ότι θα έχει καμία επιτυχία αν επικαλεσθεί την “αρετή και τόλμη” του Έλληνα, ότι “στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο ανθός στην αμμουδιά, και οι Έλληνες δεν ζούνε με μνημόνιο αγκαλιά” ούτε αν μας καλέσει να πέσουμε ηρωικά.
Ούτε περιμένω να δράσουν τα εκκαθαριστικά της εφορίας ως χαστούκι στον μεταφυσικό, υστερικό φόβο της εξόδου από το ευρώ.
Η ισορροπία του τρόμου, συνθήματα όπως “τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες”, ο παραλληλισμός με την εποχή του ψυχρού πολέμου και οι ασύμμετρες απώλειες (αν και βρίσκω τον παραλληλισμό ιδιαίτερα επιτυχημένο ως αντι-παράδειγμα της νέας “Ιερής Ευρωπαϊκής Συμμαχίας”) δεν συνάδουν με τον ουμανισμό της αριστεράς.

Πιστεύω, ότι αυτή τη βδομάδα πρέπει να επαναδιατυπωθεί το διακύβευμα. Να επαναδιατυπωθεί με παρόμοιο τρόπο που ο δάσκαλος, για να οικοδομήσει τη νέα γνώση, αναζητεί συνεχώς θεμέλια στις παραστάσεις, εμπειρία και πρότερη γνώση των μαθητών του. Χρησιμοποιώ το παράδειγμα του δάσκαλου γιατί η πολιτική πρόταση της αριστεράς πρέπει να τεκμηριώνεται με τις παραστάσεις, εμπειρία και γνώση του πολίτη, όπως ακριβώς ο δάσκαλος πρέπει να πείθει τον μαθητή για την αλήθεια της γνώσης που προσφέρει.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια ζήτησα από τη (δασκάλα) μητέρα μου τη γνώμη της περί διδακτικής. Η Νίνα (όσοι από τους Ζακυθινούς συμπατριώτες μου την γνώρισαν θα σας διαβεβαιώσουν ότι ήξερε τι έλεγε όταν μιλούσε για σχολειό και μάθηση) ισχυρίστηκε ότι υπάρχει ένας και μόνο ένας “χρυσός κανόνας” επικοινωνίας με το ακροατήριο της τάξης: “κοίταζε τα ματάκια τους και αν δεν το κατάλαβαν ξαναπέστο διαφορετικά”.
Μετά από τριάντα χρόνια μόχθου στην τάξη συνεχίζω να πιστεύω ότι η συμβουλή της μάνας μου συμπυκνώνει τις απαιτήσεις για αποτελεσματική επικοινωνία αλλά και για την απαιτούμενη επάρκεια εκείνου που εκπέμπει (πληροφορία, γνώση ή ακόμα και πολιτική). Το κλειδί σ’ αυτόν το κανόνα επικοινωνίας είναι το “διαφορετικά”, δηλαδή μην επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια αλλά χρησιμοποίησε άλλο παράδειγμα ή ξαναχτίσε τους λογικούς συλλογισμούς με άλλη δομή.

Αυτό περιμένω από την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Να μας κοιτάξει στα μάτια. Όλους μας, τους άνεργους, εργαζόμενους, αγρότες, διανοούμενους, μικροαστούς… Να διακρίνει τη δυσπιστία μας ή τον φόβο μας και να επαναδιατυπώσει πειστικά, ως παράταξη εξουσίας, το όραμα, το πολιτικό πρόγραμμα και στόχο.
politismos politis