Η επαναδιαπραγμάτευση εντός του μνημονίου

Στον χρόνο που ακολούθησε τις εκλογές τέθηκε το ερώτημα τι μπορεί να αποκομίσει η Ελλάδα από μία ήπια χαλάρωση του μνημο­νίου – στο πλαίσιο πάντα της... τήρησής του, διότι, αν αλλάξουν πολύ τα πράγματα, τότε ίσως μιλάμε με εντελώς άλλους όρους.
Ποια μπορεί να είναι αυτά:
Πρώτον: Η επιμήκυνση του χρόνου απο­πληρωμής των επιτοκίων, δηλαδή πρακτικά η παράταση του μνημονίου.
Δεύτερον: Η επιμήκυνση της κατανομής των μέτρων σε 3-4 χρόνια, από τα 2-3 που έχει συμφωνηθεί. Δηλαδή η λήψη των νέων μέ­τρων των 12 δισ. σε περισσότερες... δόσεις.
Κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι κάτω από το τραπέζι έχει πέσει άλλη μία «ιδέα», η οποία προβλέπει ότι φέτος θα ληφθούν αποφάσεις μόνο για τα μέτρα του 2013, ώστε να υπάρχει μια βαλβίδα ανακούφισης για την όποια κυβέρνηση προκύψει. Το σκεπτικό της πρότασης προβλέπει παρεμβάσεις μόνο σε υψηλούς μισθούς και συντάξεις, αλλά και την εφαρμογή εισοδηματικών κριτηρίων στα επιδόματα, ώστε να μην ξεπεραστεί το ση­μείο έκρηξης της ελληνικής κοινωνίας.
Σημειώνεται ότι τα μέτρα που προβλέπο­νται για το 2013 ανέρχονται σε 7 δισ., αλλά με μια παράταση - ελαστικοποίηση του μνη­μονίου ενδεχομένως να πέσουν και κάτω από τα 5 δισ. Αυτό, βέβαια, σε καμία περί­πτωση δεν σημαίνει ότι δεν θα ληφθούν στο σύνολό τους.
Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι, όπως έχει ξαναγράψει το «Π», η λογική της χρονικής «χαλάρωσης» δεν πρέπει να θεωρείται ότι μειώνει το ύψος των μέτρων, για έναν απλό λόγο: οι συνεχείς αποτυχίες στην επίτευξη των στόχων διαρκώς αυξάνουν το ύψος των «αναγκαίων» μέτρων, με αποτέλεσμα συνε­χώς να χρειάζονται νέα.
Συνεπώς, ακούγοντας για επιμήκυνση, ας μη θεωρούμε δεδομένο ότι πρόκειται για ελάφρυνση, αφού
το πιθανότερο είναι ότι θα μιλάμε για περισσότερο χρόνο με περισσότερα μέτρα.
Από την άλλη, δεν θα πρέπει να ξεχνά­με ότι αυτή η πιο ελαστική πρόταση για την εφαρμογή των μέτρων ήταν η αρχική που είχε γίνει για την Ελλάδα, την οποία όμως απέρριψε η ίδια η προηγούμενη κυβέρνηση, σπρώχνοντας όλα τα μέτρα στη διετία και πιστεύοντας ότι κάπως έτσι θα ξεμπέρδευε πολιτικά... ευκολότερα.
Είναι χαρακτηριστική η έκθεση του ΔΝΤ, η οποία συνοδεύει το νέο μνημόνιο, βάσει της οποίας ο... Βενιζέλος, ως υπουργός Οι­κονομικών, στις διαπραγματεύσεις με το Τα­μείο για τον απαραίτητο χρόνο της δημοσι­ονομικής προσαρμογής επέμενε ότι το όριο δεν μπορεί να παραταθεί πέρα από το 2014! Ποια είναι η πλάκα; Ότι, σύμφωνα με το ΔΝΤ και τον... Τόμσεν, ο χρόνος έως το 2014 δεν επαρκεί...
Ας είμαστε λοιπόν πολύ προσεκτικοί κάθε φορά που ακούμε τον όρο «επιμήκυνση», δι­ότι ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι ακριβώς θα «επιμηκυνθεί» και για ποιον λόγο.
to pontiki