Με κουμπάρο το... μνημόνιο

Ο γάμος συμφέροντος μεταξύ της Ν.Δ. και της Δημοκρατι­κής Συμμαχίας, σε κλίμα αμη­χανίας για τα συνεργαζόμενα μέρη, δεν προϊδεάζει για βίο ανθόσπαρτο. Οι λόγοι είναι πολλοί, με πρώτο και αυτονόητο την αμοιβαία καχυποψία – έως έχθρα – μεταξύ του Αντώνη Σα­μαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη. Άλλωστε η καχυποψία αυτή δεν έγινε εφικτό να αρθεί ούτε στην προσωρινή συγκατοίκησή τους μετά την εσωκομματική νίκη του Σαμαρά στην αναμέ­τρηση για την ηγεσία μετά την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή.
Η σημερινή εκλογική συνεργασία τους συνομολογήθηκε πάνω σε μια ατζέντα ανάγκης:
1 Ο Σαμαράς, ύστερα από σωρεία πολιτικών λαθών, έφτασε από τον εκλογικό στόχο του 30% και πλέον στο 19% της κάλπης.
2 Στο πλάι της Ν.Δ., στο πλαίσιο της δεξιάς «πολυκατοικίας», βρέθη­καν άλλα έξι κόμματα και σχήματα (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑΟΣ, Δράση, Χρυσή Αυγή και ο... απρόσκλητος γιάπης Τζήμερος με τη Δημιουργία Ξανά), εκ των οποί­ων τα δύο (Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή) στη Βουλή, με 17,6% και 56 βουλευτές.
Αν συνυπολογίσουμε ότι τα εκτός Βουλής σχήματα συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό 9,4%, το οποίο, αθροιζόμενο με το 17,6% Καμμένου και Χρυσής Αυγής, βγάζει το θηριώδες 27% έναντι 19% της Ν.Δ., η πολιτική της κυριαρχία καταφανώς απειλεί­ται...
3 Η αποτυχία της Δημοκρατικής Συμμαχίας να μπει στη Βουλή λό­γω του ισχνότατου 2,55% και της συλ­λογής κάτω από 162.000 ψήφων σε συνολικές απώλειες της τάξεως των 1,1 εκατομμυρίου από τη Ν.Δ., σαφώς δεν προϊδέαζε για μακροημέρευση του σχήματος.

4 Η δημιουργία ενός ισχυρού πόλου της «καθαρής» νεοφιλελεύθερης Δεξιάς κατέστη ανέφικτη λόγω της δι­αφωνίας Μπακογιάννη και Μάνου.
Από όλα τα παραπάνω δεδομένα προκύπτει σε ένα πρώτο επίπεδο η προφανής ανάγκη συνεργασιών στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς με στόχο την εκλογική επιτυχία...
Δεξιός… συναγερμός
Η εκλογική επιτυχία, η κατάκτηση της δεύτερης θέσης και η μετεκλογι­κή δημοσκοπική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία καταδεικνύει ισχυρό κοινωνικό ρεύμα που μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στην πρώτη θέση στις εκλο­γές της 17ης Ιουνίου, σήμανε συνα­γερμό σε πολλά επίπεδα:
♦ Στη Ν.Δ., η οποία βλέπει με τρό­μο το ενδεχόμενο να απολέσει την πρωτιά και το μπόνους των 50 βου­λευτών που εξέλεξε ελέω εκλογι­κού νόμου, με συνέπειες δραματι­κές, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και σε επίπεδο συνοχής. Η δεδο­μένη πολιτική συρρίκνωση υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε διάλυση.
♦ Στο κόμμα της Μπακογιάννη, η οποία είδε ολοζώντανη την προοπτική όχι μόνο της εκλογικής, αλλά και της προσωπικής της εξαφάνισης.
♦ Στο επιχειρηματικό κατεστημένο, το οποίο, με το ΠΑΣΟΚ στο καναβάτσο και στριμωγμένο στον διπολισμό μετα­ξύ της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, έμεινε με ένα και μοναδικό ποντάρισμα σε μία και μοναδική ζαριά στις 17 Ιουνίου: εκλογική νίκη της Ν.Δ. πάση θυσία.
♦ Στο εκδοτικό κατεστημένο, το οποίο τέμνεται και διαπλέκεται με το επιχειρηματικό. Η στρατηγική και η στάση του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρή και χωρίς εκπτώσεις: ήττα πάση θυ­σία. Και το δικό του μοναδικό ποντάρισμα έμεινε η Ν.Δ.
♦ Στον πυρήνα των δανειστών και της τρόικας, καθώς το «άγνωστο» που εκ­προσωπεί γι’ αυτούς ο «ακραίος» ΣΥΡΙ­ΖΑ ερμηνεύεται κατά κανόνα ως άμε­σος κίνδυνος εκτροχιασμού ή ακύρω­σης του προγράμματος «διάσωσης» και... κηδεμονίας της χώρας, με συνέ­πειες οι οποίες υπερβαίνουν την Ελλά­δα. Η εκλογική επιβίωση της Ν.Δ. είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ προκειμένου να επιτευχθεί μετεκλογικά η συγκρό­τηση μιας κυβέρνησης
Συνεπώς, για όλους αυτούς του λό­γους, ανεξάρτητα από την ορθότητα του καθενός, ο «γάμος» Σαμαρά και Μπακογιάννη ήταν ο επιβεβλημένος μονόδρομος για το λεγόμενο «μνημονιακό» μέτωπο.
Ανεξάρτητα από τη σταθερότητά του, ο «ευρωπαϊκός» κεντροδεξιός πόλος έπρεπε, έστω στα... χαρτιά, να βάλει στην άκρη ακόμη και τις χαώδεις πολιτικές και προσωπικές διαφορές στο εσωτερικό του και να εμφανιστεί κατά το δυνατόν ενωμέ­νος.
Με αυτό το σκεπτικό η άκομψη και βίαιη αποψίλωση του ΛΑΟΣ από τα βασικά στελέχη του ήταν η απάντη­ση στις... υπερβολικές απαιτήσεις του Καρατζαφέρη για την επίτευξη μιας οικειοθελούς συνεργασίας.

Δεξιοκατάσταση...
Πώς όμως μια συμπαράταξη που στήθηκε κυριολεκτικά «στο πόδι» μπορεί να είναι βιώ­σιμη; Τα πράγματα δεν είναι ούτε εύκολα ούτε απλά.
1 Σε περίπτωση ήττας στις εκλογές, η Ν.Δ. μπαίνει σε μεγάλη περιπέτεια, δεδομένου ότι η σημερινή ηγεσία της δεν έχει ούτε την ηγεμονία ούτε τον πολιτικό έλεγχό της. Η πανσπερμία «σαμαρικών», «ντορικών», νυν και τέως ακροδεξιών, «καραμανλικών» και «ελεύθερων καβαλάρηδων», στελεχών δηλα­δή με πολλά ιδεολογικά, πολιτικά και προσω­πικά... νιτερέσα, δεν μπορεί, σε καμιά περί­πτωση, να εγγυηθεί όχι μόνο την ομαλή διευ­θέτηση του θέματος της ηγεσίας, αλλά ούτε καν την ιδεολογική και πολιτική ενότητα του κόμματος.
Ακόμη και η δημόσια παραδοχή περί ύπαρ­ξης αναταράξεων και στα δύο στρατόπεδα εξαιτίας του βιαστικού γάμου μεταξύ Ν.Δ. και Δημοκρατικής Συμμαχίας είναι ενδεικτική του κλίματος που θα επικρατήσει ύστερα από μια εκλογική ήττα.
2 Αλλά ακόμη και σε περίπτωση εκλογικής νίκης τα προβλήματα πολύ δύσκολα θα συγκαλυφθούν. Η αναγκαιότητα συνεργασιών για τη συγκρότηση κυβέρνησης θα επιτείνει τις εσωτερικές διαφορές πολιτικής αντίληψης.
♦ Πώς, για παράδειγμα, θα συγκεραστούν οι – κατηγορούμενες για «κρατισμό» – απόψεις του Σαμαρά και άλλων στη Ν.Δ. με τις αμιγώς νεοφιλελεύθερες της Μπακογιάννη και των φιλικών προς αυτήν στελεχών;
♦ Πώς θα διαμορφωθεί το – ασαφές σήμερα – πλαίσιο επαναδιαπραγμάτευσης με την τρό­ικα, το οποίο ακόμη και στο «μνημόνιο συνερ­γασίας» καταγράφεται τόσο αμήχανα ώστε να δείχνει ανύπαρκτο;
♦ Πώς θα συνυπάρξουν οι πολυάριθμες δια­σταυρούμενες, συγκρουόμενες και αντίρρο­πες προσωπικές φιλοδοξίες, οι οποίες θα δια­περνούν κάθε απόπειρα συγκερασμού και πο­λιτικής συμφωνίας;
Αν υπάρχει λοιπόν ένα πρώτο συμπέρασμα από τον βιαστικό και εξ ανάγκης εκλογικό γά­μο Σαμαρά και Μπακογιάννη, αυτό είναι ότι σύντομα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε... εμφύ­λιο και «ματωμένο γάμο».
Κατά μια άλλη εκδοχή, τα σημερινά ανεμομαζώματα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε διαβολοσκορπίσματα...
to pontiki