Αξίζει να την ξαναδούμε λίγο την τοσο δημοφιλή αυτή συζήτηση για το διαβόητο ευρωομόλογο. Ηδη, εκείνη που γίνεται στην Ευρώπη μετά την παραδοσιακά άνευρη άτυπη Κορυφή των Βρυξελλών – γιατί εκείνη που γίνεται σ’ εμάς είναι ούτως ή άλλως «από άλλον πλανήτη».
Στέκονται λοιπόν όλοι με σεβαστικό τρόπο μπροστά στην καταρχήν συζήτηση που άρχισε, και που στην Κορυφή του Ιουνίου μπορεί και να ολοκληρωθεί, γύρω από τα «ομόλογα έργου»,τα project bonds – μέσω Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων ή και απευθείας από την ΕΕ. Αποτελεί, βλέπετε, προανάκρουσμα των καθαυτό ευρωομολόγων/των eurobonds. Με μεγάλη προσοχή λύεται η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ Φρανσκουά Ολλαντ (ο οποίος μας εξήγησε ότι θεωρεί το ευρωομόλογο αρχή μιας νέας προσέγγισης της ΕΕ προς την ανάπτυξη) και Άνγκελας Μέρκελ/Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε (που το βλέπουν το ευρωομόλογο ως τέρμα μιας μακράς διαδικασίας, διαδικασίας ολοκλήρωσης της δημοσιονομικής σύγκλισης στην Ευρωζώνη). Γύρω τους διαμορφώνονται παρατάξεις στην Ευρώπη, που αναζητά τον χαμένο εαυτό της. Και στήνονται σενάρια. Και χαράσσονται γραμμές.
Θα προτείναμε όμως να το δούμε το πράγμα πιο απλά. Η Γερμανία σήμερα δανείζεται με κάτι κοντά στο 0% - άντε μέχρις 1% σε καμιά άτυχη στιγμή. Η Γαλλία δανείζεται με 3-3,5%. Η Ισπανία και η Ιταλία σηκώνουν κεφάλαια με 5-6%. Προσέξτε όμως την πελώρια, συγκλονιστική λεπτομέρεια. Οι Γερμανικές επιχειρήσεις, άμα το Βερολίνο δανείζεται με 0%, προσπορίζονται κεφάλαια με 3-3,55. Οι Γαλλικές, δεν βρίσκουν δανεισμό κάτω του 6%. Ε, οι Ισπανοί και οι Ιταλοί είναι ευτυχείς άμα δανείζονται κάτω από 10%. Όλοι αυτοί, δε, δανείζονται για να παράγουν, για να εξάγουν: συνειδητοποιούμε άραγε τι θα πει αυτό από πλευράς ανταγωνιστικότητας; Θα αφήσει η Γερμανία
από τα χέρια της το πελώριο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του φθηνού χρήματος; Θα αφεθεί η κυρία Μέρκελ να το αφήσει;
Αυτό – και όχι κάποιες χαλαρές «ειδεολογήσεις» ή «Ευρωπαϊσμοί» - είναι πίσω από την δύσκολη, την αργόσυρτη, την βαριά συζήτηση για τα Ευρωομόλογα. Εκεί. Σ’ αυτούς.
Αξίζει όμως να γυρίσουμε λίγο και σ’ εμάς. Εμείς, που λέτε, όταν θα ωριμάζει η συζήτηση αυτή θα χρειαστεί (α) να ξέρουμε αν θάμαστε στην Ευρωζώνη, (β) να γνωρίζουμε επιπρόσθετα αν θάμαστε στην ΕΕ, έτσι που το πάμε και (γ) να έχουμε όρθιο κάτι σαν τραπεζικό σύστημα. (Ειρήσθω εν παρόδω, ότι και «ομόλογα έργου» αν είναι να έχουμε, θα χρειαστεί – άμεσα, αυτό – να δούμε αν θάχουμε …έργα! Το θυμόσαστε το ζήτημα με το ξεκόλλημα των αυτοκινητοδρόμων; Το Καστέλλι; Τα λιμάνια; Τα περιφερειακά αεροδρόμια; Έχετε μήπως ακούσει να κινείται τίποτε σ΄ όλα αυτά τα μέτωπα;). Όμως το βαρύτερο είναι άλλο: εμείς μήπως τυχόν θυμόσαστε με τι επιτόκιο δανειζόμαστε; Με 2%, τώρα, θα πάει στο 2,5%, μετά το 2020 θα είναι στο 3% και κάτι. Μόλις! Από κάθε πλευρά, λοιπόν η συζήτηση για τα ευρωομόλογα για μας αποτελεί είτε γραφιμότητα/curiosum. Είτε πάλι πολιτική σάλτσα. Ο ΓΑΠ τουλάχιστον τάλεγε αυτά, τα περί ευρωομολόγου όταν (Α΄ Μνημόνιο) μας είχαν φορτώσει τα τιμωρητικά επιτόκια του 6%...
protagon.gr
Θα προτείναμε όμως να το δούμε το πράγμα πιο απλά. Η Γερμανία σήμερα δανείζεται με κάτι κοντά στο 0% - άντε μέχρις 1% σε καμιά άτυχη στιγμή. Η Γαλλία δανείζεται με 3-3,5%. Η Ισπανία και η Ιταλία σηκώνουν κεφάλαια με 5-6%. Προσέξτε όμως την πελώρια, συγκλονιστική λεπτομέρεια. Οι Γερμανικές επιχειρήσεις, άμα το Βερολίνο δανείζεται με 0%, προσπορίζονται κεφάλαια με 3-3,55. Οι Γαλλικές, δεν βρίσκουν δανεισμό κάτω του 6%. Ε, οι Ισπανοί και οι Ιταλοί είναι ευτυχείς άμα δανείζονται κάτω από 10%. Όλοι αυτοί, δε, δανείζονται για να παράγουν, για να εξάγουν: συνειδητοποιούμε άραγε τι θα πει αυτό από πλευράς ανταγωνιστικότητας; Θα αφήσει η Γερμανία
από τα χέρια της το πελώριο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του φθηνού χρήματος; Θα αφεθεί η κυρία Μέρκελ να το αφήσει;
Αυτό – και όχι κάποιες χαλαρές «ειδεολογήσεις» ή «Ευρωπαϊσμοί» - είναι πίσω από την δύσκολη, την αργόσυρτη, την βαριά συζήτηση για τα Ευρωομόλογα. Εκεί. Σ’ αυτούς.
Αξίζει όμως να γυρίσουμε λίγο και σ’ εμάς. Εμείς, που λέτε, όταν θα ωριμάζει η συζήτηση αυτή θα χρειαστεί (α) να ξέρουμε αν θάμαστε στην Ευρωζώνη, (β) να γνωρίζουμε επιπρόσθετα αν θάμαστε στην ΕΕ, έτσι που το πάμε και (γ) να έχουμε όρθιο κάτι σαν τραπεζικό σύστημα. (Ειρήσθω εν παρόδω, ότι και «ομόλογα έργου» αν είναι να έχουμε, θα χρειαστεί – άμεσα, αυτό – να δούμε αν θάχουμε …έργα! Το θυμόσαστε το ζήτημα με το ξεκόλλημα των αυτοκινητοδρόμων; Το Καστέλλι; Τα λιμάνια; Τα περιφερειακά αεροδρόμια; Έχετε μήπως ακούσει να κινείται τίποτε σ΄ όλα αυτά τα μέτωπα;). Όμως το βαρύτερο είναι άλλο: εμείς μήπως τυχόν θυμόσαστε με τι επιτόκιο δανειζόμαστε; Με 2%, τώρα, θα πάει στο 2,5%, μετά το 2020 θα είναι στο 3% και κάτι. Μόλις! Από κάθε πλευρά, λοιπόν η συζήτηση για τα ευρωομόλογα για μας αποτελεί είτε γραφιμότητα/curiosum. Είτε πάλι πολιτική σάλτσα. Ο ΓΑΠ τουλάχιστον τάλεγε αυτά, τα περί ευρωομολόγου όταν (Α΄ Μνημόνιο) μας είχαν φορτώσει τα τιμωρητικά επιτόκια του 6%...
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου