Δεν νομίζω, Αλέξη

Και ξαφνικά, το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα εξεμάνη εναντίον όλων όσων του ασκούν κριτική, που προφανώς δεν του αρέσει. Ένα μέρος αυτής της κριτικής μπορεί να είναι άδικη. Μπορεί, ακόμα, να είναι και κακόβουλη. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας, εάν δεν το έχει καταλάβει ακόμα, ηγείται ενός κόμματος που (το πως και το γιατί ας μην το συζητήσουμε τώρα...) μπορεί και να τερματίσει πρώτο στις επερχόμενες εκλογές. Πρέπει, λοιπόν, να είναι έτοιμος να δεχτεί όχι απλώς έντονη κριτική, αλλά και πολύ σκληρές ερωτήσεις σχετικά με το τι θα κάνει την επόμενη μέρα.

Σε τέτοιες ερωτήσεις, είναι υποχρεωμένος να απαντά, ακόμα και εάν δεν του αρέσει, ακόμα και εάν αισθανθεί ότι διατυπώνονται για να τον εκθέσουν. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να απαντήσει, όχι τόσο σε εκείνους που θα τον ψηφίσουν, αλλά σε εκείνους που δεν θα τον ψηφίσουν. Εχουν, κυρίως αυτοί, δικαίωμα να απαντηθούν όλες οι απορίες τους.
Είναι πασιφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να διαχειριστεί την μεγάλη ευθύνη που του φορτώνουν στους ώμους εκείνοι που τον ψηφίζουν. Κάθε του κίνηση πια, έχει να κάνει με όλο το έθνος, και όχι μόνο με την παρέα της Κουμουνδούρου που, μέχρι προχθές έπαιζε πολιτικό τάβλι και φώναζε εκ του ασφαλούς "όχι σε όλα".
Ακόμα: Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του εκτός του συστήματος, που με τόση ένταση επικρίνει και καταπολεμά. Μερτικό στην εξουσία, δεν είχαν μονάχα τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια. Έχουν και τα κόμματα που ήταν κομμάτι του πολιτικού κατεστημένου, ακόμα και εάν το αποδοκίμαζαν. Οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, για παράδειγμα, σε πολλές περιπτώσεις άσκησαν αθλιότερη εξουσία απ' ότι οι ηγεσίες πολλών υπουργείων. Διορισμοί και διευθετήσεις από την πίσω πόρτα δεν έγιναν μόνο με τη βούλα των κομμάτων της εξουσίας, αλλά και με μπιλιετάκια από εκτός εξουσίας χώρους.

Μέλη και οπαδοί του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου δεν δικαιούνται σήμερα να διατηρούν τον ίδιο "τίτλο", αφού είναι γνωστό ότι σε πολλές περιπτώσεις, όπως πχ στα Πανεπιστήμια, ο εξουσιαστικός τους ρόλος ήταν αδιαμφισβήτητος, τραμπούκικος και αντιδημοκρατικός. Υπάρχουν ομάδες, και είναι γνωστό αυτό, που κατάντησαν έναντι αμοιβής, να προσφέρουν προστασία - μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Και υπάρχουν και κόμματα που, εάν δεν ενεθάρρυναν κιόλας τέτοιες πρακτικές, σίγουρα έκαναν τα στραβά μάτια, και κέρδισαν σήμερα την υποστήριξή τους.

Η Ελλάδα - και αυτό φαίνεται κάθε μέρα όλο και πιο καθαρά - γονάτισε από όλους όσοι είχαν κομματική και συνδικαλιστική ανάμιξη στα κοινά. Η ... ποσόστωση της ευθύνης, σαφώς διαφέρει. Αλλά αναμάρτητος δεν είναι κανείς.
Οι εκλογές που έρχονται θα έχουν και αυτές χαρακτήρα διαμαρτυρίας. Πολύς είναι ο κόσμος που είναι θυμωμένος. Πρώτα-πρώτα, με τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι αμέτρητοι εκείνοι που θα ψηφίσουν "κάτι", για να μην ψηφίσουν "κάτι άλλο". Τσαντισμένοι Νεοδημοκράτες - κυρίως του συνδικαλιστικού της χώρου - πήγαν, και θα πάνε ξανά, σούμπιτοι στον Καμμένο, και ας μην τον έχουν σε καμία εκτίμηση. Όμοια συμπεριφέρθηκαν και θα συμπεριφερθούν ξανά οι άλλοτε μουτζαχεντίν συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Θα πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, πακέτο με τους στρατούς τους και την πελατεία τους.
Η πελατεία, ακόμα ζεί! Στην Ελλάδα της κρίσεως και της χρεοκοπίας. Ακόμα ζει! Μπορεί να μην πιστεύει πια ότι κάποιο κόμμα θα της διορίσει πάλι τα παιδιά της, αλλά ελπίζει ότι, με το χάος που και η ίδια θα προκαλέσει, θα καταφέρει ή να καθυστερήσει το αναπόφευκτο, ή να διατηρήσει τουλάχιστον μερικά από εκείνα που θεωρεί κεκτημένα της. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί, και σε αυτές τις εκλογές, ο ρόλος της "θυμωμένης πελατείας"...
Όμως, υπάρχει ακόμα, ευτυχώς, και μια σημαντική μερίδα αυτής της κοινωνίας, που είναι και αυτή θυμωμένη, αλλά ουδέποτε ήταν και ούτε θα γίνει ποτέ πελατεία κανενός. Αυτή η μερίδα, λοιπόν έχει δικαίωμα να αξιώνει από τον κ. Τσίπρα, αλλά και όσους ευαγγελίζονται έναν άλλον δρόμο εξόδου από την κρίση, όπως λένε, να μας πουν καθαρά, με σοβαρότητα και με επιχειρήματα, (και όχι σαχλαμάρες του τύπου «η Ευρώπη αλλάζει»), ποιος είναι αυτός ο άλλος δρόμος, πως θα είναι το κάθε μας βήμα, ποιοι θα είναι υπεύθυνοι σε κάθε τομέα, και πόσο χρόνο θα κρατήσει αυτή η πορεία.
Ένα κόμμα που αύριο-μεθαύριο μπορεί να κληθεί να κυβερνήσει, δεν δικαιούται να καλέσει από την επόμενη μέρα τον κόσμο του να ξανακατέβει στα πεζοδρόμια. Πρέπει να είναι τόσο υπεύθυνη η στάση του, ώστε να καταφέρει αυτό που δεν κατάφεραν μέχρι τώρα όλοι οι υπόλοιποι. Δηλαδή, να περνάει ο κόσμος περισσότερο χρόνο στις δουλειές του και λιγότερο στους δρόμους. Μπορεί; Δεν νομίζω, Αλέξη!
protagon.gr