Η Ελλάδα έχασε πριν ξεκινήσει ο «πόλεμος»

«Η συντεταγμένη χρεοκοπία της Ελλάδας έχει ήδη ξεκινήσει». Δεν το λέει ο πρώτος τυχόν καταστροφολόγος και επαγγελματίας υπονομευτής των προσπαθειών της ελληνικής κυβέρνησης. Το λένε και το γράφουν καθημερινά πια αρθρογράφοι, ειδικοί και άνθρωποι εντός του στενού κύκλου που παίζουν με τις αποφάσεις τους το μεγάλο παγκόσμιο οικονομικό- πολιτικό παιχνίδι.

Ειδικά το επόμενο διάστημα επιβάλλεται μια προσεκτική ενασχόληση με τα όσα γράφονται και λέγονται απ όλους αυτούς καθώς ανάμεσα στις λέξεις και τις γραμμές σκιαγραφείται ένα μεγάλο παιχνίδι στο οποίο η χώρα μας δε λαμβάνει καν μέρος σαν κομπάρσος, αλλά σαν πιόνι.
Επτωχεύσατε... δυστυχώς!
Μόνο στην περίπτωση που η διαγραφή του ελληνικού χρέους είναι της τάξεως του 50% με 60% σε αυτή την περίπτωση θα είχε η χώρα μια προοπτική», επεσήμανε χτες , ο κ.Φουστ, σύμβουλος του Β.Σοιμπλε, προσθέτοντας ότι και μετά το «κούρεμα» η Ελλάδα θα χρειαστεί μια δεκαετία για να ανακάμψει.
Η χώρα έχει μπροστά της μια πολύ δύσκολη διαδικασία προσαρμογής. Το ζητούμενο είναι, αυτή η διαδικασία και οι συνέπειές της να είναι «κάπως ανεκτές» στους Έλληνες όπως επίσης και στους πιστωτές, που θα χάσουν μέρος των δανείων που έχουν δώσει.

«Η ελεγχόμενη πτώχευση, εκτιμά ο κ. Φουστ, θα ξεκαθάριζε το τοπίο, θα οδηγούσε στην επανάκτηση της σιγουριάς για τους ξένους επενδυτές και θα περιόριζε τα βάρη τα οποία θα πρέπει να επωμισθεί ο ελληνικός λαός».
Ερωτηθείς αν η περικοπή του χρέους θα είναι απότομη, ο Κλέμενς Φουστ απαντά, «Δεν νομίζω ότι θα γίνει μονομιάς. Πιστεύω ότι η μείωση του χρέους θα γίνει βήμα προς βήμα. Θα είναι μια διαδικασία
που θα διαρκέσει χρόνια».
Ο μεγαλύτερος ίσος πονοκέφαλος μιας πτώχευσης από οικονομικής πλευράς είναι το τι μέλει γενέσθαι με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, καθώς οι τράπεζες έχουν στην κατοχή τους ελληνικά κρατικά ομόλογα ύψους 67 δισ. ευρώ.
«Σε περίπτωση πτώχευσης θα πρέπει οι ελληνικές τράπεζες να ανακεφαλαιοποιηθούν. Αυτό θα εξασφαλισθεί μάλλον μόνον μέσω του ευρωπαϊκού ταμείου στήριξης, EFSF, όταν αυτό αρχίσει να λειτουργεί, μετά την επικύρωση του σχετικού συμφώνου από τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών μελών της ευρωζώνης», σημειώνει.
Διαγραφή ζημιών
Δεδομένης της ελληνικής πτώχευσης και προκειμένου να περιοριστεί η δυναμική του ντόμινο, υπέρ της διαγραφής του ελληνικού χρέους τάχθηκε ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, στη συνέντευξη που παραχώρησε το βράδυ στη γαλλική τηλεόραση.
«Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα», δήλωσε, «βλέπουμε ότι το χρέος είναι τεράστιο και θα πρέπει με κάθε τίμημα, εκτός από το τίμημα της στασιμότητας και της ύφεσης, να το μειώσουμε… Η Ελλάδα έχει πτωχύνει. Μπορούμε να πούμε ότι οι Ελληνες θα πρέπει να πληρώσουν μόνοι τους, όμως δεν μπορούν. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι εφόσον είμαστε σε μια Ενωση, θα τα μοιραστούμε». Ο Στρος-Καν κατηγόρησε τους Ευρωπαίους ότι «δεν έχουν εκτιμήσει το εύρος» της κρίσης που πλήττει ολόκληρη την ευρωζώνη, ότι «δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά το σπρώχνουν» σκηνικό παγκόσμιου πολέμου.
Προφανώς η λεγόμενη αλληλεγγύη στην Ευρωπαική Ενωση αλλά και στο Διεθνές Σύστημα γενικότερα, είναι λέξη κενή περιεχομένου, όπως πάντοτε. Η ιστορία έχει αποδείξει με δύο παγκόσμιους πολέμους και αμέτρητες άλλες τοπικές συγκρούσεις, επεμβάσεις και εισβολές ότι κυρίως οι οικονομικές διαφορές εξακολουθούν να λύνονται με αίμα. Σήμερα στο παγκόσμιο σκηνικό παίκτες και πιόνια μοιάζουν να λαμβάνουν τις θέσεις τους, όπως επιγραμματικά σκιαγραφείται παρακάτω.
«Τα οικονομικά σχετικά υγιή κράτη (δύσκολα να θεωρήσει κανείς υγιές ένα κράτος όπως η Γερμανία, με χρέος που πλησιάζει το 90% του ΑΕΠ της, σαν αποτέλεσμα της διάσωσης των τραπεζών της), είναι δύσκολο να βοηθήσουν και τις αδύναμες χώρες (στην περίπτωση της Ευρωζώνης την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Ιταλία, το Βέλγιο κλπ.), και τις τράπεζες τους – τόσο τις ξένες, όσο και τις δικές τους. Παράλληλα, τα οικονομικά αδύναμα κράτη, αλλά πανίσχυρα στρατιωτικά (όπως οι Η.Π.Α.), είναι επίσης δύσκολο να διασώσουν τον εαυτό τους, τους εργαζομένους πολίτες, τις παραγωγικές επιχειρήσεις τους και τις τράπεζες τους – κυρίως λόγω της έντονης αποβιομηχανοποίησης και του μεγέθους τους.
Από την άλλη πλευρά οι Πολίτες, ειδικά αυτοί των χωρών της Ευρωζώνης, πιθανόν να μην έχουν τη διάθεση να φορολογούνται συνεχώς περισσότερο, για να διασώζουν τα αδύναμα κράτη και τις τράπεζες τους, καθώς επίσης για να χρηματοδοτήσουν μία ακόμη αχόρταγη κρατική μηχανή – όπως υποθέτουν πως θα είναι αυτή των ενδεχομένων Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Κατά την άποψη μας λοιπόν, εάν δεν επιλεχθούν άμεσα καθαρές, βιώσιμες λύσεις, οι οποίες να εξασφαλίζουν παράλληλα τόσο την αναδιάρθρωση, όσο και τον πλήρη έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τέρατος, με το διαχωρισμό των επενδυτικών από τις εμπορικές τράπεζες (Glass-Steagall Act), με στοχευμένες κρατικοποιήσεις ή/και με «κατατμήσεις» τραπεζών, το παιχνίδι θα φτάσει σύντομα στο τέλος του – όπου με βάση τις ιστορικές εμπειρίες, μάλλον θα συνοδευθεί από εμφύλιες αντιπαραθέσεις, από κοινωνικές αναταραχές, από αιματηρές λαϊκές επαναστάσεις, από έντονες διακρατικές αντιπαλότητες και από ξαφνικούς πολέμους».
Που τοποθετείται η Ελλάδα μέσα σ αυτόν το χαμό; Κατεστραμμένη οικονομικά, διαλυμένη πολιτικά, εξ αρθρωμένη κοινωνικά, έχει ήδη χάσει τον πόλεμο πριν καν ξεκινήσει...
to pontiki