Με ζώνουνε τα φίδια

Δεν ξέρω αν το μοιράζομαι και με άλλους, εμένα πάντως τις τελευταίες εβδομάδες (ιδιαίτερα μετά το βίντεο του Στρος-Κάν που είδαμε στην εκπομπή του Λαζόπουλου), με έχουνε ζώσει τα φίδια. Βλέπω και την Όλγα με τον Πρετεντέρη και τον Καψή να τα έχουνε βάψει μαύρα, βλέπω την Σία, την Κατερίνα (Ακριβοπούλου), τον Παπαχελά, τον Πορτοσάλτε και όλους τους συμμετέχοντες στο εξαιρετικό αυτό team των Ειδήσεων να ανησυχούν πια εμφανώς (και με μία διάθεση άκρως «επείγουσα») στον ΣΚΑΙ, διαβάζω στο internet τα σχετικά, παρακολουθώ, μαθαίνω, διαψεύδομαι, επιβεβαιώνομαι – βρίσκομαι όμως σε μία συνεχή επαφή με αυτήν την χιονοστιβάδα των εξελίξεων. Της αδιανόητης αυτής περιπέτειας στην οποία μας ενέπλεξε με δική του πρωτοβουλία ο αποδειχθείς πια ξεκάθαρα ψεύτης σημερινός πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουνε». Ο δήθεν «σοβαρός», ορθολογιστής και «πανεπιστημιακός» Γιώργος Παπανδρέου - που τελικά αποδεικνύεται πιο επικίνδυνα λαοπλάνος και από τον παππού του αλλά και από τον πατέρα του ακόμα που ήταν ο αδιαφιλονίκητος champion στο σπορ αυτό της «μπαλκονάτης» (τότε ακόμα ) δημαγωγίας.

Γράφω σχεδόν καθημερινά πια (δημοσίως εννοώ) γιατί νοιώθω πως από ώρα σε ώρα θα βρεθούμε μπροστά σε μια πολύ σκληρή, ραγδαία εξελισσόμενη οικονομικό-δημοσιονομική καταστροφή, που θα πρέπει να μας βρει σε ακραία εγρήγορση, όσο το δυνατόν ενωμένους και αποφασισμένους να την ξεπεράσουμε σαν λαός, κράτος, έθνος. Δεν γίνεται να δανειζόμαστε πια άλλο, τα ψέματα τελειώσανε. Ότι καταφέρνουμε να βγάζουμε από την εργασία μας και την προσφορά μας στο κοινωνικό (παγκοσμιοποιημένο) σύνολο, αυτό θα είναι πια η αμοιβή μας και βάσει αυτής της αρχής θα πορευτούμε. Δεν μιλάω για τους «πλούσιους» και τους «πολυεκατομμυριούχους» βέβαια. Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα- απλώς «παίζουνε» πολύ προσεκτικά σε αυτή τη φάση και «απέχουν». Μιλάω για το 90% των καθημερινά εργαζομένων Ελλήνων : Γι’ αυτούς δηλαδή που έχουν ήδη ματώσει από τα πειράματα που γίνονται στην πλάτη μας, και για αυτούς που θα ματώσουν άμεσα – σε, λίγες πια, μέρες η εβδομάδες.

Πρόταση δεν έχω: Μόνο μία. Να ξεγράψουμε (και ας τους «συγχωρέσουμε» αν θέλουμε κιόλας, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του ο καθένας από μάς) τους πολιτικούς και το περιβάλλον τους που άσκησαν εξουσία τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον. Να κοιτάμε ψηλά μήπως κάτι πέσει από τον ουρανό και χαμηλά μήπως οι άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν είναι οι σιωπηλοί, σοβαροί, σκληρά εργαζόμενοι, σωστοί και καθαροί τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που αυτή τη στιγμή ήδη μας έχουν αφήσει πίσω -με όλη την φριχτή διαφθορά και αποτυχία μας. Αυτούς που στήνουν καινούργιες δουλειές, πάνω σε καινούργιες εφαρμόσιμες και επικερδείς (μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον) ιδέες, χωρίς καθόλου να «κολλάνε» στο Ελληνικό χρέος και στο πως θα το διαχειριστούν αυτοί που οδήγησαν τον τόπο στην ανυποληψία και την – σχεδόν - ομαδική κατάθλιψη.

Η «Πολιτική ζωή» με τη μορφή που είχε το πανηγύρι της λαμογιάς και της ρεμούλας μέχρι προχτές, δεν υπάρχει πια. Το έχουν καταλάβει όλοι οι «πολιτικοί καριέρας» - μηδενός εξαιρουμένου. Όλα είναι τώρα στα χέρια της κοινωνίας, στο πώς θα αποφασίσει να αντιδράσει για να απαλλαγεί πια για πάντα από όλες αυτές τις βδέλλες που συναποτελούν το βδέλυγμα της «εξουσίας».
protagon.gr