Πρέπει και η Αριστερά να κάνει το ίδιο; Να συσπειρωθεί όπως συσπειρώνεται η Δεξιά; Έτσι που να σχηματιστούν δύο μέτωπα τα οποία θα συγκρουστούν στις επερχόμενες εκλογές; ΄Ισως. Βέβαια, η Αριστερά ήταν πάντα πιό ψαγμένη απ΄τη λογική του μαντριού που ανέπτυξε με επιτυχία ο Ευάγελος Αβέρωφ: «όποιος φεύγει απ΄το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Το αποτέλεσμα ήταν να αποφεύγει μεν τις πλαστές ενότητες αλλά να παρουσιάζεται και να είναι πολυδιασμασμένη, έτσι που οι μη στρατευμένοι ψηφοφόροι, οι πιό «χαλαροί» που θα μπορούσαν να την επιλέξουν ως άλλη πρόταση, να μπερδεύονται τόσο ως προς τους λόγους της πολυδιάσπασης όσο και ως προς την δυνατότητά της να κυβερνήσει. Αν τώρα είναι
προ των πυλών, τόσο «προ» που η παραδοσιακή Δεξιά σε όλες τις μορφές της εξετάζει τρόπους κοινής εμφάνισης για αν διατηρήσει την εξουσία, ίσως αξίζει να δοκιμάσει τη λογική του μετώπου.
Ξέροντας απο πριν την απάντηση του ΚΚΕ («εμείς δεν είμαστε αριστεροί είμαστε κομμουνιστές») όσο κι αν στοιχίζει εκλογικά στο ΚΚΕ αυτή η στάση, θα δημιουργήσει ισχυρό ηθικό και πολιτικό δίλημμα στους φίλους του ΚΚΕ που δεν θα αντιλαμβάνονται γιατί να μην έρθει μια αριστερή κυβέρνηση στην εξουσία και ακόμα περισσότερο γιατί την ώρα που η Δεξιά συσπειρώνεται να μην κάνουν κι εκείνοι το ίδιο. Πρέπει βέβαια να δεχτεί κανείς ότι αλλιώς βλέπει τα πράγματα τόσο ένας αριστερός πολιτικός σχηματισμός κι ένας αριστερός ψηφοφόρος, απο έναν δεξιό σχηματισμό κι ένα δεξιό ψηφφόρο. Για τον δεξιό σχηματισμό/ψηφοφόρο η εξουσία είναι αυτονόητη γιατί πάντα ή σχεδόν πάντα την είχε, είναι αυτοσκοπός. Άρα δεν έχει μεγάλο πρόβλημα να βάλει στην άκρη τις αντιθέσεις και τα πρόσκαιρα προσωπικά ή άλλα μίση ποροκειμένου να μείνει στην εξπουσδία, αλλά συγχρόνως να κλείσει και το δρόμο στην επερχόμενη αριστερά. Αυτό το δεύτερο σκέλος είναι εξίσου ισχυρό μια και συνάδει με τις ιδέες, τις αρχές και την καταγωγή του: Για τον δεξιό ψηφοφόρο η άνοδος της αριστεράς στην εξουσία (που σημειωτέον δεν έχει συμβεί από τότε που υπάρχει αριστερά και μετέχει σε εκλογές) είναι κάτι σαν εφιάλτης. Για τον αριστερό ψηφοφόρο είναι απλώς κατάσταση. Δυσάρεστη, αλλά κατάσταση. Ο αριστερός ψηφοφόρος έμαθε να χαίρεται τα κεντρώα διαλείμματα όχι επειδή ήταν δικές του νίκες, αλλά επειδή έσπαγαν λίγο τη μονοτονία και τον φόβο της δεξιάς κυριαρχίας. Σήμερα, μετά τα μνημόνια και την καθεστωτική ταύτιση με το πλέγμα των ποικιλώνυμων ξένων εντολών και αποφάσεων, η Αριστερά έχει αποκτήσει ευρύτερο ακροατήριο με αποτέλεσμα να είναι κοντά στην κατάκτηση της εξουσίας και στον σχηματισμό της πρώτης μη δεξιάς ή κεντρώας κυβέρνησης. Αυτό απο μόνο του ως προοπτική φοβίζει τη Δεξιά και τα κομμάτια της, κυρίως εκείνα που κυβερνούν. Να επισημάνουμε εδώ ότι τις προσκλήσεις προς όλα τα δεξιά σχήματα να συνεργαστούν (αν όχι να επιστρέψουν) στη Νέα Δημοκρατία, δεν τις κάνουν «κανονικοί» νεοδημοκράτες ούτε στελέχη αυτής της παράταξης. Τα στελέχη σιωπούν. Δεν τις κάνουν ούτε καν έμπιστα στελέχη του Αντ. Σαμαρά. Οι προσκλήσεις γίνονται από πρόσφατες κινητικές μετεγγραφές από την ακροδεξιά που άλλωστε τραβούν και το κάρο της μνημονιακής κυβέρνησης, μόνοι εδώ και πολύ καιρό, αφού οι δεξιοί πολιτικοί δεν θέλουν να ταυτιστούν με ό,τι συμβαίνει. Ο Μ. Βορίδης και ο Α.Γεωργιάδης καλούν τον Γ. Καρατζαφέρη και το ΛΑΟΣ, τον Π. Καμένο και τον Ανεξάρτητους Έλληνες, τον κ. Ζώη, τον κ. Πολύδωρα, τους εκτός κυβέρνησης δεξιούς . Τις κάνουν αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα γιατί τίποτα δεν είχαν και πριν τους στεγάσει στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Κι απ΄το τίποτα, από εκφραστές μορφών της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, βρέθηκαν υπουργοί, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, μπορεί και διάδοχοι για την ηγεσία μιας μεγάλης Δεξιάς. Λίγο είναι; Καθόλου. Το απελπισμένο άνοιγμα της κυβερνώσας Νεάς Δημοκρατίας μπροστά στον κίνδυνο να έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ το εξέφρασε εύγλωττα ο Αδ. Γεωργιάδης μιλώντας (19 Αυγούστου 2014) στο Μέγκα: «Τώρα όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε στην ελληνική κοινωνία ως δεξιοί και καταλαβαίνουμε ότι το να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα είναι μια καταστροφή για τον τόπο, έχουμε την ευθύνη να συνεννοηθούμε», δήλωσε. Το ίδιο περίπου είχε πει πριν λίγες μέρες ο Γ. Καρατζαφέρης: «Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην έρθει ο Τσίπρας στην εξουσία», είχε πει στις 13 Αυγούστου δίνοντας πνοή στις ελπίδες για συγκρότηση δεξιού μετώπου.
Ίδια απάντηση;
Κατά μία άποψη η Αριστερά δεν θα πρέπει να κάνει την ίδια ή ανάλογη κίνηση στο βαθμό που η προσπάθεια δεξιάς συσπείρωσης θα λειτουργήσει απο μόνη της ενοποιητικά για τον κόσμο της ευρύτερης αριστεράς χωρίς μάλιστα να μπαίνει το στοιχείο του κομματικού προσδιορισμού, κάτι που συχνά εμποδίζει τις προσεγγίσεις. Σύμφωνα με αυτή την άποψη η απειλή για τον δημοκρατικό κόσμο από την εμφάνιση μιας ίσχυρής έστω και με αντιφάσεις Δεξιάς θα είναι τόσο μεγάλη ώστε εξ αντανακλάσεως θα στραφεί προς την αριστερή λύση χωρίς το μεγάλο κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) της λύσης αυτής να βγάλει ντελάλη περί αριστερού μετώπου. Επιπλέον, κάτι τέτοιο θα απελευθερώσει σε σημαντικό βαθμό ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ να στραφούν προς την αριστερή λύση αφού δεν θα είναι αναγκασμένοι να μετάσχουν στο ένα ή το άλλο μέτωπο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει υιοθετήσει ή διαλαλήσει τη λογική του αριστερού μετώπου αλλά θα λειτουργήσει ως «πολιτική φιλοξενία» στους αντιδεξιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που δεν θα θελήσουν να ταυτιστούν δημόσια με τον ένα ή τον άλλο χώρο.
Ο αντίλογος στην άποψη αυτή λέει ότι δεν υπάρχουνπιά αντιδεξιοί ψηφοφόροι στο 8% που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, όσοι ήταν να φύγουν έχουν ήδη φύγει για άλλού και κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ. ΄Οσοι έμειναν εγκρίνουν την επιλογή της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ θέλοντας απλώς σταθερότητα και παραμονή «στα πράγματα». Έτσι κι αλλιώς η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προσδιοριστεί απο την ταυτότητα των ψηφοφόρων που παρέμειναν στο ΠΑΣΟΚ μια και οι προσκλήσεις της Αριστεράς για στήριξη έχουν να κάνουν κυρίως με προγράμματα, χώρους και προσωπικότητες, όχι τόσο με οργανωμένα (λιγότερο ή περισσότερο) κόμματα. 'Αλλωστε αν η ΝΔ κινηθεί μέχρι τέλους (μέχρι δηλαδή την προκήρυξη των εκλογών ή και κατά την προεκλογική περίοδο) στο μοτίβο του φόβου «η αριστερά έρχεται» με τη γνωστή καταστροφολογική στήριξη μεγάλων ΜΜΕ («επιστροφή στη δεκαετία του 50, κάρα και μουλάρια αντί για αυτοκίνητα, τέλος τα ταξίδια, τα καύσιμα, τα φάρμακα, το ψωμί» κ.λ.π.) ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων θα αποτελεί την άλλη λύση απέναντι σε όλα αυτά που συνέβησαν στους πολίτες και τη χώρα απο το 2010 και μετά.
http://tvxs.gr/
προ των πυλών, τόσο «προ» που η παραδοσιακή Δεξιά σε όλες τις μορφές της εξετάζει τρόπους κοινής εμφάνισης για αν διατηρήσει την εξουσία, ίσως αξίζει να δοκιμάσει τη λογική του μετώπου.
Ξέροντας απο πριν την απάντηση του ΚΚΕ («εμείς δεν είμαστε αριστεροί είμαστε κομμουνιστές») όσο κι αν στοιχίζει εκλογικά στο ΚΚΕ αυτή η στάση, θα δημιουργήσει ισχυρό ηθικό και πολιτικό δίλημμα στους φίλους του ΚΚΕ που δεν θα αντιλαμβάνονται γιατί να μην έρθει μια αριστερή κυβέρνηση στην εξουσία και ακόμα περισσότερο γιατί την ώρα που η Δεξιά συσπειρώνεται να μην κάνουν κι εκείνοι το ίδιο. Πρέπει βέβαια να δεχτεί κανείς ότι αλλιώς βλέπει τα πράγματα τόσο ένας αριστερός πολιτικός σχηματισμός κι ένας αριστερός ψηφοφόρος, απο έναν δεξιό σχηματισμό κι ένα δεξιό ψηφφόρο. Για τον δεξιό σχηματισμό/ψηφοφόρο η εξουσία είναι αυτονόητη γιατί πάντα ή σχεδόν πάντα την είχε, είναι αυτοσκοπός. Άρα δεν έχει μεγάλο πρόβλημα να βάλει στην άκρη τις αντιθέσεις και τα πρόσκαιρα προσωπικά ή άλλα μίση ποροκειμένου να μείνει στην εξπουσδία, αλλά συγχρόνως να κλείσει και το δρόμο στην επερχόμενη αριστερά. Αυτό το δεύτερο σκέλος είναι εξίσου ισχυρό μια και συνάδει με τις ιδέες, τις αρχές και την καταγωγή του: Για τον δεξιό ψηφοφόρο η άνοδος της αριστεράς στην εξουσία (που σημειωτέον δεν έχει συμβεί από τότε που υπάρχει αριστερά και μετέχει σε εκλογές) είναι κάτι σαν εφιάλτης. Για τον αριστερό ψηφοφόρο είναι απλώς κατάσταση. Δυσάρεστη, αλλά κατάσταση. Ο αριστερός ψηφοφόρος έμαθε να χαίρεται τα κεντρώα διαλείμματα όχι επειδή ήταν δικές του νίκες, αλλά επειδή έσπαγαν λίγο τη μονοτονία και τον φόβο της δεξιάς κυριαρχίας. Σήμερα, μετά τα μνημόνια και την καθεστωτική ταύτιση με το πλέγμα των ποικιλώνυμων ξένων εντολών και αποφάσεων, η Αριστερά έχει αποκτήσει ευρύτερο ακροατήριο με αποτέλεσμα να είναι κοντά στην κατάκτηση της εξουσίας και στον σχηματισμό της πρώτης μη δεξιάς ή κεντρώας κυβέρνησης. Αυτό απο μόνο του ως προοπτική φοβίζει τη Δεξιά και τα κομμάτια της, κυρίως εκείνα που κυβερνούν. Να επισημάνουμε εδώ ότι τις προσκλήσεις προς όλα τα δεξιά σχήματα να συνεργαστούν (αν όχι να επιστρέψουν) στη Νέα Δημοκρατία, δεν τις κάνουν «κανονικοί» νεοδημοκράτες ούτε στελέχη αυτής της παράταξης. Τα στελέχη σιωπούν. Δεν τις κάνουν ούτε καν έμπιστα στελέχη του Αντ. Σαμαρά. Οι προσκλήσεις γίνονται από πρόσφατες κινητικές μετεγγραφές από την ακροδεξιά που άλλωστε τραβούν και το κάρο της μνημονιακής κυβέρνησης, μόνοι εδώ και πολύ καιρό, αφού οι δεξιοί πολιτικοί δεν θέλουν να ταυτιστούν με ό,τι συμβαίνει. Ο Μ. Βορίδης και ο Α.Γεωργιάδης καλούν τον Γ. Καρατζαφέρη και το ΛΑΟΣ, τον Π. Καμένο και τον Ανεξάρτητους Έλληνες, τον κ. Ζώη, τον κ. Πολύδωρα, τους εκτός κυβέρνησης δεξιούς . Τις κάνουν αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα γιατί τίποτα δεν είχαν και πριν τους στεγάσει στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Κι απ΄το τίποτα, από εκφραστές μορφών της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, βρέθηκαν υπουργοί, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, μπορεί και διάδοχοι για την ηγεσία μιας μεγάλης Δεξιάς. Λίγο είναι; Καθόλου. Το απελπισμένο άνοιγμα της κυβερνώσας Νεάς Δημοκρατίας μπροστά στον κίνδυνο να έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ το εξέφρασε εύγλωττα ο Αδ. Γεωργιάδης μιλώντας (19 Αυγούστου 2014) στο Μέγκα: «Τώρα όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε στην ελληνική κοινωνία ως δεξιοί και καταλαβαίνουμε ότι το να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα είναι μια καταστροφή για τον τόπο, έχουμε την ευθύνη να συνεννοηθούμε», δήλωσε. Το ίδιο περίπου είχε πει πριν λίγες μέρες ο Γ. Καρατζαφέρης: «Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην έρθει ο Τσίπρας στην εξουσία», είχε πει στις 13 Αυγούστου δίνοντας πνοή στις ελπίδες για συγκρότηση δεξιού μετώπου.
Ίδια απάντηση;
Κατά μία άποψη η Αριστερά δεν θα πρέπει να κάνει την ίδια ή ανάλογη κίνηση στο βαθμό που η προσπάθεια δεξιάς συσπείρωσης θα λειτουργήσει απο μόνη της ενοποιητικά για τον κόσμο της ευρύτερης αριστεράς χωρίς μάλιστα να μπαίνει το στοιχείο του κομματικού προσδιορισμού, κάτι που συχνά εμποδίζει τις προσεγγίσεις. Σύμφωνα με αυτή την άποψη η απειλή για τον δημοκρατικό κόσμο από την εμφάνιση μιας ίσχυρής έστω και με αντιφάσεις Δεξιάς θα είναι τόσο μεγάλη ώστε εξ αντανακλάσεως θα στραφεί προς την αριστερή λύση χωρίς το μεγάλο κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) της λύσης αυτής να βγάλει ντελάλη περί αριστερού μετώπου. Επιπλέον, κάτι τέτοιο θα απελευθερώσει σε σημαντικό βαθμό ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ να στραφούν προς την αριστερή λύση αφού δεν θα είναι αναγκασμένοι να μετάσχουν στο ένα ή το άλλο μέτωπο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει υιοθετήσει ή διαλαλήσει τη λογική του αριστερού μετώπου αλλά θα λειτουργήσει ως «πολιτική φιλοξενία» στους αντιδεξιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που δεν θα θελήσουν να ταυτιστούν δημόσια με τον ένα ή τον άλλο χώρο.
Ο αντίλογος στην άποψη αυτή λέει ότι δεν υπάρχουνπιά αντιδεξιοί ψηφοφόροι στο 8% που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, όσοι ήταν να φύγουν έχουν ήδη φύγει για άλλού και κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ. ΄Οσοι έμειναν εγκρίνουν την επιλογή της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ θέλοντας απλώς σταθερότητα και παραμονή «στα πράγματα». Έτσι κι αλλιώς η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προσδιοριστεί απο την ταυτότητα των ψηφοφόρων που παρέμειναν στο ΠΑΣΟΚ μια και οι προσκλήσεις της Αριστεράς για στήριξη έχουν να κάνουν κυρίως με προγράμματα, χώρους και προσωπικότητες, όχι τόσο με οργανωμένα (λιγότερο ή περισσότερο) κόμματα. 'Αλλωστε αν η ΝΔ κινηθεί μέχρι τέλους (μέχρι δηλαδή την προκήρυξη των εκλογών ή και κατά την προεκλογική περίοδο) στο μοτίβο του φόβου «η αριστερά έρχεται» με τη γνωστή καταστροφολογική στήριξη μεγάλων ΜΜΕ («επιστροφή στη δεκαετία του 50, κάρα και μουλάρια αντί για αυτοκίνητα, τέλος τα ταξίδια, τα καύσιμα, τα φάρμακα, το ψωμί» κ.λ.π.) ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων θα αποτελεί την άλλη λύση απέναντι σε όλα αυτά που συνέβησαν στους πολίτες και τη χώρα απο το 2010 και μετά.
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου