Πώς μετριέται η ζωή;

«Το θετικό είναι ότι δεν έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές». Αυτή η πρόταση ακουγόταν σαν αντίλαλος καθ’ όλη τη διάρκεια των σταθερών ανταποκρίσεων από τις φλεγόμενες περιοχές. Αχαΐα, Πρέβεζα, Ζάκυνθος, Χίος. Και τις δεκάδες άλλες, μέσα σε λίγα 24ωρα. Ευτυχώς. Εκεί που φθάσαμε. Γιατί, εν τω μεταξύ, σε αυτούς τους τόπους έχουν καεί σπίτια, περιουσίες, επιχειρήσεις, ζώα, θερμοκήπια, κάθε λογής πανίδα και χλωρίδα. Και οι ελπίδες για το αύριό τους. Ακούμε τις ονομασίες τους επειδή καίγονται. Συχαινά, Αρλόη, Ξερόλακα, Γυμνότοπος, Φιλιππιάδα, Ζηρός. Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Κάποια τα ακούμε πρώτη φορά. Κάποια άλλα όχι. Προάστια αστικού ιστού, ορεινοί οικισμοί, δάση, περιοχές Natura. Εκεί φθάσαμε. Ζωές που χάθηκαν; Καμία, ευτυχώς. Περιουσίες που καταστράφηκαν; Δεκάδες, εκατοντάδες ίσως. Στρέμματα που κάηκαν; Εκατό χιλιάδες. Ζώα που χάθηκαν; Αμέτρητα.

Δέντρα που έγιναν στάχτη; Ων ούκ έστιν αριθμός. Τα νούμερα ωχριούν. Τα νούμερα δεν μπορούν. Και τα νούμερα δεν ενδείκνυνται για να εκφράσουν αυτό που συνέβη παραμονές Δεκαπενταύγουστου, στην Πάτρα, τη Χίο, την Πρέβεζα, τη Ζάκυνθο. Παραμονές Δεκαπενταύγουστου, έτυχε. Την ώρα που «κανονικά θα είχαμε ανταποκρίσεις από τουριστικούς προορισμούς», ακούστηκε μια περιγραφή παρουσιαστή. Όμως τυχαίνει κάθε χρόνο, πια. Και ολοένα πιο έντονα. Ολοένα και πιο καταστροφικά. Κάθε χρόνο παρακολουθούμε σαστισμένοι, ανήμποροι, απελπισμένοι. Και κάποιοι το ίδιο σαστισμένοι, ανήμποροι και απελπισμένοι, παρακολουθούν τις ζωές τους να παραδίδονται στις φλόγες. Ανθρώπινες ζωές δεν χάθηκαν. Καμία, ευτυχώς. Οι ζωές δεν μετριούνται μόνο σε αριθμούς. Μετριούνται σε αξίες, σε σταθερές. Και αυτές χάθηκαν στις στάχτες. Νοικοκυριά σε προάστια αστικού ιστού, επιχειρήσεις σε βιομηχανική ζώνη, αγροτικές και κτηνοτροφικές μονάδες, καλλιέργειες, ξενοδοχεία πάνω στη θάλασσα (!), περιοχές παρθένες, με ό,τι πράσινο είχαν γύρω να δίνει ανάσα κάθε μέρα που ξημέρωνε. «Είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα; Για να επανέλθετε σιγά – σιγά στους καλοκαιρινούς ρυθμούς;», ρωτήθηκε ο ανταποκριτής από το φλεγόμενο μέτωπο. Η λέξη «καλύτερα» θα αργήσει να ειπωθεί. Γιατί ζωές δεν χάθηκαν. Αλλά οι ζωές της ζωής τους κάηκαν. Ρίζες, μνήμες, χαρές, λύπες. Και οι στάχτες αυτές θέλουν χρόνο και κόπο για να ξαναστηθούν. Από την αρχή. Αν μπορέσουν. Και ίσως κάπου αλλού, αν πια ο τόπος δεν είναι βιώσιμος μέχρι και η φύση να επουλώσει τις πληγές της. Οσες μπορεί να επουλώσει. Γιατί κάθε χρόνο κλαίμε για ένα πράσινο πυρήνα που καίγεται. Για λόγους πουμένουν θολοί και αδιευκρίνιστοι. Εμπρησμός; Κακόβουλη ενέργεια; Με σκοπιμότητα για ανοικοδόμηση; Αβλεψία; Ασυνείδητοι που κάνουν εύφλεκτες εργασίες στην ύπαιθρο; Καλώδια ηλεκτροδότησης που δεν έχουν συντηρηθεί; Κλιματική κρίση; Ακραίες μετεωρολογικές συνθήκες; Ο «στρατηγός άνεμος» είναι αήττητος. «Θα μάθουμε κάτι από όλο αυτό;» ρωτήθηκε Πυρομετεωρολόγος σε μία από τις πολλές ζωντανές συνδέσεις. «Δυστυχώς όχι», απάντησε. «Δεν μετράμε τίποτα άλλο, εκτός από τα στρέμματα που κάηκαν». Αντ’ αυτού «πρέπει να μελετήσουμε τις συνθήκες, τη γεωμορφολογία, την αιτία, τη συμπεριφορά της φωτιάς, ώστε να έχουμε γνώση και να το διαχειριστούμε εάν ξανασυμβεί». Αριθμοί. Η ζωή και πριν ήταν ένας αριθμός για το κεντρικό κράτος. Μονοδιάστατη. Στα προάστια του αστικού ιστού, στους ορεινούς οικισμούς, στα παράλια, στα δάση, στις περιοχές Natura. Όμως, ως έναν βαθμό, είχε μια αυτάρκεια. Για την ποιότητα της διαβίωσης και την επιβίωση. Και έτσι κάθε ζωή έστηνε τις ζωές της. Η φύση φρόντιζε. Ωσπου κάηκε. 

https://www.protagon.gr/apopseis/pws-metrietai-i-zwi-44343200837