Η αποτυχία μας

Έχω μέρες να γράψω και ο λόγος δεν είναι μόνο οι δουλειές στην εκλογική μας πλατφόρμα. Ναι, δεν λέω, μου έφαγαν χρόνο οι πολιτικοί αρχηγοί, τα Hangout και όλα αυτά τα ωραία που κάνουμε με τους συνεργάτες μου στο You Tube.

Ο λόγος όμως που αποφεύγω να γράψω είναι γιατί δεν θέλω να μιλήσω για την αποτυχία μας. Την δική μας αποτυχία, την αποτυχία του 60% της κοινωνίας.

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν φάνηκε η κρίση έγραψα ότι το πολιτικό σύστημα που οδήγησε σε αδιέξοδο την χώρα πρέπει να τιμωρηθεί. Τα κόμματα εξουσίας πρωτίστως αλλά και όλα τα άλλα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στο νεοελληνικό τερατούργημα. Για να μην πελαγοδρομούμε σε γενικότητες, πάρτε για παράδειγμα την εγκληματικότητα, την ανασφάλεια στις φτωχικές κυρίως, συνοικίες της Αθήνας και την άνοδο της Χρυσής Αυγής –ένα θέμα είναι. Όταν οι κάτοικοι στον Άγιο Παντελεήμονα φώναζαν –στην αρχή εκλιπαρούσαν- η δεξιά χασμουριόταν και η Αριστερά που τώρα το παίζει αθώα του αίματος, έκανε συναυλίες συνύπαρξης λες και ο … Μαχαιρίτσας έλειπε από τους κατοίκους και από τους εξαθλιωμένους μετανάστες. Και όταν η «δικαιοσύνη» έκανε –και κάνει –δεκαπέντε χρόνια για να τιμωρήσει έναν εγκληματία, οι «προοδευτικοί» δικηγόροι αγκαλιά με τους «συντηρητικούς» δικαστές, ήταν - και είναι- αντίθετοι στην επίσπευση (sic) των δικών. Και τώρα όλοι μαζί γουρλώνουν τα μάτια τους και κάνουν πως απορούν που οι «προστάτες με τους χοντρούς σβέρκους», «χτυπούν» Βουλή.

Ή θέλετε το παράδειγμα της ίδιας της Βουλής; Που το 2000 είχε 650 υπαλλήλους και το 2010 είχε 1500 «οικουμενικούς» υπαλλήλους. Και στους 1500 δεν έχω συμπεριλάβει τους χιλιάδες (πράσινους, κόκκινους, μπλε) μετακλητούς υπαλλήλους που υπηρετούν στα κόμματα, στους υπουργούς και στους Βουλευτές. Και μετά ήταν οι αγρότες που μεταβλήθηκαν σε επιδοματο-εισπράκτορες, η διάλυση των πανεπιστημίων, τα πάρτι των φαρμακευτικών στα νοσοκομεία, οι οφ
-σορ των ημετέρων, η διαφθορά του «γείτονα» (εφορίες –πολεοδομίες – δήμοι -ΜΚΟ), για να μην
μιλήσω για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Που τα κόμματα τα ψήφιζαν με τα δύο τους τα χέρια και ας φωνάζανε οι «ανθελληνικές μειοψηφίες» ότι ήταν προκάλυμμα για να παίρνουν οι υπουργάρες και οι συνεταίροι τους, τις μίζες τους. Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά. Εκείνο που μένει σήμερα να παραδεχτούμε είναι ότι … αποτύχαμε. Απέτυχε δηλαδή το 60% της κοινωνίας, να βρει αυτούς που θα αντικαταστήσουν το παλιό πολιτικό προσωπικό. Γιατί 60% θα μου πείτε. Θα σας το πω αναλυτικά αν και κινδυνεύω να κατηγορηθώ για δημοσιοποίηση στοιχείων δημοσκοπήσεων. Τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές οι αναποφάσιστοι παραμένουν στο 15%! Παράλληλα ένα 10% συνεχίζει να δηλώνει ότι δεν θα πάει να ψηφίσει (γιατί δεν έχει κόμμα να ψηφίσει)! Και ένα 35% των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων δηλώνει ότι δεν είναι σίγουρο για την επιλογή που έχει κάνει. Στα κόμματα εξουσίας αμφιβάλλει το 40% και στα κόμματα της αριστεράς - αλλά και τα δεξιά αντιμνημονιακά - αμφιβάλει το 30%, μέσος όρος δηλαδή 35%. Ας κάνουμε λοιπόν ξανά την πρόσθεση. 15% αναποφάσιστοι, 10% συνειδητή αποχή, 35% ψήφος με βαριά καρδιά σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Σύνολο, 60%!

Όλοι αυτοί δηλαδή που κατά τη διάρκεια της κρίσης ζητούσαν επίμονα να υπάρξουν νέα σχήματα και νέες πολιτικές, τώρα έχουν ξανά απέναντί μας τους ίδιους πολιτικούς και τις ίδιες αρρώστιες (τις περισσότερες σε πιο προχωρημένο στάδιο). Ακόμη και το debate θυσιάστηκε προκειμένου να μην εκτεθεί ο ανασφαλής αρχηγός της Συγγρού. Έχει λύση όμως! Να καταργήσουμε τον νόμο για την Ιθαγένεια! Άσχετο! Ενώ η λύση του Βενιζέλου είναι να βγούμε από το μνημόνιο (…σε τρία χρόνια –διαβάστε και τα ψιλά γράμματα: αν είναι ο ίδιος πρωθυπουργός). Ο τρίτος αρχηγός λέει ότι έχουμε ξένη κατοχή μη αντιλαμβανόμενος προφανώς ότι έτσι αθωώνει όλους τους επιδειξίες της βίας - καθότι όταν έχεις κατοχή όλα επιτρέπονται), ο τέταρτος έχει πρότυπο το βουβαλόπαιδο της Βόρειας Κορέας, ο πέμπτος είναι πάνω από όλα συνήγορος του (αριστερού) πολίτη, ο έκτος (νομίζει ότι) είναι μετενσάρκωση του Χριστόδουλου, ο έβδομος είναι μετενσάρκωση του Κολοκοτρώνη, ο όγδοος είναι μετενσάρκωση … της Ιφιγένειας!

Και εμείς - για άλλη μια φορά – θα πρέπει να αρκεστούμε στην αναζήτηση … μονόφθαλμων υποψηφίων. «Έχω έναν καλό αριστερό στην Β Αθηνών». «Α ωραία υπάρχει και ένας αληθινός κεντρώος στην Κρήτη». «Μπράβο μας, ας βοηθήσουμε και τον δεξιό εκσυγχρονιστή στα Γιάννενα». «Χάρμα, ας στηρίξουμε και έναν πρωτοεμφανιζόμενο επιστήμονα στην Σπάρτη». «Α και αυτός ο πράσινος, στην Λάρισα δεν είναι λαμόγιο, ας τον σταυρώσουμε».

Ας προσέχαμε. Ή μάλλον ας τολμούσαμε.
protagon.gr