Το όνειρο του νεοέλληνα

Ο μεγαλύτερος Αμερικανός πολιτικός, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, είχε πει κάποτε μια μεγάλη αλήθεια: «Μην αναρωτιέστε διαρκώς τι κάνει η χώρα σας για εσάς. Αναρωτηθείτε μια φορά τι έχετε κάνει εσείς για τη χώρα σας».
Πόσοι από εμάς έχουμε κάτσει να σκεφτούμε κάτι ανάλογο; Γιατί για το σημερινό χάλι της Ελλάδας δεν μπορεί να φταίνε μόνο οι ανίκανοι πολιτικοί. Σαφώς και έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη αφού αυτοί κυβερνάνε και αυτοί έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι.
Σκέφτομαι ώρες – ώρες ότι αυτό που είπε ο Πάγκαλος δεν είναι και τόσο σαχλαμάρα. Σίγουρα εμείς δεν «φάγαμε» όπως οι συνάδελφοί του. Και βέβαια δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη. Αλλά όποιος εξ ημών δεν έχει κλέψει ποτέ το κράτος να το πει ώστε να βραβευτεί σε ειδική τελετή από την Ακαδημία Αθηνών.
Όλοι μας δηλαδή παίρνουμε αποδείξεις από τις όποιες υπηρεσίες μας παρέχει π.χ, ένας υδραυλικός ή ένας τεχνικός τηλεόρασης; Όλοι μας δηλώνουμε τα πάντα στην εφορία;
Όχι, γιατί έτσι μάθαμε. Ότι το να κλέβεις το κράτος είναι μαγκιά. Ίσως για αυτό τώρα μας παίρνει το κράτος ό,τι έχουμε και δεν έχουμε.
Δυστυχώς ο νεοέλληνας έχει γαλουχηθεί σε έναν ουτοπικό τρόπο ζωής. Με ανατολίτικη φιλοσοφία ζωής (ζαμανφού κι απάνω τούρλα), θέλει να έχει ένα σοβιετικό κράτος που να φροντίζει τα πάντα και να πληρώνει τις αμαρτίες όλων μας και να ζει σαν ευυπόληπτος Αμερικανός μεγαλοαστός.
Να έχουμε γρήγορα και χωρίς κόπο εισοδήματα και να κάνουμε και ό, τι μας καπνίσει (αν και τώρα που μας έκοψαν το τσιγάρο δυσκολευόμαστε λίγο).
Όταν καίμε τα δάση και στη θέση των δέντρων φυτρώνουν βίλες είμαστε μάγκες. Όταν μπαζώνουμε τα ρέματα και χτίζουμε σπίτια, είμαστε ωραίοι. Και όταν γίνεται μια πλημμύρα και μας παίρνει το ποτάμι, φταίει το κράτος.
Ωραία λογική. Αυτό που (επιλέγουμε να) αγνοούμε όμως είναι ότι το κράτος είμαστε εμείς. Και, όπως λέει κι ένα παλιό γνωμικό, έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουνε.
to pontiki