Αχ! Πατρίδα μου γλυκιά

Θα πάρω μόνος τα καλύτερα τα σύνεργα
θα βγω στους δρόμους και θα λέω παραμύθια
αφού στις μέρες που διανύουμε είν΄ αργά
να πει κανείς την οποιαδήποτε αλήθεια

Έτσι λοιπόν με το κοντό το παντελόνι μου
και με τα πόδια πεινασμένα για ταξίδια
με το κεφάλι θα φουντάρω απ’ το μπαλκόνι μου
και σαν τις γάτες θα σκαλίζω τα σκουπίδια

Κι εκεί θα βρω κάτι που γι άλλους είναι άχρηστο
ρακοσυλλέκτης σε μια πόλη που εάλω
θα ανακαλύψω το στοιχείο το αδιάσειστο
και από κάτω απ’ τη μασχάλη θα το βάλω

Μετά θα πάω και θα κλέψω ένα μεγάφωνο
και μια μεγάλη μπαταρία φορτισμένη
και μ’ ένα θάρρος που παιδιόθεν το ‘χα άφθονο
θα πω: Κοπιάστε η παράσταση ανεβαίνει…

Θα πω για ρήματα που χρόνια πια ξέχαστηκαν
όπως το κλέβω το υποκύπτω το φοβάμαι
θα πω για κάποιους που στη φάκα όταν πιάστηκαν
τη σκαπουλάραν με ένα σκέτο “δε θυμάμαι…”

Για αυτοκίνητα για βίλες και για κότερα
για μπλε και πράσινα ανθρωπάκια -γράψαν έπη!-
για τα κουστούμια που φοράγανε αμφότερα
Έχοντας ίδιο το design. Μεγάλη τσέπη…

Για τσαρλατάνους που μοστράραν τις μουτσούνες τους
χοντρομπαλάδες που μασάγανε σα λύκοι
κι ενώ είχαν ράμματα πολλά πάνω στις γούνες τους
τη βγάζαν πάντα καθαρή Ω! Θεία Δίκη….

Θα πω για μας που πάντα Large δικαιολογούσαμε
όταν η μπόχα σ’ αλλουνού ήταν ρουθούνι
για τις σημαίες που υπερήφανα κρατούσαμε
μήπως προλάβουμε κι εμείς κανα πιρούνι…

Έλα κοντά να ψιθυρίσω το επιμύθιο
Αυτή η χώρα που ποτέ της δεν πεθαίνει
ζει κι ανασαίνει μοναχά από συνήθειο
και δυστυχώς κανείς δεν το καταλαβαίνει…
politismos politis