Εδώ στου δρόμου τα μισά

Πιάσαμε Τετάρτη – και πάμε την Κυριακή σ’ ένα δημοψήφισμα πολύ μπερδεμένο. Ένα ψηφοδέλτιο που μας ρωτάει να απαντήσουμε με ένα ΟΧΙ ή ένα ΝΑΙ (και όχι με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ όπως συνήθως) αν συμφωνούμε με αυτό που μας προτείνουν οι εταίροι-δανειστές μας. Το λέω καλά; Δεν είμαι σίγουρος. «Αν συμφωνούμε με αυτήν την πρόταση συμφωνίας» – που μπορούμε να την διαβάσουμε και αγγλικά στο ψηφοδέλτιο (τον τίτλο της). Μας ρωτάει να πούμε ΟΧΙ ή ΝΑΙ σ’ αυτά που μας προτείνουν οι Ευρωπαίοι τελοσπάντων. Και η κυβέρνησή μας, όπως και ο πρωθυπουργός, μας λένε να πούμε ΟΧΙ – γιατί έτσι θα ισχυροποιηθεί η διαπραγματευτική τους (μας) θέση. Κατά τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση το ερώτημα δεν είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρώπη και το Ευρώ. Κατά όλους τους άλλους, στην Ευρώπη και εδώ, το ερώτημα
είναι σαφέστατα ΟΧΙ ή ΝΑΙ στο ευρώ και την Ευρώπη.
Στο μεταξύ έκλεισαν οι τράπεζες και ζούμε όλοι στην ζώνη του λυκόφωτος (twilight zone, αν θυμάστε την τηλεοπτική σειρά). Το «πρόγραμμα» έληξε τα μεσάνυχτα. Είμαστε πάλι ελεύθεροι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς μνημόνια, χωρίς τίποτα. Όσοι από εμάς ψιλοβολευόμαστε και, κυρίως, δεν έχουμε «υποχρεώσεις», εντάξει, έχουμε την πολυτέλεια να το επεξεργαζόμαστε όλο αυτό στο κεφάλι μας σαν μία ακόμα φάση της θεωρίας των παιγνίων –ή της «διαπραγμάτευσης» όπως την εννοεί ο κύριος Βαρουφάκης. Δεν ξέρω όμως τι ισχύει για τις εκατοντάδες χιλιάδες των Ελλήνων που στήνονται ώρες μπροστά στα ΑΤΜ για να πάρουν 50 ή 60. Δεν ξέρω και δεν θέλω να βγάζω και αυθαίρετα συμπεράσματα.
Εκείνο που παρατηρώ στον εαυτό μου (με μεγάλη έκπληξη ομολογώ) είναι πως σήμερα Τετάρτη, εγώ, ο Άρης, που η «αφοσίωση», η εκτίμηση αλλά και η αγάπη μου για τον Αλέξη Τσίπρα έχει καταγραφεί και έχει σχολιαστεί κιόλας με διάφορους τρόπους, βρίσκομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου στη θέση του «αναποφάσιστου». Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Ήξερα πάντα βδομάδες ή και μήνες πριν τι θα ψηφίσω. Σήμερα δεν ξέρω τι θα ψηφίσω την Κυριακή.
Ξέρω πως είμαι Ευρωπαϊστής πάντως –στον ρεαλισμό (διότι στην ποίηση είμαι πολλά και διάφορα που δεν είναι της παρούσης). Ξέρω ότι δεν θέλω να ζήσω εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μιαν Ελλάδα απομονωμένη που μπορεί στην μοναχική της πορεία να ταυτιστεί με το πρόσωπο ενός είδους ολοκληρωτισμού που θα μοιάζει με τις συμπεριφορές και το πολιτικό ύφος της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Αυτά τα ξέρω.
Μου μένουν λίγα 24ωρα να μάθω και κάποια άλλα πράγματα –ή να τα διακρίνω.
(Η πραγματική ευχή μου πάντως είναι να υπήρχε τρόπος να μην γίνει αυτό το Δημοψήφισμα και να επανέλθουμε στην διαπραγμάτευση χωρίς τον Γιάνη Βαρουφάκη)
http://www.toportal.gr/