Να μην εξελιχθεί σε καινούργιο Αντρεικό-ΠΑΣΟΚ.

Ακούω τους φίλους μου να υπερθεματίζουν τα λεγόμενα των ιδεολογικά-συγγενών τους πολιτικών, ενώ παρατηρώ το νεαρότερο γιο μου να προετοιμάζεται για τις πανελλήνιες εξετάσεις και αναρωτιέμαι τι χώρα και κοινωνία κληροδοτώ στα παιδιά μου.

Κοιτάζω απορώντας τον εαυτό μου και τους φίλους μου να μη καταγγέλλουμε δημόσια και με βδελυγμία το αισχρό εμπόριο γνώσεων των ιδιαίτερων φροντιστηρίων, τους διπλανούς μας μιζαδόρους, τους άσχετους και ανέντιμους που καμώνονται τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, τους αναποτελεσματικούς δημόσιους λειτουργούς, τους φόρο-κλέφτες μαγαζιάτορες, τους φακελάκιδες γιατρούς, τους δικολάβους δικηγόρους, τους…, τους… και τους…

Τι θα ωφελούσε όμως να τους καταγγείλω εντός ενός συστήματος που τους δημιούργησε , τους προστατεύει και το στηρίζουν; Γιατί το “μαζί τα φάγαμε” είναι μισή αλήθεια. “ Μαζί τα φάγαμε υπό την αιγίδα μας¨είναι η ολόκληρη ομολογία που θα περίμενες από ένα μετανοημένο κυβερνήσαντα τα τελευταία 35 χρόνια.

Δεν είναι λοιπόν η οικονομική μας κατάντια ολόκληρη η εικόνα. Η κατάργηση του κράτους δικαίου, που θα ‘έπρεπε να λειτουργεί για τον πολίτη του, από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που αλαλάζει ηδονικά, είναι η ακριβής φωτογραφία της κατάντιας μας.

Η Αλέκα έχει δίκιο όταν λέει πως το πρόβλημα είναι έκφραση καπιταλιστικής κρίσης. Μόνο που η Αλέκα δεν ξεκολλάει από την υπέργηρη ανάλυση του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και τις στρατηγικές επιλογές της σοβιετίας, για να αντιληφθεί τις νέες διαστάσεις της κρίσης.

Στη μάχη του Somme στον Α παγκόσμιο πόλεμο, οι σύμμαχοι και οι Γερμανοί έχασαν 150.000 ζωές έκαστος, που θυσιάστηκαν σε μία ιμπεριαλιστική διαμάχη ενάντια με τα συμφέροντα των λαών, ενώ οι συνολικές ανθρώπινες απώλειες έφταναν στις 500,000 για κάθε αντίπαλο. Στην ίδια μάχη εξανεμίσθηκε πλούτος με κάθε σφαίρα και οβίδα που χρησιμοποιήθηκε. Ο χαμένος πλούτος του πολέμου χρεώθηκε αποκλειστικά στους ηττημένους και γέννησε το ναζισμό.

Στις σημερινές μάχες τους με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα ευρωπαϊκά εθνικά κράτη
επιβαρύνονται με πολύ μεγαλύτερες απώλειες πλούτου. Μόνο που δεν στερούνται οι πεσόντες την ζωή τους αλλά μόνο την εργασία τους. Ο νεκρός είναι βολικός, δεν φωνάζει, μόνο οι μανάδες κλαίνε. Ο άνεργος όμως έχει ακόμα τη φωνή του. Και ο νέος που του διαλύονται τα όνειρα του μπορεί ακόμα να φωνάζει, όπως και ο γονιός που βλέπει μαύρο το μέλλον των παιδιών του και ασφαλώς εκείνος που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις πιο βασικές τους ανάγκες. Τι θα πει σε δαύτους, για να τους καλμάρει ,το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, με τι επιχειρήματα θα τους πείσουν τα μνημόνια;

Αυτός είναι ο μόνος και απλός λόγος της ανόδου της Αριστεράς. Αστραπιαία και αναπάντεχα. Αυτό βέβαια δεν μας λέει πως θα πάμε παραπέρα, τι να αλλάξουμε και ποιον να εμπιστευτούμε.

Νομίζω λοιπόν ότι όλοι εκείνοι, οι απλοί ή οι περισπούδαστοι αλλά έντιμοι, που θέλουν να βγουν μπροστά (ταγοί του λαού μας), αντί να μάχονται την αριστερή προοπτική, ας την κατανοήσουν και, αν μπορούν ας συμβάλλουν ή τουλάχιστον ας βοηθήσουν να μην εξελιχθεί σε καινούργιο Αντρεικό-ΠΑΣΟΚ.
politismos politis