Στη χοάνη της κρίσης (και) το πολιτικό σύστημα

Για ποιους λόγους και με ποιους υπολογισμούς αποφάσισε ο Γ. Παπανδρέου να διατυπώσει τον ωμό εκβιασμό του δημοψηφίσματος στην κοινοβουλευτική του ομάδα και την ελληνική κοινωνία πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς. Το ζήτημα αυτό θα διερευνηθεί και θα αξιολογηθεί από την Ιστορία. Στον παρόντα πολιτικό χρόνο, ωστόσο, οι συνέπειες αυτής της απόφασης είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες: πυροδοτούν τις διαδικασίες αναμόρφωσης και αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.
Το «Π» στα ρεπορτάζ και την αρθρογραφία του έχει υπογραμμίσει εδώ και δυο χρόνια ότι η κρίση που βιώνει η χώρα δεν πρόκειται να περιοριστεί στο επίπεδο της οικονομίας. Σήμερα είναι περισσότερο από σαφές ότι η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να προσφέρει ένα συντεταγμένο σχέδιο διεξόδου έχει υπονομεύσει την αξιοπιστία του.
Το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου πληρώνει ήδη το τίμημα αυτής της αδυναμίας. Από αυτόν τον πολιτικό (κεντρώο) χώρο θα αρχίσει και η επίπονη ανασύνθεση της νέας πολιτικής πραγματικότητας της χώρας. Βάσιμα μπορεί να προβλέψει κανείς ότι πρόκειται για μια σκληρή και μακρόχρονη διαδικασία, η οποία θα εξελίσσεται ταυτόχρονα με τις δραματικές ανακατατάξεις στην οικονομία και την οδύνη της κοινωνίας.
Ο τρόπος με τον οποίο θα συντελεστεί η αναδιάταξη του σκηνικού και η μορφή που θα πάρει θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από τη διαμόρφωση των συσχετισμών στο διεθνές επίπεδο.
Θα «εισακουστεί» η έκκληση του Λευκού Οίκου προς την ευρωπαϊκή (γερμανική) ηγεσία για γενναιότερα μέτρα προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους (όχι μόνο της Ελλάδας) στην Ευρωζώνη; Αξίζει να σημειωθεί πως οι Αμερικανοί (ανάλυση Stratfor) εδώ και δυο μήνες έχουν κοστολογήσει αυτή τη «γενναιότητα» σε 2 τρισεκατομμύρια. Χρήματα που η Γερμανία αρνείται να καταβάλει...
Η ιδέα του Γ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα, προφανώς, επαναφέρει, υπογραμμίζει και υπενθυμίζει
στο Βερολίνο την αμερικανική απαίτηση να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, αν επιθυμεί να κρατήσει υπό γερμανική διεύθυνση το ευρωπαϊκό μαγαζί...
Το υψηλό (αμερικανικό) παιχνίδι του Γ. Παπανδρέου, πάντως, δεν φαίνεται πως μπορεί να του εξασφαλίσει την ηγετική του θέση. Η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να συγχωρέσει το ψέμα («λεφτά υπάρχουν») με το οποίο ανήλθε στην εξουσία, τις υπόγειες και προαποφασισμένες διεργασίες για την εμπλοκή του ΔΝΤ στις ελληνικές υποθέσεις και την καταβαράθρωση εισοδημάτων και δικαιωμάτων εκατομμυρίων εργαζομένων.
Το χάσμα που χωρίζει πια το κυβερνών κόμμα από την κοινωνία πολλαπλασιάζει τις φυγόκεντρες τάσεις και τις προσωπικές φιλοδοξίες πρωτοκλασάτων στελεχών και βουλευτών, οι οποίοι δεν μπορούν πια να κυκλοφορήσουν ούτε στα καφενεία των χωριών τους.
Η βεβαιότητα απομάκρυνσης από την εξουσία θα ενισχύσει αυτές τις φυγόκεντρες τάσεις και θα υπενθυμίσει πως οι πολυδιασπάσεις στον χώρο του κέντρου είναι συνηθισμένο ιστορικό φαινόμενο.
Θα ήταν μεγάλη αφέλεια από την πλευρά του Αντώνη Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας να θεωρήσουν ότι οι αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού δεν τους αφορούν.
Η Νέα Δημοκρατία, από τη θέση της αντιπολίτευσης, μπορεί να υποστηρίζει ότι διεκδικεί ένα νέο μείγμα (μνημονιακής) πολιτικής. Εφόσον διεκδικεί να αναλάβει την εξουσία, θα πρέπει να διευκρινίσει τι ακριβώς εννοεί. Και αυτό που εννοεί δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να κατευνάσει την ανησυχία και να ικανοποιήσει τις προσδοκίες της κοινωνίας.
Ανάλογα προβλήματα ανταπόκρισης στα αιτήματα της κοινωνίας θα αντιμετωπίσουν και όλες εκείνες οι δυνάμεις και οι προσωπικότητες που κινούνται στα θολά νερά των συνεργασιών και των κυβερνήσεων εθνικής ενότητας, προκειμένου να επιβληθεί η αγριότητα των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.
Τα πράγματα δεν είναι ρόδινα ούτε για τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς, έστω κι αν από πρώτη άποψη εμφανίζονται να παίζουν μπάλα στο γήπεδό τους. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, εκτός από την καταγγελία της πολιτικής που ακολουθείται, θα πρέπει να προβάλουν προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης και διεξόδους οι οποίες θα πείθουν και θα συσπειρώνουν την κοινωνία.
Πάνω από όλα θα πρέπει να διαμορφώσουν τις συνθήκες για να προκύψουν ευρύτερες συμμαχίες που θα κινητοποιήσουν τον ελληνικό λαό και θα τον εμπνεύσουν να αντισταθεί στην επερχόμενη λαίλαπα.
Όσο τα κόμματα αυτά αδυνατούν να ανταποκριθούν σε αυτή την ανάγκη της κοινωνίας για αγώνα και αντίσταση, τόσο θα ενισχύεται η δυσφορία των μελών και των στελεχών τους προς τις κομματικές ηγεσίες και νομενκλατούρες.
to pontiki