Ένας μπερδεμένος μεταρρυθμιστής

Αφού δεν έχουμε τα κότσια να καθυποτάξουμε το θηρίο του σπάταλου, διεφθαρμένου, ανίκανου κράτους, φορτώνουμε τις επόμενες γενιές με νέα χρέη

Tην ώρα που ό,τι ξέραμε για την ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκεται ήδη στον κάλαθο των αχρήστων, την ώρα που κάθε «βεβαιότητα» (ή ψευδαίσθηση, διαλέγετε και παίρνετε) καταρρέει με πάταγο, εδώ στην Ελλάδα η αγωνία για την αυριανή ημέρα (κυριολεκτικά) επισκιάζει κάθε ψύχραιμη αποτίμηση των όσων συμβαίνων.
Κοινός παρονομαστής η «κακή» Γερμανία που αρνείται να υιοθετήσει την μοναδική και «αυτονόητη» συνταγή, δηλαδή την έκδοση ευρωομολόγων και το τύπωμα ζεστού χρήματος έτσι ώστε να αναχαιτιστεί η «λαίλαπα των αγορών», να εξευμενιστούν κάπως οι οίκοι αξιολόγησης, οι νέες κακές μάγισσες του ευρωπαϊκού δράματος.
Aς βάλουμε στην άκρη ότι η έκδοση ευρωομόλογων είναι ένα πάγιο αίτημα του κ. Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ πριν αρχίσουμε να συζητάμε στα σοβαρά για όλα αυτά. Αλλά ας μην είμαστε προκατειλημμένοι. Εδώ που φτάσαμε οι ιδεολογικές παρωπίδες δεν έχουν νόημα. Ας τα συζητήσουμε όλα.
Η λογική είναι η παλιά καλή δοκιμασμένη μέθοδος: αφού δεν έχουμε τα κότσια να καθυποτάξουμε το θηρίο του σπάταλου, διεφθαρμένου, ανίκανου κράτους, φορτώνουμε τις επομενες γενιές με νέα χρέη, μετακυλίοντας την ευθύνη για μια πραγματική και ουσιαστική αλλαγή πορείας από γενιά σε γενιά. Δεν έχει σημασία που ακριβώς αυτή η λογική έφτασε την Ευρώπη στη σημερινή αξιοθρήνητη κατάσταση. Έτσι, ενώ υποτίθεται ότι υιοθετήσαμε ενθουσιωδώς το ευρώ για να μην έχει η ελληνική κυβέρνηση όλα αυτά τα «ανεύθυνα» εργαλεία στα χέρια της (ας πούμε τη δυνατότητα τυπώματος νέου χρήματος) τώρα παρακαλάμε να το κάνει η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα!
Φτάσαμε στο σημείο όλη η συζήτηση να γίνεται με βασικό άξονα τα αλλεπάλληλα αλλά εντελώς αβέβαια σχέδια σωτηρίας, τις φορολογικές επιδρομές και τώρα το ευρωομόλογο ξεχνώντας για πολλοστή φορά όσα δεν γίνονται εκεί που εμείς οι «μεταρρυθμιστές» θα έπρεπε να ρίξουμε όλο το
βάρος: στο πως θα ξεφορτωθούμε το συντομότερο δυνατόν όσο περισσότερο άρρωστο, παρασιτικό, διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό κράτος μπορούμε. Και ευτυχώς στην Ελλάδα έχουμε μπόλικο από αυτό. Αλλά αυτή η κουβέντα δεν θα έπρεπε να περιοριστεί στα σύνορα της καταχρεωμένης μας χώρας. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όσα συμβαίνουν και να μην ακούγεται μια λέξη (στην Ελλάδα τουλάχιστον) για το άλλο γραφειοκρατικό, σπάταλο «τέρας» που εκθρεύουν δεκαετίες τώρα εκατομμύρια Ευρωπαϊων φορολογουμένων στις Βρυξέλλες;
Αν λοιπόν το ευρωομόλογο είναι το νέο «μαγικό χάπι» για να ξεχάσουμε όσα μας έφτασαν ως εδώ ή για να συνεχίσουμε στον ίδιο καταπληκτικό δρόμο, δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι είναι ακριβώς η θεραπεία που θέλω να πάρω.
koinonikos sundesmos