Στον πάτο της απελπισίας υπάρχει μια ρωγμή. Πώς να τη βρω; Είναι νύχτα, σκοτάδι πίσσα και δεν είμαι παρά ένα σπασμένο καράβι μέσα στην πιο μεγάλη θύελλα.*Ήμουν γερό σκαρί. Κάποτε. Τώρα, έχει μείνει μόνο το τσόφλι μου, να παραδέρνει στον μανιασμένο ωκεανό του κόσμου. Χωρίς τιμόνι, χωρίς πυξίδα, χωρίς καπετάνιο -χωρίς καν μια φωτοβολίδα να εκτοξεύσω στον ουρανό, να δώσω το στίγμα μου, να με βρει ένας ξαδελφάνθρωπος να με σώσει.
Το μόνο πράγμα που με κρατάει να μην αφεθώ, να μην τσακιστώ λυτρωτικά στα βράχια, είναι αυτή η ρωγμή που μου υποσχέθηκαν πως κρύβεται στον πάτο της απελπισίας. «Έτσι έφτιαξαν» έτσι μου είπαν. «Όταν η καταιγίδα στα σπάσει όλα, βρες τη ρωγμή».
Αλλά είναι σκοτάδι πίσσα -και κάπου μέσα στις θύελλες χάθηκε το εγχειρίδιο. «Κι αν χαθούν οι οδηγίες, μάστορα;», είχα ρωτήσει, λες και τόξερα. «Η ρωγμή θα σου μιλήσει», μου είπαν. «Είναι θέμα ζωής και θανάτου να την ακούσεις».
Πώς; Μέσα σε τέτοια αντάρα, είναι ζήτημα αν μπορώ ν΄ ακούσω τα ίδια μου τα πανικόβλητα ουρλιαχτά, πόσο μάλλον το ανεπαίσθητο κάλεσμα μιας αόρατης χαραμάδας εξόδου. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να σωπάσω τώρα- για να θυμηθώ τις οδηγίες: πρώτα, πρέπει να σταματήσω να κλαίγομαι και να καταριέμαι τσιρίζοντας τον σιχτίρη τον καπετάνιο, τον καιρό, το καρνάγιο που με πέταγε και τη μοίρα μου τη μαύρη. Και μετά αρχίζει το δύσκολο- να χαμηλώσω το volume απ΄ έξω. Τη βοή των ανέμων, τους φρικτούς τριγμούς που έρχονται από τα αμπάρια και τα στεγανά των σπλάχνων μου, καθώς τα έγκατα των υδάτων διεκδικούν τον αφανισμό μου.
Θέμα ζωής και θανάτου, λοιπόν να καταφέρω να ισορροπήσω πάνω στο «και» μιας φράσης. Τρία γράμματα, τρία σανίδια για να φτιάξω τη σχεδία. Πάνω στο κάπα γέρνω, πάνω στο γιώτα βουλιάζω, αρπάζομαι από το άλφα, την αγκαλιά της απελπισίας. Απουσία. Άλλος, κανείς.
Μια στιγμούλα σωπαίνω και- θαύμα- γαληνεύουν όλα. Εξαφανίζεται η βουή των κυμάτων, σταματούν τα σφυρίγματα των ανέμων. Οι τριγμοί, ο αλαλαγμός και οι θρήνοι, ήμουν όλα εγώ. Εγώ το καράβι κι ο επιβάτης, εγώ το πλήρωμα κι ο ναυπηγός. Εγώ είμαι ο απέραντος ωκεανός -κι ο κόσμος ένα κούφιο τσόφλι εντός μου. «Εγώ είμαι η ρωγμή;» ρωτάω με φωνή σιγανή σαν ανάσα νεογέννητου κι ο ανεπαίσθητος ψίθυρός μου δονεί τους γαλαξίες. Σπρωγμένη από μια ακατανίκητη δύναμη, εκτοξεύομαι από τον πάτο της απελπισίας μου ψηλά, προς τα αστέρια, μια ολόλαμπρη φωτοβολίδα συμπυκνωμένης παπαρολογίας. Στο δρόμο προς τα κάτω, διασταυρώνομαι με τα απόβλητα του συναδέλφου Πάουλου Κοέλιου: «Εσένα, τι σου είπε το Σύμπαν;» προλαβαίνει να με ρωτήσει, πριν διαλυθούμε κι οι δυό σ΄ένα σύννεφο μπουρδόσκονης.
«Σκάσε και κολύμπα, φίλε», του απαντάω συνωμοτικά, ενώ γύρω μας οι θεοί, ξεκαρδίζονται στα γέλια
protagon.gr
Το μόνο πράγμα που με κρατάει να μην αφεθώ, να μην τσακιστώ λυτρωτικά στα βράχια, είναι αυτή η ρωγμή που μου υποσχέθηκαν πως κρύβεται στον πάτο της απελπισίας. «Έτσι έφτιαξαν» έτσι μου είπαν. «Όταν η καταιγίδα στα σπάσει όλα, βρες τη ρωγμή».
Αλλά είναι σκοτάδι πίσσα -και κάπου μέσα στις θύελλες χάθηκε το εγχειρίδιο. «Κι αν χαθούν οι οδηγίες, μάστορα;», είχα ρωτήσει, λες και τόξερα. «Η ρωγμή θα σου μιλήσει», μου είπαν. «Είναι θέμα ζωής και θανάτου να την ακούσεις».
Πώς; Μέσα σε τέτοια αντάρα, είναι ζήτημα αν μπορώ ν΄ ακούσω τα ίδια μου τα πανικόβλητα ουρλιαχτά, πόσο μάλλον το ανεπαίσθητο κάλεσμα μιας αόρατης χαραμάδας εξόδου. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να σωπάσω τώρα- για να θυμηθώ τις οδηγίες: πρώτα, πρέπει να σταματήσω να κλαίγομαι και να καταριέμαι τσιρίζοντας τον σιχτίρη τον καπετάνιο, τον καιρό, το καρνάγιο που με πέταγε και τη μοίρα μου τη μαύρη. Και μετά αρχίζει το δύσκολο- να χαμηλώσω το volume απ΄ έξω. Τη βοή των ανέμων, τους φρικτούς τριγμούς που έρχονται από τα αμπάρια και τα στεγανά των σπλάχνων μου, καθώς τα έγκατα των υδάτων διεκδικούν τον αφανισμό μου.
Θέμα ζωής και θανάτου, λοιπόν να καταφέρω να ισορροπήσω πάνω στο «και» μιας φράσης. Τρία γράμματα, τρία σανίδια για να φτιάξω τη σχεδία. Πάνω στο κάπα γέρνω, πάνω στο γιώτα βουλιάζω, αρπάζομαι από το άλφα, την αγκαλιά της απελπισίας. Απουσία. Άλλος, κανείς.
Μια στιγμούλα σωπαίνω και- θαύμα- γαληνεύουν όλα. Εξαφανίζεται η βουή των κυμάτων, σταματούν τα σφυρίγματα των ανέμων. Οι τριγμοί, ο αλαλαγμός και οι θρήνοι, ήμουν όλα εγώ. Εγώ το καράβι κι ο επιβάτης, εγώ το πλήρωμα κι ο ναυπηγός. Εγώ είμαι ο απέραντος ωκεανός -κι ο κόσμος ένα κούφιο τσόφλι εντός μου. «Εγώ είμαι η ρωγμή;» ρωτάω με φωνή σιγανή σαν ανάσα νεογέννητου κι ο ανεπαίσθητος ψίθυρός μου δονεί τους γαλαξίες. Σπρωγμένη από μια ακατανίκητη δύναμη, εκτοξεύομαι από τον πάτο της απελπισίας μου ψηλά, προς τα αστέρια, μια ολόλαμπρη φωτοβολίδα συμπυκνωμένης παπαρολογίας. Στο δρόμο προς τα κάτω, διασταυρώνομαι με τα απόβλητα του συναδέλφου Πάουλου Κοέλιου: «Εσένα, τι σου είπε το Σύμπαν;» προλαβαίνει να με ρωτήσει, πριν διαλυθούμε κι οι δυό σ΄ένα σύννεφο μπουρδόσκονης.
«Σκάσε και κολύμπα, φίλε», του απαντάω συνωμοτικά, ενώ γύρω μας οι θεοί, ξεκαρδίζονται στα γέλια
protagon.gr
.jpg)
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου