Χωρίς σημαδεμένη τράπουλα

Γίνεται μια συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ αυτή την περίοδο: θα φύγει ο Γ. Παπανδρέου από την ηγεσία του κόμματος; Η ερώτηση από μόνη της προκαλεί άλλη ερώτηση: δηλαδή υπάρχει περίπτωση να μην φύγει; Τι άλλο πρέπει να κάνει ένας αρχηγός κόμματος για να καταστεί επιβλαβής η παραμονή του στην ηγεσία; Συνεπώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όφειλε ήδη να έχει παραιτηθεί. Πόσο μάλλον όταν λήγει και τυπικά η θητεία του. Προσοχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Γ. Παπανδρέου πρέπει να εξαφανιστεί από τον δημόσιο βίο. Ή ότι δεν δικαιούται να ηγηθεί και στο εξής του ΠΑΣΟΚ. Κάθε άλλο. Απλώς γι’ αυτό δεν μπορεί να αποφασίσει ο ίδιος. Πρέπει να αποφασίσουν οι αρμόδιοι. Δηλαδή η κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ.

Συνεπώς για την τάξη των πραγμάτων τουλάχιστον πρέπει να υποβάλει την παραίτησή του και εφόσον το επιθυμεί να διεκδικήσει εκ νέου την ηγεσία. Όχι μέσα σε κάποιο διαμέρισμα όπως έγινε το 2004. Αλλά ανοικτά και με αντίπαλο, όπως έγινε το 2007. Και αν την πάρει με γεια του και με χαρά του. Αλλά το παιχνίδι πρέπει να παιχτεί σωστά. Αλλιώς θα επαληθευτούν όσοι του προσάπτουν ότι ασκεί κληρονομικό δικαίωμα.

Πόσο πιθανό είναι όμως το σενάριο να παραιτηθεί ο Παπανδρέου από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ; Αρκετά. Ποσό πιθανό είναι να διεκδικήσει την ηγεσία εν συνεχεία ως ένας υποψήφιος μετά άλλων; Ελάχιστα. Από χαρακτήρα ή θα παραιτηθεί και θα φύγει ή θα μείνει με κάθε τρόπο. Αν συνδυαστούν αυτές οι δυο απαντήσεις προκύπτει το τρίτο ερώτημα. Υπάρχει περίπτωση να διεκδικήσει την παραμονή του με προσφυγή στην κομματική βάση, χωρίς να παραιτηθεί προηγουμένως;

Αυτό είναι το πονηρό σενάριο. Αλλά δεν είναι πρωτότυπο. Έχει ξαναπαιχτεί το 2007. Ο Γιώργος ήταν εγκατεστημένος στα κεντρικά γραφεία του κόμματος ως πρόεδρος και διεύθυνε τις αρχαιρεσίες στις οποίες κρινόταν ο ίδιος. Είχε όλα τα μέσα στη διάθεση του, ενώ ο Βενιζέλος με τον Σκανδαλίδη συνεδρίαζαν σε… καφενεία και σε δικηγορικά γραφεία. Πήγε δηλαδή στην κομματική βάση ως πρόεδρος, όχι ως υποψήφιος πρόεδρος. Για να μην πάμε στο 2004 όταν η εκλογή με έναν μόνο υποψήφιο βαφτίσθηκε δημοκρατική διαδικασία.

Το θέμα είναι αν υπάρχουν περιθώρια να εμφανιστεί το ίδιο έργο με κάποιες παραλλαγές. Ένας πρόεδρος και μερικοί υποψήφιοι πρόεδροι. Φυσικά θα υπάρξουν τέτοια περιθώρια αν τα εκχωρήσουν οι υπόλοιποι. Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι έχουν λίγο πολύ συμπλεγματική στάση απέναντι του.

Εν πάση περιπτώσει αν έχουν κάποια σημασία αυτά είναι γιατί θα κρίνουν την επιβίωση του ΠΑΣΟΚ ως ενός εκ των δύο πόλων του πολιτικού συστήματος. Για να την εξασφαλίσει πρέπει να λειτουργήσει χωρίς προαπαιτούμενα. Χωρίς προνομιακές μεταχειρίσεις και μονομερή δικαιώματα. Με ισόβιους αρχηγούς κα μόνιμους κηδεμόνες. Δεν είναι δύσκολο. Στη Νέα Δημοκρατία για παράδειγμα δεν έπαθαν και τίποτε που άλλαξαν μέχρι τώρα εφτά αρχηγούς, ποικίλων προελεύσεων: από τον σκληρό καραμανλισμό μέχρι τον ευθύ αντικαραμανλισμό. Στο ΠΑΣΟΚ διατηρούνται ακόμη τα οικογενειακά χαρακτηριστικά. Ο Σημίτης υπήρξε απλώς παρένθεση μεταξύ δυο μελών της ίδια οικογένειας. Το θέμα είναι ότι αυτά τελειώνουν. Μια απόπειρα του Γ. Παπανδρέου να διατηρήσει το ΠΑΣΟΚ ως οικογενειακό δημιούργημα, θα το απαξιώνει πλήρως και εν τέλει θα το ακυρώσει.

Θα αναρωτηθεί κάνεις; Είναι κακό αυτό; Η απάντηση είναι: ναι. Πολύ κακό. Γιατί η μεγαλύτερη κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού τους τελευταίους αιώνες είναι η κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Η οποία όμως για να λειτουργήσει χρειάζεται κόμματα. Και τα κόμματα για να υπάρχουν χρειάζονται εσωτερική ανανέωση. Όχι ανακύκλωση. Ανανέωση.

Συνεπώς είναι θέμα ορθής λειτουργίας του πολιτεύματος να τεθεί επί τάπητος και με καθαρούς λόγους η εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Και ας αποφασίσουν τα μέλη του αν θα ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους στον Γ. Παπανδρέου ή θα δώσουν τη σκυτάλη σε κάποιον άλλον ή σε κάποια άλλη. Δική τους υπόθεση και ό,τι αποφασίσουν θα είναι σεβαστό. Το ζητούμενο είναι αυτή τη φορά να τηρηθούν οι κανόνες και η ισότητα των όρων. Αλλιώς θα είναι ξανά ένα παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα.

protagon.gr