Μόνο η προδοσία σώζει

Την πρώτη φορά που ταξίδεψα στο εξωτερικό, είχα κρυμμένα τα δολάρια στην γραβιέρα. Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’70 και ελπίζω το αδίκημα να έχει παραγραφεί. Ο πατέρας μου ήταν αυτός που επέμενε να βάλουμε τα λεφτά στο τυρί και όχι στην οδοντόκρεμα. Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Γιουγκοσλαβία – Ιταλία - Σιένα. Δυο μέρες ταρακούνημα με το μυαλό στους τελωνειακούς και στα δολάρια. Οι Γιουγκοσλάβοι βέβαια ήξεραν ότι ήμασταν φορτωμένοι συνάλλαγμα. Άλλος 500 άλλος 1000, τα έξοδα δηλαδή για 3-4 μήνες φοιτητική ζωή. Αλλά γι' αυτούς υπήρχαν τα τσιγάρα. Τα αγοράζαμε από τα αφορολόγητα στα σύνορα, τα δίναμε στον οδηγό και αυτός όποτε πέφταμε σε μπλόκο μοίραζε από ένα πακέτο σε κάθε αστυνομικό. Μια φορά δεν δώσαμε και μας κατέβασαν ξημερώματα στον δρόμο και έκαναν φύλλο και φτερό το λεωφορείο. Δύο-τρεις που είχαν κρύψει τα 100δόλαρα στα τασάκια των καθισμάτων τους τα έχασαν. Φτερά κάνανε και μερικά μπουκάλια ούζου. Ο καθένας μπορούσε να μεταφέρει μέχρι δύο μπουκάλια αλκοόλ, ε! οι πλεονέκτες που είχαν πάρει και τρίτο μπουκάλι το χαιρέτησαν. Έγιναν τρόπαια σε γιουγκοσλάβικο τραπέζι.

Από εκείνο το ξημέρωμα πρέπει να έχουν περάσει 30 χρόνια. Τώρα στην Ομόνοια τα περίπτερα αντί για εφημερίδες έχουν κρεμασμένα πορνό περιοδικά. Έπεσε και η ποιότητα των ξενύχτηδων. Και στην Αθηνάς δεν έχει ανθόγαλο με μέλι αλλά κατεψυγμένα σάντουιτς που μπαίνουν στο φούρνο μικροκυμάτων. Στους πάγκους αποκαθηλωμένες οι κυριακάτικες εφημερίδες προειδοποιούν για τον κίνδυνο της δραχμής. Έλα; Πριν λίγους μήνες όταν το πρωτοείπε η Δαμανάκη την πήρανε στο κυνήγι.

Όπως συμβαίνει σε πολλές τραγωδίες, οι αγγελιοφόροι φταίνε. Και τώρα όλοι φωνάζουν «τρέξε, Λουκά, τρέξε, μήπως και προλάβεις και δεν μας διώξουν από το ευρώ». Αν εξαιρέσεις πέντε ακραίους (από τα δεξιά και από τα αριστερά) και μια ντουζίνα επιχειρηματίες που έχουν μεταφέρει όλα τα χρήματα τους στο εξωτερικό και περιμένουν να επιστρέψουν πλούσιοι, όλοι οι άλλοι παρακαλάνε να παραμείνουμε στο ευρώ. Τώρα όμως, δεν είναι πια στο χέρι μας.

Αν σωθούμε πάντως, σωθεί και το ευρώ και δεν γυρίσουμε στη δραχμή, καλό θα είναι να έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση. Να θέσουμε στο περιθώριο τους πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ – αυτό είναι εύκολο- αλλά ταυτόχρονα να αλλάξουμε και τις συνήθειες μας – αυτό είναι δύσκολο. Κριτική δηλαδή αλλά και αυτοκριτική μήπως και οδηγηθούμε σε έναν άλλο πολιτισμό. Όχι εκθέσεις ζωγραφικής και θέατρα. Όχι, από αυτά έχουμε πολλά. Έναν νέο πολιτισμό ανάπτυξης. Τουρισμός, πράσινη οικονομία, κοινωνικό κράτος, δικαιοσύνη, χωρίς μίζες, γραφειοκρατίες, κομματάρχες και ολιγάρχες. Δεν ξέρω γιατί αλλά εμένα μου φαίνεται εύκολο. Με μια προϋπόθεση όμως. Όλοι –
αριστεροί, δεξιοί, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, φοιτητές και δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και τραπεζίτες, αγρότες και νησιώτες, εργάτες και επιχειρηματίες – πρέπει να «προδώσουμε» την τάξη μας. Μόνο έτσι θα αλλάξει η χώρα. Χωρίς «προδοσία» δεν θα ξεκολλήσουμε ποτέ από το παρελθόν. Τα λάθη θα επαναλαμβάνονται. Ο ένας θα χαϊδεύει τα αυτιά του άλλου και οι δημοσιογράφοι θα λένε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε. Και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να θυμηθούμε τις παλιές συνταγές. Οι γραβιέρες, ας πούμε, πρέπει να είναι παλιές και σκληρές. Αν είναι φρέσκιες λιώνουν και ανοίγουν. Και η οδοντόκρεμα δεν πρέπει να είναι μέντα γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να κάψει τα χαρτονομίσματα.
protagon.gr