Η διάλυση της Ευρωζώνης είναι θέμα χρόνου

 

Στις 8/12/2010 αναρτήθηκε στο Antinews το άρθρο με τίτλο «Κι’ όμως το 4,8% του πληθυσμού της γης οφείλει το 47% του συνολικού παγκόσμιου χρέους» και υπότιτλο «Η διάλυση της Ευρωζώνης είναι θέμα χρόνου».
Έκτοτε έχουν προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης της τρόικας (ΕΕ, EΚΤ και ΔΝΤ), η Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία. Τα αποτελέσματα της προσφυγής και της πολιτικής αντιμετώπισης των δημοσιονομικών προβλημάτων είναι πλέον ορατά και στις τρείς χώρες με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα.
Σήμερα ένα χρόνο μετά, όλοι μιλούν για την αναμενόμενη προσφυγή της Ιταλίας, της Ισπανίας και ενδεχομένως του Βελγίου στον όψιμα δημιουργηθέντα μηχανισμό στήριξης του EFSF (The European Financial Stability Facility). Και μόνο η αναχρηματοδότηση ομολόγων ύψους 350 δισεκ. που θα πρέπει να κάνει η Ιταλία μέχρι τα τέλη του 2012, δείχνει τον οριακό βαθμό που έχουν έλθει τα πράγματα όσο αφορά την βιωσιμότητα της Ευρωζώνης. Προφανώς η Γαλλία, θα είναι η επόμενη που θα ακολουθήσει κυρίως λόγω της έκθεσης των τραπεζών της σε κρατικά ομόλογα των χωρών αυτών και όχι τόσο λόγω του δημόσιου χρέους της.
Μία συνοπτική εικόνα των δημοσιονομικών μεγεθών των χωρών της ευρωζώνης και την σύγκρισή τους με τα αντίστοιχα παγκόσμια, παρουσιάζεται στον επικαιροποιημένο πίνακα σύμφωνα με στοιχεία της 31.12.2010 που αντλήθηκαν χώρα προς χώρα από το International Monetary Fund, World Bank, CIA Factbook και Wikipedia.


Από την σύγκριση του προηγούμενου πίνακα της ανάρτησης και του ανωτέρω, διαπιστώνουμε : α) την μείωση του ΑΕΠ των χωρών της Ευρωζώνης κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το παγκόσμιο ΑΕΠ, που επιβεβαιώνει την υποχώρηση της ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της και της ταυτόχρονης αύξησης του ΑΕΠ κυρίως των χωρών BRICs (Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας και Κίνας), β) την αύξηση του Δημόσιου χρέους των χωρών της Ευρωζώνης κατά 1,12 τρις δολάρια που εκτινάσσει το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ κατά 11,2 ποσοστιαίες μονάδες ή 15%, γ) την ταυτόχρονη μείωση του ιδιωτικού χρέους κατά 1,34 τρις που ωστόσο αποτελεί το 75,3% του αντίστοιχου παγκόσμιου και εν τέλει δ) την μείωση του συνολικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους της Ευρωζώνης κατά 4,1 ποσοστιαίες μονάδες στο 42,8% του παγκόσμιου!
Και ενώ βλέπουμε τους αδύνατους κρίκους στην ευρωζώνη να ακολουθούν στα αχνάρια της ελληνικής τραγωδίας, ο νέος πρωθυπουργός της χώρας, χαλαρός και άνετος από κοινού με τον συνταγματολόγο υπουργό των οικονομικών που δεν ξέρει τίποτα για τον φόνο, την αρχηγό της «δημοκρατικής συμμαχίας» συνεπικουρούμενοι από τα γνωστά εξαπτέρυγα, κανάλια και άλλα παπαγαλάκια, μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την επερχόμενη καταστροφή που θα μας βρει αν βρεθούμε εκτός ευρώ. Βασική επιχειρηματολογία όλων είναι ότι το δημόσιο χρέος θα παρέμενε σε ευρώ και συνεπώς θα διπλασιαζότανε αφού το εθνικό νόμισμα θα υποτιμάτο τουλάχιστον κατά 50% σε σχέση με το ευρώ, οι καταθέσεις μας θα είχαν ανάλογη μείωση της αξίας τους και σίγουρα όσοι έχουν βγάλει μεγάλες καταθέσεις στο εξωτερικό θα έλθουν με τα «ισχυρά» ευρώ τους και να εξαγοράσουν ακίνητα και επιχειρήσεις έναντι πινακίου φακής !
Τι υποκρισία και φτηνός εκβιασμός… Δεν μας λέει όμως ο πρωθυπουργός ότι σε μία τέτοια περίπτωση, το δημόσιο χρέος μπορεί να μετατραπεί στο εθνικό νόμισμα με απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όπως και η εισαγωγή κεφαλαίων σε ευρώ μπορούν να καθοριστούν σύμφωνα με την ισοτιμία κατά την ημερομηνία της μετάβασης και όχι με την ισοτιμία κατά την ημερομηνία «δραχμοποίησης» του συναλλάγματος, π.χ. 1 ευρώ = 340,75δρχ. και των άλλων νομισμάτων σύμφωνα με την ισοτιμία του ευρώ κατά την ημερομηνία αποχώρησης, π.χ. ή 1 δολάριο = 0,74 ευρώ = 253 δρχ.
Ο πρωθυπουργός μας όμως απέφυγε και θα συνεχίσει να αποφεύγει να σχολιάσει σχετικά, αρκούμενος στα παραπάνω εκβιαστικά διλήμματα, είτε γιατί αδυνατεί να παραδεχτεί, ως ένας από τους πρωτεργάτες για την είσοδο της χώρας στο ευρώ ή γιατί η Trilateral Commission στην οποία είναι επιφανές μέλος, όπως και του European Chairman του εν λόγω club Mario Monti που εμφανίστηκε ως ο από μηχανής θεός για την πρωθυπουργία της Ιταλίας, έχει άλλα σχέδια για την παγκόσμια οικονομία και διακυβέρνηση.
Δυστυχώς έχουμε γίνει βουβοί θεατές καθημερινών shows των δηλώσεων της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Μπαρόζο, του Ρομπάι, του Γιούνκερ, του Ολι Ρέν και ένα σωρό άλλων «σπουδαίων» και λιγότερο σπουδαίων ευρωπαίων «ηγετών». Και αμέσως μετά σε νεκρό χρόνο παίρνουν την σκυτάλη τα γνωστά παπαγαλάκια της τηλεοπτικής ενημέρωσης αναπαράγοντας τις βαρύγδουπες δηλώσεις όλων αυτών, των τραπεζιτών, των διεθνών κερδοσκόπων, των εγχώριων και διεθνούς φήμης οικονομολόγων και λοιπών κερδοσκόπων. Ενός αχταρμά ετερόκλητων, αντικρουόμενων συμφερόντων και σκοπιμοτήτων.
Αν διαβάσουμε τα βιογραφικά όλων των παραπάνω θα διαπιστώσουμε την ανεπάρκειά τους για τις θέσεις που κατέχουν και τον ρόλο που θέλουν να παίξουν και να επιβάλλουν. Το background τους είναι μετριότατο, όλοι τους είναι παιδιά κομματικών σωλήνων, η απασχόλησή τους στον ιδιωτικό τομέα και συνεπώς οι εμπειρίες τους από την αγορά, είναι από ελάχιστη έως μηδενική για να κατανοήσουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν κάθε φορά, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή. Άγονται και φέρονται από στρατιές ειδικών συμβούλων και τα σπαρασσόμενα αντικρουόμενα συμφέροντα, περιφέρουν την μετριότητά τους ως τηλεοπτικοί αστέρες κυρίως για την δική τους προβολή και πολιτική επιβίωση και ενδεχομένως για την εξασφάλιση μίας νέας καλοπληρωμένης θέσης εξουσίας όταν τα πολιτικά αδιέξοδα τους θέσουν εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής.
α) η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκέλα Μέρκελ, 57 ετων, είναι πτυχιούχος φυσικός από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας και δεν έχει δουλέψει ποτέ στον ιδιωτικό τομέα καθ’ ότι από την περίοδο των φοιτητικών της χρόνων υπήρξε μέλος της νεολαίας του σοσιαλιστικού κόμματος, της Ελεύθερης Γερμανικής Νεολαίας (FDJ) καταλαμβάνοντας στην πορεία διάφορες πολιτικές θέσεις και αξιώματα μέχρι της ανάληψη της καγκελαρίας το 2005 από τον Γκέρχαρντ Σρέντερ.
β) ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί, 57 ετών, ήταν ένας μέτριος μαθητής και σπουδαστής. Κατάφερε ωστόσο να πάρει το baccalauréat το 1973 και να σπουδάσει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο Paris X. Μετά από ένα αποτυχημένο πέρασμα από το Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών αρχίζει να εργάζεται το 1981 ως δικηγόρος. Μετά από 2 χρόνια, το 1983, οι συγκυρίες τον φέρνουν στην δημαρχία του Νεϊγί Συρ Σέν. Έκτοτε συνεχίζει την πολιτική του καριέρα από διάφορες θέσεις εξουσίας μέχρι που ανέλαβε την προεδρία το 2007
γ) ο Πρόεδρος Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, 57 ετών, έχει σπουδάσει νομικά και πολιτικές επιστήμες και διετέλεσε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, μίας χώρας μικρότερης της Ελλάδας, για δύο (2) μόλις χρόνια, από τον Απρίλη του 2002 έως τον Ιούνιο του 2004, όταν παραιτήθηκε για να αναλάβει την προεδρία της Επιτροπής στις 22 Νοεμβρίου 2004 η οποία ανανεώθηκε το 2009 με την επανεκλογή του.
δ) ο Πρόεδρος Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπουί, 64 ετών, από την ηλικία των 28 ετών και για 5 χρόνια εργάστηκε στα υπουργικά γραφεία των Λέο Τίντεμανς και Γκαστόν Γκέενς. Έκτοτε αρχίζει μόνιμη πολιτική καριέρα κατέχοντας διάφορες μικρομεσαίες θέσεις και αξιώματα με αποκορύφωμα την ανάληψη της πρωθυπουργίας του Βελγίου, μίας χώρας επίσης μικρότερης της Ελλάδας, τον Δεκέμβριο του 2008, θητεία που τερματίστηκε σε έντεκα (11) μόλις μήνες, τον Νοέμβριο του 2009, οπότε και ανέλαβε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
ε) ο Πρόεδρος Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ (Jean-Claude Juncker), ετών 57, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Είναι πρόεδρος του Χριστιανοκοινωνικού Κόμματος του Λαού (CPSP) και υπουργός Οικονομικών, του Λουξεμβούργου από τον Ιούλιο του 1989. Ανέλαβε την πρωθυπουργία του κρατιδίου αυτού των 500 χιλ. κατοίκων το 1995 διαδεχόμενος τον Ζακ Σαντέρ, θέση την οποία κατέχει ως σήμερα. Από το 2004 έγινε και Πρόεδρος του Eurogroup, της ομάδας των 17 Υπουργών Οικονομικών των χωρών που υιοθέτησαν το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα.
στ) ο Όλι Ρεν (Olli Rehn), Επίτροπος οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων ΕΕ, 50 ετών, σπούδασε οικονομία, διεθνείς σχέσεις και δημοσιογραφία στην Μινεσσότα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αργότερα έκανε μάστερ πάνω στις πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Ελσίνκι και διδακτορικό στη φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Δεν έχει απασχοληθεί στον ιδιωτικό τομέα αφού από τα φοιτητικά του χρόνια εμπλέκεται αποκλειστικά με την πολιτική, άλλοτε ως αρχηγός της νεολαίας και αργότερα αντιπρόεδρος του κεντρώου κόμματος, βουλευτής, ευρωβουλευτής και ταυτόχρονα αναπληρωτής πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κόμματος των Φιλελευθέρων με αποκορύφωμα την θέση του Επιτρόπου υπεύθυνου για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις για την περίοδο 2010-2014, κατόπιν πρότασης του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.
Σύμφωνα με το σκεπτικό όλων των παραπάνω αλλά και των ηγεσιών των δορυφόρων κρατών, οι Έλληνες προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα ταμειακά και λοιπά δημοσιονομικά προβλήματά, θα πρέπει να αποδεχτούν γιά τις επόμενες 10ετίες την ίδια μέχρι σήμερα οικονομική πολιτική μέτρων που απέτυχε παταγωδώς. Και όχι μόνο να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα την εξαθλίωσή και υποδούλωση που θα επέλθει αλλά ζητάνε επιπλέον και προκαταβολικά την προσωπική δέσμευση και εγγύηση του προέδρου της Ν.Δ. για συμβάσεις δανειοδότησης με όρους που ακόμα δεν έχουν εξειδικεύσει και ενδεχομένως δεν θα προλάβουν να εξειδικεύσουν!
Όμως είτε το θέλουν είτε όχι, τα θεμελιώδη οικονομικά δεδομένα και η δομή της ευρωζώνης υπό την σημερινή ηγεσία και λειτουργία της δείχνει ότι η διάλυσή της υπό την σημερινή μορφή είναι δεδομένη και θα έχει συντελεστεί μέσα στους επόμενους 3 με 4 μήνες.
Στο διάστημα αυτό και πριν επέλθει η κατάρρευση κάθε οικονομικής και παραγωγικής δραστηριότητας στη χώρα μας και προκληθεί κοινωνική έκρηξη με αβέβαια την έκβαση, η κυβέρνηση θα πρέπει να δρομολογήσει με πλήρη εμπιστευτικότητα και ταχύτητα ένα exit plan με τους ακόλουθους άξονες ενεργειών και δράσεων :
anti news