Τα «παιδιά του Πολυτεχνείου» κόβουν το ρεύμα σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν την έκτακτη εισφορά της ΔΕΗ

«Θέλω να πάω το παιδί µου στο Πολυτεχνείο, αλλά φοβάµαι τα επεισόδια… Θέλω να πω στο παιδί µου την Ιστορία µας, αλλά φοβάµαι τις ερωτήσεις του…»Από το e-mail που έλαβα από µια µητέρα.
17 Νοέμβρη 2011… Δεν μπορώ να «γιορτάσω»… Δεν ξέρω τι να «γιορτάσω»… Οι λέξεις έχουν αποδράσει, οι πράξεις έχουν ξεθωριάσει, οι «ήρωες» έχουν αποκαθηλωθεί… Πόλεμος, Εμφύλιος, χούντα, Πολυτεχνείο… Αίμα χυμένο, αίμα χαμένο… Προσδοκία και διάψευση. Οράματα και συντριβή… Κάποιοι τα είπαν πιο πριν καλύτερα από μας:
Μας παίρνουν τον Κωστή για το στρατοδικείο
Τα δάχτυλά του µπερδεύονται και δένονται στους κόµπους
Δε λέει ακόµα ν’ αποχωριστεί τις δύο κουβέρτες
Δεν το αποφάσισε ακόµα να µας αφήσει τ’ άχερα…
Ενιωσα τη βέρα στο µεσιανό του δάχτυλο
Πρώτη φορά µου παίρνανε
Τόσο χρυσάφι µέσα απ’ τα χέρια…
Αρης Αλεξάνδρου, Ανεπίδοτα γράµµατα 1948

17 Νοέμβρη 2011… Κυβέρνηση εθνική; Υπηρεσιακή; Μεταβατική; Τρικομματική; Κυβέρνηση συναίνεσης; Συνεργασίας; Συνεννόησης; Κυβέρνηση στήριξης; Εκταμίευσης; Δανειοδότησης; Κάτω από το φάσμα μιας επετείου που θα επικύρωνε το τέλος του φασισμού, ακροδεξιοί και «σοσιαλιστές» δίπλα δίπλα στα κυβερνητικά έδρανα. Διώκτες και διωκόμενοι. Θύτες και θύματα. Κυνηγοί και θηράματα. Δεσμοφύλακες και κρατούμενοι… Κάποτε… Τώρα χέρι χέρι… Με τον Καρατζαφέρη…
Βιάστηκες, µητέρα, να πεθάνεις…
Δεν λέω… είχες αρρωστήσει απ’ τον φασισµό…
Κι ήταν λίγο το ψωµί… έλειπα κι εγώ στην εξορία…
Αρης Αλεξάνδρου, Με τι µάτια τώρα πια

17 Νοέμβρη 2011. Τα «παιδιά του Πολυτεχνείου» κόβουν το ρεύμα σε όσους δεν έχουν να
πληρώσουν την έκτακτη εισφορά της ΔΕΗ. Σε λίγο, θα βρίσκουμε ανθρώπους ξεπαγιασμένους μέσα σε σκοτεινά σπίτια… Σε μια προσομείωση Ελλάδας ζούμε, άστεγοι, άνεργοι, πεινασμένοι, απελπισμένοι… Με έναν πρώην πρωθυπουργό που ο στόχος του ήταν «ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια». Και που ο επόμενος θα ήταν «ένας εργαζόμενος σε κάθε νομό»…
Λίγο, λίγο κουράγιο ακόµα…
Οποιος βρεθεί µε τ’ άλογο
Του µένει να τραβήξει για την ήττα καβαλλάρης…
Αρης Αλεξάνδρου, Η στενογραφία της νεκρής ζώνης

Ολη αυτή την παράνοια συνυπέγραψε η γενιά του Πολυτεχνείου… Χρόνια τώρα… Από επέτειο σε επέτειο… Aπό κυβέρνηση σε κυβέρνηση… Ενας ένας έβαζε το λιθαράκι του σ’ αυτόν τον εφιάλτη που ζούμε τώρα… Φτύσανε πάνω στην ιστορία μας, πατήσανε πάνω στο πτώμα της λαϊκής μνήμης, χτίσανε παλάτια πάνω στο χυμένο αίμα… Το χαμένο αίμα…

17 Νοέμβρη 2011… Να γιορτάσουμε τι; Να γιορτάσουμε πώς; Ακροπατώντας πάνω στα συντρίμμια ενός ονείρου, ξυπόλητοι στα σπασμένα κρύσταλλα ενός γυάλινου κόσμου, προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα… Μια ελπίδα που δεν έχει να κάνει με μνημόνια, δόσεις, μεσοπρόθεσμα… Εχει να κάνει με ιστορική μνήμη… με λεβεντιά και αξιοπρέπεια…
Κι όμως δεν αυτοκτόνησα…
Είδατε ποτέ κανένα έλατο να κατεβαίνει μονάχο του
Στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα εδώ, σ’ αυτό το δάσος
Με τα κλαδιά κομμένα, μισοκαμένους τους κορμούς
Με τις ρίζες σφηνωμένες μες τις πέτρες…
poitismos politis