Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια

Θα μπορέσουμε συντονισμένα τουλάχιστον να κολυμπήσουμε μέσα στην τρικυμία αντί να τσακωνόμαστε πάνω σε ένα ξεφούσκωτο στρώμα;

Προχθές έλαβα με το ταχυδρομείο τον λογαριασμό της ΔΕΗ, με την πρώτη δόση του τέλους ακίνητης περιουσίας. Άνοιξα τον φάκελο με ηρεμία και με νηφαλιότητα προγραμμάτισα την τακτοποίηση της οφειλής. Δεν ένιωσα το αίσθημα του κενού, που χωρίς άλλο θα είχα νιώσει αν είχα λάβει τον λογαριασμό πριν από μόλις μία εβδομάδα.
Τι μας συμβαίνει; Το βλέπω ολόγυρα, ο κόσμος έχει σχετικά ηρεμήσει. Τα προβλήματα είναι ίδια, η ανεργία θηριώδης, οι λογαριασμοί πολλοί. Ωστόσο, έχω ακόμη στα αυτιά μου το ηχόχρωμα της φωνής του νέου μας πρωθυπουργού.
Εξουθενωμένοι όλοι μας, περιμένουμε την επικράτηση του ορθού λόγου ώστε να αρχίσουμε, τουλάχιστον, να αισθανόμαστε αξιοπρεπείς. Ακουσα φίλους και γνωστούς, που αυτήν την περίοδο «έπρεπε» να μεταβούν στο εξωτερικό για δουλειές, να λένε πόσο δυσάρεστα ένιωσαν ακούοντας σχόλια, είτε αυτά ήταν «υποστηρικτικά» είτε ήταν ειρωνικά. Ο τραυματισμός της αξιοπρέπειας του Ελληνα ήταν ένα από τα πιο σημαντικά χτυπήματα της τελευταίας διετίας.
Θα ανακτήσουμε, άραγε, μέρος, έστω από την περηφάνια μας; Θα μπορέσουμε συντονισμένα τουλάχιστον να κολυμπήσουμε μέσα στην τρικυμία αντί να τσακωνόμαστε πάνω σε ένα ξεφούσκωτο στρώμα;
Οι ενδείξεις είναι θετικές. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην τόνωση της ψυχολογικής κατάστασης του πληθυσμού. Ο αναθαρρυμένος πολίτης μπορεί να είναι και συνεργάσιμος πολίτης.
Ο κόσμος άκουσε, ύστερα από πολλά χρόνια, έναν πρωθυπουργό της χώρας, να μιλάει νηφάλια, συγκροτημένα, χωρίς το άγχος της εκλογικής πελατείας, με ελληνικά υψηλού επιπέδου, με γλώσσα σώματος που φανερώνει πεπαιδευμένο άνθρωπο, με συναίσθηση του τι λέει και με δύναμη πειθούς. Η διαφορά από τη φαρσοκωμωδία των τελευταίων ημερών, με την ξύλινη γλώσσα, τα πείσματα, τις εκθέσεις ιδεών επιπέδου δημοτικού σχολείου, με την προσβολή του ελληνικού λαού, υπήρξε θεαματική. Ηταν σαν βροχή σε αφυδατωμένη γη.
Ας μη βιαζόμαστε, βεβαίως. Αλλά ο κόσμος, δικαιούται και πρέπει να ελπίζει. Η απελπισία του μέσου Ελληνα, που εκφράζεται με κυνισμό, αυτοκαταστροφή, απαξίωση των πάντων, απώλεια του
ενδιαφέροντος για άλλες σημαντικές πτυχές της ζωής, πρέπει να απαλυνθεί. Κάτι αρχίζει να διαφαίνεται.
koinonikos sundesmos