Φταίμε πολύ για την κατάντια του πολιτικού συστήματος, γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το συντηρούμε. Για το σινάφι μας μιλώ, που είναι χωρισμένο σε τρεις κατηγορίες. Στην εντός χιλιάδων εισαγωγικών «ελίτ» που πληρώνεται αδρά, εξυπηρετεί τις ορέξεις των μεγαλοεκδοτών και συνεπώς των πολιτικών κομμάτων, που με ένα γεύμα με ένα υπουργό δεν θα διστάσει να αναιρέσει εν μια νυκτί αυτά που έλεγε και να βάλει φίμωτρο στην σωστή κάλυψη της ειδησιογραφίας. Στην wannabe ελίτ που θα έκανε τα πάντα για να πάρει κάποια θέση στα τηλεπαράθυρα και ας πάει στο διάολο το ρεπορτάζ. Και στην ομάδα, που όλο και μικραίνει, που ακόμα θεωρεί ότι η δημοσιογραφία είναι ένα είδος λειτουργήματος που πρέπει να έχει ως στόχο την σωστή ενημέρωση των πολιτών, ώστε αυτοί, όταν έρθει η ώρα να πάρουν όσο δυνατό πιο νηφάλιες αποφάσεις. Η τελευταία κατηγορία είναι που απειλείται περισσότερο από τα απανωτά κραχ στα ΜΜΕ και που ζει με την αγωνία αν θα έχει δουλειά αύριο ή αν της βγαίνει η ζωή με τις περικοπές μισθών. Και όταν έχεις στο κεφάλι σου όλα αυτά, πού να σου μείνει κουράγιο για ρεπορτάζ ; Ειδικά όταν έχεις την εκάστοτε εξουσία απέναντί σου να πιέζει έως και να απειλεί; Αυτό το κενό εκμεταλλεύεται και αυτή η κυβέρνηση ώστε να εξαφανίσει επικοινωνιακά τις πραγματικές διαστάσεις της κατάστασης της χώρας.
Μετά λύπης μου διαπίστωσα τις τελευταίες μέρες, με πόση ευκολία περνά σιγά-σιγά, μια ανεκδιήγητη διαρροή του περιβάλλοντος ΓΑΠ ότι - και καλά - η κατάσταση είναι τόσο άσχημη μόνο και μόνο γιατί μας χτυπούν οι αγορές. Και μας χτυπούν οι αγορές επειδή - υποστηρίζουν οι διαρροές- ο πρωθυπουργός αρνήθηκε να συμμαχήσει με την Goldman Sachs. Μέγα παραμύθι για τους καλά γνωρίζοντες, αλλά να μου το θυμηθείτε ότι, όταν έρθει η ώρα της κάλπης, ο ΓΑΠ θα κατέβει με τσουνάμι υποστήριξης ως «ο άνθρωπος που τα έβαλε με την Goldman Sachs», η οποία έφερε την πτώχευση στην χώρα, συνεπώς όλες οι αστοχίες, εγκληματικές ενέργειες και απειρία του τελευταίου ενάμιση έτους, οφείλονται σε αυτήν. Και όχι στους λάθος χειρισμούς και τις υπερ-αισιόδοξες εκτιμήσεις για την πορεία της οικονομίας.
Θυμάμαι ότι ο περίγυρος ΓΑΠ επιχείρησε να ξαναπεράσει την συγκεκριμένη διαρροή στα μέσα ενημέρωσης. Πότε; Λίγο μετά τις εκλογές, όταν τα σπρεντ ήταν στις 200 μονάδες βάσης (οσονούπω ξαναπιάνουμε τις 1,000) και ο υπουργός οικονομικών δεν προχωρούσε σε δανεισμό για να καλύψει τις ανάγκες του κράτους τα επόμενα δύο χρόνια αν και είχε προχωρήσει σε αναθεώρηση του ελλείμματος στο 16% και ήξερε ότι οι αγορές θα αρχίσουν το σφυροκόπημα. Τότε αρκετοί δημοσιογράφοι, που παρακολουθούσαν τις επαφές της κυβέρνησης και την παρουσία-απουσία της στα διάφορα Ευρωπαϊκά Συμβούλια, άρχισαν να διερωτούνται γιατί οι κυβερνώντες δεν προχωρούσαν στην λήψη μέτρων, στην «εδώ και τώρα» διαπραγμάτευση με την ΕΕ, στην ένταξη της χώρας στη Ευρωπαϊκή επιτήρηση υπό τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας και στην αποφυγή στροφής προς στο ΔΝΤ. Από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Μάιο του 2010 όταν υπογράφηκε το μνημόνιο, υπήρχε μια πρωτοφανής απραξία από πλευράς κυβέρνησης. Σε ένα διάστημα που μπορούσε να μας σώσει από πολλά. Κάποιοι διερωτήθηκαν ποιοι συμβούλευαν τον πρωθυπουργό να πάρει την χώρα που βρισκόταν 10 βήματα πριν την πτώχευση και να την οδηγήσει συνειδητά σε αυτήν, με την «απειλή» ή μνημόνιο ή καταστρεφόμαστε. Εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι ο ΓΑΠ αποφάσισε την λύση ΔΝΤ από τον Ιούνιο του 2009, όταν ήταν αντιπολίτευση και έλεγε «λεφτά υπάρχουν».
Τότε, λοιπόν, η διαρροή δεν πέρασε. Τώρα όμως φαίνεται πως περνάει μια χαρά γιατί προφανώς ο περίγυρος άρχισε να διαπιστώνει ότι ο ΓΑΠ κινδυνεύει να καταγραφεί στην μνήμη του κοσμάκη ως προδότης και όχι ως σωτήρας. Η αρχή έγινε από την ΝΕΤ (φυσικά), με αφορμή την έκδοση βιβλίου ενός γάλλου δημοσιογράφου για τα άδυτα και την ικανότητα της Goldman Sachs να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Εννοείται ότι τα παιχνίδια είναι σκοτεινά και ξεπερνούν κάθε φαντασία. Όμως η ατάκα που ακούσαμε από την κρατική τηλεόραση ότι «η πτώχευση της χώρας έγινε επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου αρνήθηκε να αγοράσει προϊόντα της Goldman Sachs», επίσης ξεπερνά κάθε φαντασία.
Όσοι δημοσιογράφοι παρακολούθησαν και παρακολουθούν από κοντά τις επαφές της κυβέρνησης, τις συναντήσεις υπουργών σε σπίτια, πρεσβείες και. υπόγεια της Ουάσινγκτον τον Οκτώβριο του 2009, τον Απρίλιο του 2010, τον Οκτώβριο του 2010 και αυτές που θα γίνουν μέσα στο Σαββατοκύριακο, έχουν πειστεί ότι οι χειρισμοί και οι συμβουλές έρχονται από συγκεκριμένα κέντρα. Και γίνονται και μπροστά στα μούτρα μας, δεν κρύβονται. Πως ήρθε ο Σόρος και έγινε δεκτός στο Μαξίμου με κάθε επισημότητα ; Έτσι.
Για να θέσω τους προβληματισμούς , με μορφή ερωτήσεων θα ήθελα κάποιον από το περιβάλλον του ΓΑΠ να απαντήσει τα εξής:
1. Ποιοι συμβούλεψαν τον πρωθυπουργό ότι η ένταξη της χώρας σε μνημόνια διαρκείας μέσω ΔΝΤ ήταν η μόνη λύση;
2. Γιατί η Goldman Sachs και η Morgan Stanley έκανε και κάνει παρέλαση στην Ελλάδα, μεταφέροντας «ιδέες» προϊόντα και διάφορες συμβουλές οι οποίες φαίνεται πως εφαρμόζονται;
3. Γιατί η κυβέρνηση, ενώ δημοσίως καταδικάζει και εκδικάζει, παρασκηνιακά βρίσκεται σε συνεχείς συνεννοήσεις και επαφές με τους οίκους αξιολόγησης Moody's, Standard & Poor's, Fitch?
4. Γιατί ο πρωθυπουργός επιμένει να κρατάει στο υπουργείο οικονομικών τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, η στρατηγική εσόδων του οποίου όχι μόνο απέτυχε αλλά κόστισε και εξακολουθεί να κοστίζει στην χώρα;
5. Γιατί ενώ ο προϋπολογισμός του 2010 έπεσε έξω, αυτός του 2011 συντάχθηκε με την ίδια ακριβώς συνταγή;
6. Γιατί η κυβέρνηση επιμένει να κάνει αισιόδοξες εκτιμήσεις για την οικονομία, αγνοώντας τα στοιχεία και τα αποτελέσματα εκτέλεσης του προϋπολογισμού που εκδίδει η ίδια; Ποιον εξυπηρετεί αυτή η κατάσταση;
7. Γιατί επιμένουμε να μην έχουμε πλάνο διαχείρισης του δημοσίου χρέους αφού αυτό είναι η μάστιγα της οικονομίας; Ποιον εξυπηρετεί;
Προφανώς οι απαντήσεις μπορούν να δοθούν και μέσω ρεπορτάζ. Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά για το σινάφι μας.
to pontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου