Η Ευρώπη ακολουθεί τη σκιά της ή η σκιά της ακολουθεί την Ευρώπη;

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώντας τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις της Ενωμένης Ευρώπης για να βρει λύση στην κρίση χρέους μου έρχονται στο μυαλό κάποια σκυλιά που κυνηγάνε την ουρά τους. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά πραγματικά κανείς πλέον δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο η πανίσχυρη Ενωμένη Ευρώπη αποδεικνύει καθημερινά την αδυναμία της να αντεπεξέλθει στο ύψος των περιστάσεων και να συμφωνήσει σε μία κοινή εφάπαξ λύση σε ένα πρόβλημα που την φέρνει όλο και πιο κοντά στο χείλος της καταστροφής. Βέβαια αυτό το εφιαλτικό σενάριο δεν αφορά όλες της χώρες της Ευρώπης. Αν κρίνουμε από του ρυθμούς ανάπτυξης της αδιάλλακτης Γερμανίας αλλά και από το ρεκόρ απασχόλησης που σημειώνει γίνεται έντονα αντιληπτό ότι η Ενωμένη Ευρώπη όχι μόνο δεν κινείται με μία ταχύτητα αλλά δεν αποκλείεται να μην είναι πλέον και αυτός ο στόχος.

Την ίδια στιγμή που ήδη δύο χώρες (Ελλάδα και Ιρλανδία) βρίσκονται εκτός αγορών, «απολαμβάνοντας» την κάθε άλλο παρά στοργική αγκαλιά της τρόικας και μία ακόμα χώρα, η Πορτογαλία αισθάνεται βαριά την ανάσα του ΔΝΤ, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθούν ακόμα να βρουν τη σωστή λύση για το πρόβλημα.
Και ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η σωστή λύση στο πρόβλημα είναι μία κοινή οικονομική διακυβέρνηση, η οποία θα σέβεται τις ιδιαιτερότητες της κάθε οικονομίας και θα συμβάλει στη βιώσιμη ανάπτυξη της, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι παίζουν με τις λέξεις. Όλοι βέβαια κατανοούν ότι η λύση είναι μία αλλά στην πλειοψηφία τους δεν θέλουν να μετακινηθούν από τα κεκτημένα δεκαετιών. Κατ’ ουσία δεν θέλουν να παραχωρήσουν καμία από τις οικονομικές εξουσίες που επί δεκαετίες θωράκιζαν τις δικές τους οικονομίες αφήνοντας ή ακόμα και μηδενίζοντας τις ευκαιρίες που θα μπορούσαν να έχουν για ανταγωνιστικότερη πολιτική άλλοι Ευρωπαίοι εταίροι τους.
Ωστόσο υπήρχε πάντα ένα Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο θα θωράκιζε την ΕΕ. Ουσιαστικά ο προορισμός ήταν κοινός αλλά ο καθένας ήταν ελεύθερος να πάρει ένα διαφορετικό μονοπάτι. Έως έναν βαθμό αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει αλλά τελικά όλα τα μονοπάτια αποδείχτηκε ότι δεν κατέληγαν στον ίδιο προορισμό. Και αντί οι εμπνευστές αυτού του σχεδίου να το αντιληφθούν εγκαίρως έπλεκαν και το εγκώμιο χωρών όπως η Ιρλανδία που εν συνεχεία αποδείχτηκε το απολωλός πρόβατο γιατί δεν ακολούθησε το σωστό δρόμο.
Επομένως, υπήρχε ο σωστός δρόμος και κάποιοι τον γνώριζαν. Γιατί δεν βοήθησαν και τους υπόλοιπους να τον ακολουθήσουν και φτάσαμε 4 σχεδόν εβδομάδες πριν την λήξη της προθεσμίας για να διαπραγματευτούμε αυτό που τελικά ήταν δοκιμασμένο; Δεν θέλω να σκεφτώ ότι πρόκειται για μία πολιτική που εφαρμόζει το ρητό, το πάθημα γίνεται μάθημα. Προτιμώ και ας μην το πιστεύω να μιλάω για μία Ενωμένη Ευρώπη που άρχισε απλά να ενηλικιώνεται ίσως με τον πιο άσχημο τρόπο που θα μπορούσε αυτό να συμβεί. Παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι Ενωμένη Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα ευρωζώνη χωρίς κοινή οικονομική διακυβέρνηση δεν μπορεί να υπάρξει. Θα πρέπει όλοι να βάλουν νερό στο κρασί τους και να διεκδικήσουν για τις οικονομίες τους ό,τι καλύτερο μπορεί να συνεπάγεται αυτή η οικονομική διακυβέρνηση. Διότι πάντα θα υπάρχει μία Γερμανία που θα σπεύδει να συστήνει, στις δύσκολες ώρες, τις δικές της «σωτήριες» πολιτικές.
parapolitika.gr