Το πάρτι δεν τελείωσε!

Διάβαζα χθες το κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου για το «τέλος του ακαταδίωκτου», με αφορμή τις διώξεις κατά υπουργών, ισχυρών επιχειρηματιών και παραγόντων του δημοσίου βίου, που είναι αλήθεια ότι πληθαίνουν εσχάτως. Σέβομαι πάντοτε τη σκέψη και την εμπειρία του – τον βρήκα μπροστά μου ως δημοσιογραφικός «νεοσσός» άλλωστε – αλλά φοβάμαι ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει και η υπόλοιπη. Γιατί κάτω από την «κρούστα» που ξεράθηκε, ράγισε και τώρα κομματιάζεται, σιγοβράζει ο χυλός της διαφθοράς, σα να μην τρέχει τίποτα.

Σε κάθε υπουργείο, σε κάθε δημόσια υπηρεσία, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην απανταχού γραφειοκρατία, τα πάντα συνεχίζονται, σα να μη μεσολάβησε καμία κρίση και με το «ακαταδίωκτο» απολύτως κατοχυρωμένο. Για κάθε υπογραφή, που μεταφράζεται σε χρήμα για μεγάλα ή μικρά
δημόσια έργα, για προμήθειες, ή για απλή εκταμίευση κονδυλίων, οι δικαιούχοι βρίσκουν απέναντί τους απλωμένα χέρια. Ακόμη και για έργα που έχουν κερδίσει μέσα από διεθνείς διαγωνισμούς, ακόμη και για κονδύλια του ΕΣΠΑ, όπου υποτίθεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ένα ξεκάθαρο, διαφανές πλαίσιο, βρίσκουν τρόπους να εκβιάζουν οι μιζαδόροι.
Μιλάμε για Λερναία Ύδρα... και μην ξεγελιέστε, επειδή ξεσκεπάστηκε η βρώμικη πυραμίδα των εξοπλιστικών, ή παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη η υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Το πρόβλημα είναι πολύ – πάρα πολύ μεγαλύτερο και έχει απλωθεί σαν επιδημία εδώ και χρόνια στο σύνολο της δημόσιας διοίκησης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ούτε οι υπουργοί δεν είναι σε θέση – όσοι θέλουν – να τα βάλουν με το Τέρας. Τους πιάνουν άνθρωποι, τους λένε τον πόνο τους και υπόσχονται να παρέμβουν, αλλά στην πορεία διαπιστώνουν ότι δεν έχουν καμία δυνατότητα να επιβάλουν ταχύτητα και διαφάνεια. Το λένε στον ένα και αντιστέκεται ο άλλος, στο διπλανό γραφείο. Ζητάει μίζα ο διευθυντής, αλλά μετά ζητάει και ο υποδιευθυντής και ο τμηματάρχης και ο πρόεδρος του οργανισμού και όποιος άλλος πρέπει να βάλει την υπογραφή του...
Δεν πιστεύετε εμένα; Ρωτήστε οποιονδήποτε έχει δοσοληψίες με το Δημόσιο, αν έχουν αλλάξει όλα αυτά. Θα πάρετε τις απαντήσεις σας. Νομίζετε ότι υπερβάλω; Σας μεταφέρω όσα μου λένε κατ' ιδίαν άνθρωποι της πιάτσας, με «καθαρή» επιχειρηματική δράση, με δραστηριότητα στο εξωτερικό, όπου εξάγουν υπηρεσίες ή προϊόντα. Άνθρωποι κανονικοί. Βρίσκονται σε απελπισία... Μοιράστηκα χθες, κατά σύμπτωση, αυτές τις σκέψεις με έναν συνάδελφο από τη Θεσσαλονίκη. Πριν τελειώσω την ιστορία μου, εκείνος με πρόλαβε. Ήταν σα να ακούω τον εαυτό μου! Τα ίδια εδώ, τα ίδια κι εκεί. Τα φώτα μπορεί να χαμηλώνουν, όπως και η ένταση της μουσικής για να μην ακούνε τόσο δυνατά οι γείτονες και διαμαρτύρονται. Μερικοί από τους λαμπερούς καλεσμένους μπορεί να κόβονται από τη λίστα, επειδή προκαλούν περισσότερο κι έτσι χαλάει το κέφι μερικές φορές... Αλλά πίσω από τις κουρτίνες, το πάρτι συνεχίζεται κανονικά. Όποιος τις σηκώσει, θα το διαπιστώσει με την πρώτη ματιά. Και το πάρτι δεν πρόκειται να τελειώσει, επειδή θα λείψουν μερικοί από τους καλεσμένους. Θα τελειώσει μόνο όταν το πλαίσιο λειτουργίας του ελληνικού κρατικού μηχανισμού αλλάξει ριζικά. Όταν το «δικαίωμα της υπογραφής» πάψει να αποτελεί προνόμιο κάποιων στην κορυφή, ή στη μέση της πυραμίδας. Όταν γίνουν τόσο διαφανείς οι κανόνες, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο «εκπτώσεων» ή «προτιμήσεων». Όταν η καθυστέρηση στην υπογραφή συνδεθεί με αντίστοιχη βαριά ευθύνη, εφόσον αυτός που δεν υπογράφει δεν εξηγεί ρητά και υπεύθυνα, γιατί δεν υπογράφει. Και αντιστοίχως, όταν αυτός που υπογράφει, το κάνει εφαρμόζοντας ένα κρυστάλλινο νομικό πλαίσιο, που δεν θα του δίνει περιθώρια για «κόλπα». Μιλάμε για τη μεγαλύτερη και δυσκολότερη διαρθρωτική αλλαγή. Ακόμα περιμένει...
Υ.Γ.: επειδή ακόμα και στην περίπτωση της διαφθοράς το καλό χιούμορ μπορεί να είναι ευεργετικό, διατυπώνω εδώ και την προσωπική μου κινηματογραφική πρόταση προς άπαντες. Βρείτε έναν κινηματογράφο που να σας ταιριάζει γεωγραφικά και στις ώρες και απολαύστε τον «Οδηγό διαπλοκής». Συγκλονιστικοί διάλογοι – δεν θα προλαβαίνετε τις ατάκες – και ερμηνείες για πολλά βραβεία από τους πρωταγωνιστές, σε ένα σενάριο που θυμίζει κάτι από Ελλάδα. Θα με θυμηθείτε!
http://www.protagon.gr