 |
ΑΠ’ το ’22 στο 2014 κι από την προκυμαία της
Σμύρνης, στο Φαρμακονήσι. Παραδίπλα η Λέρος με τη
μελαγχολική της ιστορία και την απόσταση να
παλαντζάρει ανάμεσα Ελλάδα-Τουρκία.
ΕΤΡΕΧΑΝ αλλόφρονες οι Μικρασιάτες κοιτώντας με
τρόμο τη Σμύρνη στις φλόγες. Ξοπίσω τους τσέτες να
τους σημαδεύουν με το τουφέκι και με το μαχαίρι στα δόντια. Η
ελπίδα(;) στα «Συμμαχικά» καράβια, μέχρι να χαθεί στα νερά γεμάτα
κουφάρια ελλήνων.
ΑΝΑΤΡΑΠΗΚΕ η βάρκα. Κουβαλούσε αποδιωγμένους και δυστυχείς.
Μετανάστες για την Ελλάδα του «Ξένιου Δία» και του…Λιμενικού. Δεν
έγινε η έρευνα, δεν ξέρουμε αν ήταν σωτήρες όλοι οι άντρες του ή
(κάποιοι) «καταποντιστές». Όλα να τα περιμένεις απ’ την Ελλάδα που
γεννάει ήρωες, βγάζει και βασανιστές. ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ κι είναι κολλημένο το μυαλό μας στον μετανάστη, που μέσα σε δευτερόλεπτα έχασε τρία παιδιά και τη γυναίκα του. Τους
ρούφηξε η θάλασσα κι έμεινε μόνος. Ανακαλύπτει ενόχους πάνω στον
πόνο του; Να συμμαζευτούμε. Μας συντάραξε το κλάμα του τραγικού
πατέρα, χωρίς λόγο παρηγοριάς. Απ’ τους «εκπροσώπους τύπου» του
Λιμενικού, λαλίστατους και…επαγγελματίες.
ΚΙ ύστερα; Βγαίνει στο «γυαλί» ο…πολύς Μιλτιάδης. Βαρβιτσιώτης ο
«μικρός» ελέω πατρός, τζακιού και ονοματοκρατίας. Ύφος γόη
κοιτώντας στο κενό. Λόγια γνωστά από ‘μας και προμελετημένα απ’ τον
ίδιο. Ούτε μια λέξη για τους δύστυχους, μια σύσπαση του προσώπου,
ένα ίχνος συγκίνησης…
ΤΟΝ περιμέναμε αυστηρό και τη σπάθα του να βγάζει φωτιές. Να
«συλλυπηθεί» τον τραγικό πατέρα και την (βαρβιτσιώτικη)
ωραιοπάθεια παρατημένη στο έδαφος. Να επαινεί το Λιμενικό (το
αξίζει), αλλά και να «υπόσχεται»…κεφάλια για τυχόν ευθύνες κάποιων
ανδρών του. Δεν το…συνηθίζουν οι υπουργοί-κινδυνεύει το δικό τους
(κεφάλι). Γι αυτό και σπεύδουν σε κηδείες «διάσημων» και μόνο,
ανάμεσα σε πολιτικούς (και μη) «μαυρογυαλούρους».
ΝΑ το «πιάσουν» πως ο έλληνας έχει ψυχή και συναίσθημα. Δεν τα
χαλαλίζει για τους «επαγγελματίες» της πολιτικής. Τα φυλάει για μια
ανθρώπινη στιγμή (παν)ανθρώπινης δυστυχίας. Είναι το μεγαλείο του.
ΟΙ πολιτικοί της πολιτικής που μας γέμισαν ξένους κι έκαναν την Ελλάδα
σαν Ελλάδα να μη μοιάζει, ας ρίξουν ένα δάκρυ λυτρωτικό. Με τη
σκέψη στην προκυμαία της Σμύρνης
Θανάσης Νικολαίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου