Πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω ότι ο πρωταρχικός σκοπός για οποιαδήποτε χώρα και η μόνη πραγματική ελπίδα για ανάπτυξη είναι η Παιδεία. Θεωρώ ότι αποτελεί το υπόβαθρο και τη στέρεη βάση για κάθε είδους πρόοδο και αλλάγή και ότι θα έπρεπε να βρίσκεται στη πρώτη θέση κάθε πολιτικής ατζέντας. Της Μαρίας Τριαντοπούλου
Διαβάστε επίσης: «Ο Dr. Livingstone υποθέτω;». Της Μαρίας Τριαντοπούλου
Στην Ουγκάντα, που ηταν –και είναι - μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου κυρίως μετα την καταστροφική δικτατορία του Ιντι Αμιν, η παιδεία είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί από το επίσημο κράτος.
Οδηγώντας όμως γύρω και έξω από την Καμπάλα σήμερα αυτό που μου έκανε τεράστια
εντύπωση είναι οι εκατοντάδες πινακίδες σχολείων που συνάντησαμε στην διαδρομή. Δημοτικά, Γυμνάσια, τεχνικά κολλέγια, κρατικά, ιδιωτικά, ιεραποστολικά, παντού σχολεία. Έμαθα ότι τώρα είναι η εποχή του χρόνου που γίνονται οι εγγραφές των μαθητών στα σχολεία – κάτι που εδώ θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό - και οι περισσότεροι γονείς αγωνιούν να μαζέψουν τα απαιτούμενα λεφτά για την εγγραφή και τα δίδακτρα, καθώς προτιμούν να στέλνουν τα παιδιά στα ιδιωτικά σχολεία. Ως τώρα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ζει από μικρές αγροτικές εργασίες αυτοσυντήρησης και θεωρεί την εκπαίδευση των παιδιών ως πιθανά τον μοναδικό τρόπο να ξεφύγουν από την φτώχεια, να βρουν μισθωτη δουλειά και να μπορέσουν να αποφύγουν την απόλυτη ένδεια, να άλλαξουν την «μοίρα» τους.
Ειναι ίσως η μοναδική ευκαιρία που έχουν αυτά τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που προκαλουν το AIDS, το αλκοολ, η εφηβική εγκυμοσύνη, η φτώχια γενικότερα. Παρόλο όμως που 7.500.000 παιδιά πηγαίνουν στα επαρχιακά σχολεία της χώρας μαθαίνω ότι τα περισσότερα δεν έχουν πραγματικά καλό επίπεδο σπουδών, δεν έχουν εξοπλισμο, δεν έχουν θρανία και τις μισές μέρες δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω της βροχής.
Στους δασκάλους που δέχονται να διδάξουν στα σχολεία αυτά δεν προσφέρονται καλές συνθήκες διαβίωσης και άρα όλο και λιγότεροι θέλουν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Και ενώ στην πρωτεύουσα Καμπάλα είδα πολλά διεθνή σχολεία στα οποία οι ξένοι και οι πιο πλούσιοι Ουγκαντανοί στέλνουν τα παιδιά τους, στην επαρχία δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Εκεί, όμως, υπάρχουν πολλά σχολεία που παίρνουν οικότροφους κατά το Αγγλικό σύστημα. Όταν, όμως, ρώτησα πως είναι δυνατόν να μπορούν οι γονείς να πληρώνουν τα δίδακτρα για ιδιωτικά οικοτροφεία, μου είπαν ότι εδώ οι πιο φτωχές οικογένειες στέλνουν όσα πιο πολλά παιδιά μπορούν στα σχολεία αυτά για να μπορέσει κάποιος να τα προσέχει καθώς η ίδια οικογένεια δεν έχει την δυνατότητα αυτή. Είναι πιο εύκολο να μαζέψουν τα δίδακτρα και να τα στείλουν εκεί από το να τα έχουν στο σπίτι...
Όταν οι πλούσιες χώρες του κόσμου «χάρισαν» το χρέος της Αφρικής έθεσαν κάποιους όρους ώστε να επιτευχθεί η ελπιδοφόρα «ανάπτυξη». Στην Ουγκάντα αυξήθηκε πολύ ο αριθμός των σχολείων αλλά και των εγγραφών που ήταν και ο σκοπός αν όχι ο αυτοσκοπός των όρων που είχαν τεθεί από τους τότε G8. Είναι αλήθεια ότι έχει μειωθεί ο αναλφαβητισμός και πολλοι περισσότεροι άνθρωποι τελειώνουν κάποιο κομμάτι τουλάχιστον του σχολείου. Είναι επίσης αλήθεια ότι ένα αρκετά μεγαλύτερο ποσοστό Ουγκαντανών από ότι πριν κάποια χρόνια έχουν αποκτήσει δουλειές γραφείου και πολλοί ακόμα μπορεί να ελπίζουν σε ένα κάποιο τέτοιο μέλλον.
Όμως όσο στην επαρχία ή στις παραγκουπόλεις της Καμπάλα τα σχολεία είναι μόνο η πρόσωψη ενός ανύπαρκτου στην ουσία οικοδομήματος, όσο η παιδεία δεν αποτελεί στην πραγματικότητα κάποιο «διαβατήριο» για μια καλύτερη ζωή αλλά απλά μια στατιστική απόδειξη ανάπτυξης (κάτι περίπου σαν το περίφημο success story της δικής μας κυβέρνησης) τότε όλες αυτές οι διαφημήσεις, όλες αυτές οι γιορτές για την περίοδο των εγγραφών, όλα αυτά τα σχολεία που έβλεπα να ξεφυτρώνουν απο παντού στη μέση του πουθενα δεν θα έχουν κανένα απολύτως νόημα. Τα όνειρα και οι ελπίδες καλό είναι να βασίζονται σε κάποια, έστω και λίγα, γερά θεμέλια αλλιώς γκρεμίζονται και καταστρέφονται με πολύ δύσκολα και οδυνηρά αποτελέσματα...
http://tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου