Να ξαναγίνουμε Ελλάδα

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΚΟΥΜΕ για την τραγική δολοφονία (με απάνθρωπο
τρόπο) του 72/χρονου στη Θεσσαλονίκη και το μυαλό
πάει σε αλλοδαπό. Ασυναίσθητα και χωρίς
προκατάληψη.
ΓΙΑ το νεκρό βρέφος στη χωματερή, και ξανά το ίδιο.
Δεν εντάσσουμε σε ράτσες τους/τις δολοφόνους, δεν
μας ενδιαφέρουν οι φυλές. Το αποτέλεσμα μετράει και η αποκάλυψη
της «ταυτότητας» του δράστη. Κι όταν δεν βγάζεις άκρη και σε
τριγυρίζουν σκέψεις σαν κατά φαντασία ρατσιστή, προστρέχεις στην
στατιστική. Για την απόρριψη (είτε επαλήθευση) των «αμαρτωλών» σου
σκέψεων.
ΤΟ 52% των δολοφόνων στην Ελλάδα είναι ξένοι, χωρίς να είναι 52% οι ξένοι στην Ελλάδα. Οι γνωστοί «εισβολείς» των τελευταίων δεκαετιών,
που άπλωσαν τον «πολιτισμό» τους πάνω μας. Διείσδυση που έβγαλε  ελληνο-αλλοδαπή συνεργασία για το κακό. Με το μεγαλύτερο μέρος της  «δουλειάς» σ’ αυτούς και το γενικό πρόσταγμα σε
«εισαγόμενο» του
κοινού εγκλήματος ή μαφιόζο για…καριέρα στην Ελλάδα.
ΚΑΤΙ άκουσαν για τους νόμους μας που στολίζουν ράφια
και…μαρσάρισαν οι κακοί. Για δουλειές που υπάρχουν (και εισφορές
που δεν υπάρχουν) και μας…προτίμησαν για μια καλύτερη ζωή τους και
με κάποιους «εργοδότες» (μας) έτοιμους να (ξανα)δείρουν τον
Μπαρμπα-Θωμά έξω απ’ την καλύβα του.
ΚΙ εμείς; Είδαμε τους δυστυχείς και μελαγχολήσαμε. Ακούσαμε για
δολοφονίες κι ανατριχιάσαμε. Μετρώντας, λοιπόν, και ζυγιάζοντας,
αποθυμήσαμε την «μικράν και έντιμον Ελλάδα» και δεν είναι σχήμα
λόγου ή για ειρωνεία του ιστορικού όρου. Με τα δικά μας, της
καθημερινότητας και του αστυνομικού δελτίου που…κοσμούσαν τα
«μικρά». Κι αν κατά καιρούς συνέβαινε κάτι «μεγάλο», μας συντάραζε
και μας δίδασκε. Πριν το έγκλημα γίνει καθημερινό κι εμείς εθισμένοι
παρατηρητές, με την Πολιτεία να το γιγαντώνει με την ανοχή της. Και
μόνο αν οσμιστεί τρομοκρατία βαράει συναγερμό. Για τους εκλεκτούς
της που νομοθετούν και τον πολίτη αφύλαχτο.
ΜΑΣ «έφταναν» τα παραπάνω για να ζήσουμε. Τα γνησίως ελληνικά
μας. Σήμερα, εθιστήκαμε ως παρατηρητές του εγκλήματος (από
εισαγόμενους της πολυδιαφημισμένης παγκοσμιοποίησης) κι είναι ό,τι
χειρότερο.
ΚΑΤΙ ψελλίζουμε, άλλοι φωνάζουν και η φωνή τους χάνεται, πριν φτάσει
σε Δουβλίνα και στα μακρινά, ανήλιαγα γραφεία των μεγάλων-παγκόσμιων αποφάσεων. Με τους μισούς έλληνες να αποκαλούν
ρατσιστές τους άλλους μισούς. Και οι πρωθυπουργοί που μας
φόρτωσαν τη σάρα και τη μάρα δίπλα στους παλιννοστούντες;
Εξαφανισμένοι!

Του Θανάση Νικολαίδη