Ένα ρημαδο-συγγνώμη

Ταλαντούχος κολορίστας η ελληνική γλώσσα. Μια λέξη να ορίζει το βασικό χρώμα και δέκα λέξεις, για κάθε τόση δα, απόχρωση-διακύμανσή της. Πιάσε τον έρωτα, γαλήνεψέ τον σε αγάπη, λιγόστεψέ τον σε συμπάθεια, φορτσάρισέ τον σε πάθος, αρρώστησέ τον σε καψούρα, φαρμάκωσέ τον σε νταλκά. Πιάσε το «χαστούκι», ανάλυσέ το σε χίλια δυο, να διευκρινίσεις και τη φορά του χεριού ακόμα αυτού, που το δίνει.

Μέγας κολορίστας η ελληνική γλώσσα. Για όλες τις λέξεις. Πλην μίας. « συγγνώμη». Δεν έχει περισσότερο και λιγότερο. Δεν έχει χλιαρό, ζεστό, κρύο. « συγγνώμη». Σε ταμπέλα αδιέξοδο. Ως ίσως το μόνο της ψυχής διέξοδο. Να αναδύει επίγνωση, εντιμότητα, αίσθηση ορίων, ευθύνη, ταπείνωση, δικαιοσύνη, παραδοχή, ανάστημα.

Το « συγγνώμη» στη χώρα μας, η πιο δύσκολο να αρθρωθεί λέξη. Όσο αδυνατεί στο «ρο» ο Γάλλος, τόσο ο Έλληνας στο « συγγνώμη». Τη λογαριάζεις και ακυρωμένη. Πόσο ανεκπαίδευτοι; Πόσο τη φοβόμαστε; Πόσο την αποφεύγουμε; Πόσο αμήχανοι στεκόμαστε μπροστά της. Να τη ζητήσουμε; Μα ακόμα και για να την αποδεχτούμε. Μικρόψυχοι, καχύποπτοι. Την αλλαξοδρομούμε βιαστικά. Μη και κοντοσταθεί δευτερόλεπτο και τη ζυγίσει η ψυχή μας. Μη και μας ξεγελάσει. «Και δηλαδή μ΄ ένα συγγνώμη νομίζει ότι ξεμπέρδεψε;», «Από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο».
Διαβάζω τη Λένα Διβάνη. Άλλη ηλικία από τον Θανάση. 19 επί. Σε ένα νοητό «λεωφορείο» αντιμέτωπη με ένα δικό της ατόπημα. Παγιδευμένη. Μάλλον αυτό-παγιδευμένη. Να εξηγεί, να δικαιολογεί, να γράφει και καταγράφει, να φλυαρεί, να ομφαλοσκοπεί, να πετάει την μπάλα στην κερκίδα, να δείχνει σε χίλιες κατευθύνσεις πλην μιας. Τόσες και τόσες λέξεις. Σεντόνι ολόκληρο. Ένα « συγγνώμη»; Πώς δεν την κατευθύνουν οι έμπειρες διαδρομές της στον κόσμο των λέξεων, στην πλέον απλή και ολόκληρη; Μα αν θεωρεί ότι δεν φταίει; Πάντα κάπου χρωστάμε ένα συγγνώμη. Μήπως στους γονείς για παράδειγμα;
Αν την αποφεύγουν οι «καθηγητές» πώς θα τη διδαχτούν οι «μαθητές»; Με τινάζει στον ύπνο μου μια σκέψη… Άραγε στη σκηνή του δράματος στο λεωφορείο να ακούστηκε « συγγνώμη»; Το παρέκαμψαν ή η αποφυγή του έριξε πετρέλαιο στη φωτιά; Λες να ‘ταν όλα αλλιώς; Ή όλα ίδια;
Ένα « συγγνώμη». Λέξη χωρίς αποχρώσεις. Όπως και ο θάνατος. Γαμώτο.

Υ.Γ.: Θεώρησα ότι όπως κρίνω και γράφω τις δικές μου απόψεις για οτιδήποτε αφορά την επικαιρότητα, οφείλω να κάνω το ίδιο και για το κείμενο της Λένας Διβάνη αξιόλογου συνεργάτη, συναδέλφου επίσης του protagon.
Η κριτική μου έχει αρχή, μέση, τέλος. Δεν είναι πεδίο για σταυρώσεις άτσαλες.
Γι΄ αυτό θα ήθελα να αποφύγω τα σχόλια. Μπορεί να είναι σωστή ή λάθος απόφαση.
Είναι σύννομη ωστόσο με δικούς μου ηθικούς κανόνες.
Σας ζητώ λοιπόν συγγνώμη.
protagon.gr