 |
ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ στο θέμα, όσο αυτοί στις καρέκλες
τους. Έσπευσαν στον τόπο της «δολοφονίας», με
εργαλεία και σπουδή, αλλά χωρίς φόβο και ντροπή.
Εξαφάνισαν τη στάση του δυστυχήματος «ξυρίζοντας»
τα σίδερα. Σύριζα, μη μείνει ίχνος παρανομίας πάνω
στο δρόμο της υπερταχείας κυκλοφορίας (κάθε μέρα
τον διαβαίνω εποχούμενος), όπου σκοτώθηκε ο πολίτης και
τραυματίστηκαν μάνα και παιδιά. Και ήταν τα ίδια ένοχα χέρια που την
έστησαν καταμεσής του δρόμου. Για τον ΟΑΣΘ-μονοπώλιο και δεν
μπορούμε να το εξηγήσουμε. Οι μεγάλες εταιρίες και οργανισμοί, στην
Ευρώπη έχουν και τον «αντίποδά» τους. Αντίπαλο ανταγωνιστικό και
συλλειτουργούν παρεμποδίζοντας την εκμετάλλευση του ενός. ΚΙ άρχισε ο καυγάς του αποπροσανατολισμού. Με τον κάθε βαλτό ή αυτόκλητο να σπρώχνει την αλήθεια όσο μακριά τον έβαλαν να το
κάνει. Για να ξεχαστεί το συμβάν, χωρίς καμιά καρέκλα να τρίξει. Κι ούτε
ένας άντρας πραγματικός να ξεστομίσει μιαν αλήθεια λυτρωτική που
καίει και τους καίει.
ΣΤΗΝ Ευρώπη των «κουτόφραγκων», θα’ χαν γίνει συλλήψεις. Πριν
ακόμα ανταλλάξουν ματιές οι σιωπηροί ένοχοι. Μέσα οι υπεύθυνοι και
καθένας τους σε χωριστό κελί. Μέχρι που να ξεράσουν την αλήθεια και
χωρίς τη δυνατότητα ενδοσυνεννόησης για το «καλύτερο» ψέμα. Πότε
τοποθετήθηκε η στάση εκεί κι αν ζητήθηκε άδεια, ποιος «υπέγραψε»
και πού κρύβεται, γιατί ο Δήμος δεν την ξήλωσε μιας κι έβγαζε μάτι πριν
σκοτώσει και ποιος ευθύνεται.
ΕΤΣΙ συνηθίζεται στην Ελλάδα. Περιμένουμε να συμβεί το κακό και να
ξεσπάσει θόρυβος. Κι ύστερα; Να συσκοτίσουμε όσο μπορεί και
δύναται ο καθένας, μη βγει ένοχος, «κρεμαστεί» και μας πάρουν
τα…δάκρυα από συμπόνια. Για τον (υπ)αίτιο, βέβαια, όχι για το θύμα.
Έτσι το πάμε στην Ελλάδα, που στηρίζεται σε πήλινα πόδια.
ΚΑΙ, βέβαια, είμαστε υπερβολικά απαιτητικοί, καμιά φορά, αν όχι
αφελείς. Να δούμε συνεργεία του Δήμου να ξηλώνουν παρόμοιες
κατασκευές; Να…καμαρώσουμε υπεύθυνο στο σκαμνί; Θα δούμε τους
κατοπινούς να συμμορφώνονται από διώξεις των προηγούμενων που
«αμάρτησαν»; Τζάμπα θα περιμένουμε, άδικος κόπος.
Η παλιά αφίσα-σκουπίδι καταγής για να αναρτήσουν την καινούρια κι
είναι μικρό δείγμα ξεγνοιασιάς, οκνηρίας και καφρίλας. Δρόμοι
με…υποδομή σκουπίδια δεκαετιών και οι δήμοι επιμένουν στα «πολιτιστικά». Χωρίς πρόστιμα για τα μικρά, έναν ένοχο στο σκαμνί για
τα μεγάλα. Έτσι το πάμε, έτσι θα πάμε και η ζωή συνεχίζεται.
Του Θανάση Νικολαίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου